คือ ทุกคนเคยเจอเหตุการณ์แบบมีเพื่อนอยู่2คนที่สนิทมากๆไหมครับ?  คือตอนปี1 เข้ามาแรกๆ ก็จะเริ่มมีเพื่อนใช่ไหมตอนแรกก็ไม่มีปัญหาอะไร เพื่อนอยู่กันเยอะ7-8คน แต่พอปี2 เพื่อนเริ่มมีปัญหาแยกย้ายกันไป จนเหลือแค่3คน รวมเราด้วย ตอนแรกเราพยายามที่จะทำทุกวิธีทางให้เพื่อนทั้ง2คนสนิทกับเรามากๆ เรามีประสบการณ์มาหลายครั้งในเรื่องนี้ เรามักจะเป็นส่วนเกินเสมอ คือเวลาทุกคนเขาทำอะไรกันเราจะเป็นคนสุดท้ายที่รู้ข่าวเสมอ เป็นแบบนี้มาตลอด ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ เราว่าเราพยายามแล้วนะ เราพยายามมากแล้ว เราพยายามมาตลอดเมื่อไหร่มันจะพออะ? ตอนเพื่อนคนนึงไม่สบาย เขาหยุดเรียน เราก็เหลือ2คน เราและเพื่อนอยู่ด้วยกันปกติมีความสุขแบบ2คน เราก็พยายามไม่ทำให้เพื่อนรู้สึกเหงานะ ไม่ว่าเขาจะชวนเล่นเกมอะไรเราก็หาโหลดมาเล่น เราซัพพอร์ตเรื่องงานทุกอย่าง จนเพื่อนอีกคนหายดี และมาเรียน พวกเขาอยู่กัน2คน เหมือนเราไม่มีตัวตน เกมที่เขาเคยชวนเราเล่นก็ไม่ชวนอีกแล้ว เขาไปเล่นกัน2คน ทำอะไร2คน งานที่ต้องทำเป็นคู่เขาก็คู่กัน เขาถามเราว่า "เอง คงเอาตัวรอดได้เนอะ?" "เออ" ใช่เราตอบได้แค่นี้แหละ ถึงเราจะบอกไปอย่างนู้นอย่างนี้ ยังไงเขาก็ไปเล่นอยู่2คนอยู่ดี เราคิดว่ามันไม่มีประโยชน์ ประสบการณ์เราก็มีมาเยอะแล้ว กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เราต้องเสียความรู้สึก แรกๆก็ไม่คิดอะไรมากพยายามปรับตัวเอง มองหาปัญหาของตัวเรา เราเล่นเกมไม่เก่งรึเปล่า เพื่อนถึงไม่ชวนเล่น? เราตั้งคำถามกับตัวเองและเริ่มฝึกเล่นเกมให้เก่งขึ้น แต่จะให้เก่งยังไงคนที่เขาเล่นด้วยแล้วมีความสุขก็ไม่ใช่เราอยู่ดี เขาไปไหนก็ไปกัน2คน ไม่เคยรอเรา มีอะไรเขาช่วยเหลือกัน ขาดเหลืออะไรเขาซื้อให้กัน เราต้องพึ่งตนเอง เราเกรงใจ เขาไม่ถามเราก็ไม่ต้องเรียกร้อง เราต้องเป็นฝ่ายคอยตามหลังพวกเขาเสมอ เราไม่เคยเทียบข้างเขาได้ ไม่เตฝคยเดินหัวเราะไปกับเขาได้ ทำแค่เดินตามและคอยฟังสิ่งที่เขาเล่ากันอย่างสนุกสนาน และเราก็ทำเป็นยิ้มสู้ไม่รู้สึกอะไร ทั้งๆที่ข้างในเราเจ็บ เราแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากนะ เวลาจะทำอะไรเราชอบคิดมาก คิดทุกอย่างเลย เราไม่อยากให้คนอื่นรู้สึกเหงา เราไม่อยากให้เขารู้สึกแย่ เรารู้ว่าความรู้สึกแบบนั้นมันเป็นยังไงมันทรมานแค่ไหน เราถึงไม่อยากให้เขาต้องเป็นแบบเรา ผมเชื่อว่าทุกคนต้องเคยจินตนาการในความคิดของตนเองว่าตัวคุณเป็นพระเอก/นางเอก ตัวละครเอกทั้งหลาย แน่นอน เมื่อก่อนผมก็เป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้นับวันความคิดเหล่านั้นเริ่มหายไป ทุกครั้งที่คิด มันจะมีคำนึงพุ่งขึ้นมาว่า "ตัวประกอบ" ใช่ครับ เป็นแค่ตัวประกอบที่มีบทแค่ช่วยดำเนินเรื่อง แค่นั้นเอง ผมเสียความรู้สึกไปมากแล้วครับ ไฟของผมถึงมันจะร้อนแรงแค่ไหน แต่เมื่อมันขาดเชื้อไฟ สักวัน มันก็ต้องมอดดับลงอยู่ดี และผมก็กำลังจะเป็นแบบนั้น ตอนนี้ผมไม่สนอะไรพวกเขาอีกแล้ว ผมไม่ตามหลังพวกเขาแล้ว ถ้าพวกเขาจะไปไหนผมจะไม่ตาม หากผมต้องการไปไหน ผมก็จะไม่บอก ผมจะไปเอง ไปคนเดียว ผมชินกับการอยู่คนเดียวไปนานแล้ว ผมอยากรีบเรียนให้จบไวๆ ผมอึดอัดที่จะต้องพึ่งพาพวกเขาเวลามีงานกลุ่ม ทุกวันนี้ผมเห็นพวกเขาเป็นแค่"เพื่อน" ไม่ใช่เพื่อนสนิทอีกต่อไป ไม่สิ มันไม่ใช่มาตั้งนานแล้วหนิ พวกเขาเห็นผมเป็นแค่คนที่มีประโยชน์ มีประโยชน์แค่แก้เบื่อแก้เหงา เป็นได้แค่ตัวสำรอง พยายามแค่ไหนก็ไม่มีวันไปจากจุดนี้ได้ และผมจะไม่พยายามอีกต่อไปแล้ว พวกคุณหล่ะ? พวกคุณเคยเจอเหตุการณ์นี้ไหม? พวกคุณมีวิธีแก้อย่างไร? และมันสำเร็จไหม? หรือพวกคุณทำแบบผม?


ขอระบายสักหน่อยนะครับ อย่างน้อยก็เพื่อให้รู้ว่าไม่มช่แค่ผมคนเดียวที่มีปัญหาแบบนี้