ที่สอนกันมาให้กินน้อยจะช่วยลดกิเลสลงได้

ก็ลดได้ช่วงกามารมณ์รุนแรงเฉพาะช่วงนึง

แต่พออดไปบ่อยๆร่างกายเริ่มเพี้ยนไม่มีแรง

ปฏิบัติธรรมก็เบาๆเหวงๆเหมือนวิญญาณจะออกจากร่าง

ก็คงเพราะดวงจิตเรามันแสวงหาแต่ที่เกิดที่ให้ความสุขได้

พอร่างกายภาชนะใส่จิตเริ่มทรุดโทรม

จิตมันก็เริ่มจะดิ้นรนไม่อยากอยู่ พอจิตไม่นิ่งก็ปฏิบัติธรรมยากละ

เพราะเต็มไปด้วยเวทนา ปวดเนื้อตัวเห็นแล้วคงเหมือนตอนพระพุทธะเจ้าอดอาหาร

พอร่างกายทรุดโทรมก็มีผลต่อสมองคิดว่าตัวเองมีอภิญญาบ้าง

บางทีก็เห็นภาพนิมิตรแลอมๆก็หลงดีใจว่าตัวเองได้ของดีแล้ว

ไม่ดีเลยต้องกินข้าวอิ่มๆ