เราอยากมาเล่าประสบการณ์ มีแฟนไกลมาตลอด แต่80%ของคนคุยคือไกลเกิน500กิโลหมด เรียกได้ว่าคนละภูมิภาค เราอยู่ในวัยรุ่น เข้าใจว่าชีวิตยังต้องเจอผู้คนอีกเยอะ อีกหลายรูปแบบ แต่เราเองก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าเพราะอะไร ทุกครั้งที่เรามีคนคุยหรือมีแฟนจะต้องเป็นรักระยะไกลตลอด เรามีแฟนมา1คน เคยมีคนคุย3คน ก่อนหน้านี้เราคุยกับผู้หญิง เราเป็นไบท์ แฟนคนแรกที่คบเจอกันในทวิตเตอร์ คุยกันแบบเพื่อน จนเริ่มขาดกันไม่ได้
เรามักตกหลุมรักคนๆนึงผ่านตัวหนังสือตลอด แต่พอคบกันไม่ถึงปี ก็มีปัญหา เพราะไม่ไว้ใจกันด้วย ระยะทางด้วย ครอบครัว หลายๆอย่าง ทำให้เราถอยออกมา หลังจากเลิก เราตั้งใจว่าจะหาคนใกล้ๆ อยากสัมผัสความใกล้ชิด มากกว่าบอกรักผ่านตัวหนังสือ แต่ก็หมุนกลับมาหวั่นไหวกับคนไกลเป็นพันกิโล มีคนใกล้ตัวที่เราไปดูหนัง ไปกินข้าวด้วยตลอดนะ แต่เราไม่ได้รู้สึกดีกับเขามากขนาดนั้น ไม่ได้ตื่นเต้น ไม่ได้อยากอยู่ด้วย คนปัจจุบันที่เราคุยคือห่างกันเป็นพันกิโล เป็นผช.คนแรกที่เรารู้สึกดีด้วย ชอบความเป็นผู้ใหญ่ ความคิด หลายๆอย่าง ตอนนี้รู้จักกันครึ่งปีแล้ว โดยไม่เคยเจอหน้ากันเลยแม่แต่ครั้งเดียว จริงๆเราเป็นคนเบื่อง่าย แค่2-3เดือนเราจะไม่สนใจแล้ว แต่พอเป็นคนนี้เรารู้สึกอยากคุย อยากเจอ อยากอยู่ด้วยตลอดเวลา เราไว้ใจเขา เขาไว้ใจเรา ต่างคนต่างเข้าใจกัน คือมันดีไปหมดในจุดๆนี้ แต่พอมานั่งคิด ทำไมเราถึงไม่เหมือนคู่อื่นๆ ไม่ได้กอด ไม่ได้อ้อน เริ่มน้อยใจกับระยะทางแล้วจริงๆ แต่เขารอเราตลอด เราเป็นคนบอกว่าจะไปหาเขาเอง แต่ลึกๆก็รู้ว่าคงไปหาบ่อยๆไม่ได้ ทำให้รู้สึกสับสนตลอดว่าทำไมไม่หาคนใกล้ตัวสักที แต่พอหา เรามักจะเอาเขาไปเปรียบเทียบ ซึ่งไม่มีใครที่เราอยากอยู่ด้วยเท่าเขาจริงๆ เรากับเขาแค่คุยกัน ไม่ได้คบกัน ต่างคนต่างอยากให้ได้เจอกันก่อน เพราะเราก็เชื่อว่า บางทีตัวหนังสือกับไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตอาจจะต่างกัน 

มีใครมีประสบการณ์แบบเราไหม แล้วไปกันรอดรึป่าว ส่วนตัวเรามองไม่เป็นว่าอนาคตจะเป็นไงเลยด้วยซ้ำ เราไม่เคยวาดภาพว่าสักวันจะต้องอยู่ด้วยกัน เพราะระยะทางมันไกลกันมากจริงๆ แค่ได้เจอคงเป็นฝันที่เราวาดไว้ในตอนนี้มากกว่า รู้แค่ว่าเราไม่อยากเป็นคนทิ้งเขา เพราะระยะทาง