จริงๆก็ไม่ได้คบกันแบบแฟน แต่รู้ว่ารักและผูกพันกันมาก เป็นเพื่อนกันแต่รักและผูกพันกันมาก มีอะไรก็เล่าให้ฟัง พูดคุยปรึกษากัน ระบายให้ฟัง แม้แต่เรื่องที่ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง เป็นเพื่อนคู่คิด แต่มันมาถึงจุดที่เรารู้ว่าเรารู้สึกดีต่อกันมาก เหมือนขาดกันไม่ได้ ทั้งที่ไม่ได้เจอกันบ่อย แต่คุยกันแทบทุกวัน

ต่างคนต่างมีคนของตัวเอง คนของเราไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะเราเป็นเพศเดียวกัน ไม่ได้มีอะไรเสียหาย (คนของเราพูดแบบนี้) คนของเขาก็เหมือนกัน

แต่วันนึง เราก็มารู้สึกว่ามันมากไป สิ่งที่เรารู้สึกลามไปจนถึงขั้นร้องขอ ขอให้เราได้เจอกันบ้าง ขอให้เขาดูแลตัวเอง เขาบ้างาน และเขาสุขภาพไม่ดี เราเป็นห่วง ห่วงมากจนร้องไห้ในวันที่เขาเงียบหายไป เรากลัวเขาจะเป็นอะไรไป

ครั้งล่าสุดคือทะเลาะกัน เพราะนัดทานข้าวกันแต่เขาไม่มีเวลามา เราว่าทุกอย่างมันเลยเถิดไปแล้ว และมันทำให้เรารู้สึกเหนื่อย เวลาที่ทะเลากันความรู้สึกคือไม่ใช่แบบเพื่อนทะเลาะกันเลย เราบอกเขาเสมอ อยากเป็นเพื่อนกันได้จริงๆ เขาก็บอกก็เป็นเพื่อนกันแบบนี้แหละ ก็เพื่อนรัก เพื่อนคนพิเศษ แบบนี้ไง เขาไม่ยอมให้เราหายไปไหน ไม่ยอมเป็นแค่เพื่อนธรรมดา

ไม่ได้คุยกันมา 5 วันแล้ว เราก็ว่าจะเงียบๆไปแบบนี้ ใจอยากลดระดับความสัมพันธ์ ต่อให้ลดระดับความรู้สึกลงไม่ได้ ก็ยังอยากจะรักเขาไปแบบนี้ แม้จะไม่ได้คุยกันบ่อย หรือไม่ได้เจอก็ไม่เป็นไร

ปล.คนของเราก็ยังอยู่ แยกกันอยู่ เหมือนจะเป็นเพื่อนกันมากกว่า เขาแค่ไม่ตลก หลับง่าย คุยกันไม่เกิน 3 นาที

ปล.2 อย่าถามเลยว่าเรื่องนี้เรื่องจริงหรือเปล่า เป็นเรื่องของเราหรือใคร ไม่สำคัญหรอก คุณอยากแสดงความคิดเห็นอะไรก็ว่ามา เราโตแล้ว เรารับฟังได้

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้มีใครเคยมีประสบการณ์แบบเราไหม แชร์กันได้นะ

ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ