สวัสดีเพื่อนชาวพันทิป นี้เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้าผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะ

เราเป็นทอมคนนึงที่ปักใจรักผู้หญิงคนนึงมาก แต่ตลอดเวลาเกือบ3ปีที่เราคบกันเค้าก็นอกใจเราบ่อยมาก แต่เราก็ให้อภัยเค้าได้เสมอเพราะเรารักเค้ามาก แต่พอเราสะสมความเจ็บบ่อยๆเข้าหัวใจเราก็เริ่มด้านชา แต่เราก็เลิกกับเค้าไม่ได้สักที. แต่เราก็เริ่มห่างกันเรื่อยๆ แต่ก็ยังคุยกันทุกวัน ลืมบอกว่าเราอยู่ไกลกันมากด้วย บ้านเราห่างกัน เกือบพันกิโล ช่วงที่เราห่างกันมากๆไม่ได้ไปหากันเหมือนเคย ชีวิตเราก็มีคนเข้ามา เราพยายามเปิดใจคุยกับเค้าที่เข้ามาเริ่มต้นจากความเป็นเพื่อน วันนึงที่เรารู้สึกว่าคนๆนั้นคิดกับเรามากกว่าเราก็เริ่มที่จะไม่อยากคุย ทั้งๆที่เค้าก็ดีกับเรามากคิดว่าเราจะเปิดใจเค้าคงเป็นแฟนที่ดีเลยแต่เราก็พยายามอยากจะคิดแบบนั้นแต่ความรู้สึกไม่ๆด้จริงๆ เลยทำให้เราต้องถอยห่างออกมา ระยะเวลาผ่านไปก็มีคนเข้ามาคุยกับเราอีกเริ่มจากในรูปแบบน้อง เวลาผ่านไปเค้าก็มาเริ่มทำเหมือนเราเป็นแฟนเค้า เลยทำให้เราอึดอันอยากออกห่างไม่อยากเจอไม่อยากคุยอีก นี้เพราะกำแพงในใจเราสูงไปรึป่าว? เวลาเรารักใครเราก็มักผิดหวังบ่อยๆ พอคนมาชอบเราก็ไม่ชอบ หรือเพราะเราชอบเป็นฝ่ายเลือกเองมากกว่าคนอื่นมาเลือกเรา?