โอ้โห … เรื่องนี้ตอบยากจริงๆค่ะ  
เข้าใจความรู้สึก กลัว และ ขยะแขยง ที่คุณบรรยายมา

แม่เราเคยสอนว่า ถ้าประสบภัยทางเพศ หากจวนตัว ให้แกล้งยอม เพื่อเอาชีวิตรอดก่อน
เราอ่านข่าว แบบที่ขัดขืน แล้วถูกฆ่าตาย มีเยอะ อ่านแล้วสลดใจมาก สงสารความรู้สึกของเหยื่อ

เราฝึกมวย และศิลปการต่อสู้เพื่อป้องกันตัว กระนั้นโค้ชก็สอนแต่วิธี ปะทะ เพื่อให้มีเวลาหนี
ไม่ใช่ให้ไปต่อสู้กับผู้ร้าย เขาบอกว่า แรงผู้หญิงกับผู้ชาย ยังไงเราก็สู้เขายาก อย่าไปเสี่ยง

(เคยมีกรณี ผู้หญิงคนหนึ่ง ถูกคนขับแทกซี่ พยายามข่มขืน เธอ มีสติดี เจรจาขอใช้ปากให้แทน
จากนั้น เธอกัดจนขาด แล้ววิ่งหนี มาแจ้งความ พร้อมของกลางค่ะ)

กรณี อยู่บนรถเมล์ ถ้ามีผู้โดยสารเยอะ  หากไม่กล้าโวยวาย  เพราะอาย ให้ลุกขึ้นและเปลี่ยนที่ทันที

คนที่ไม่กล้า หวาดกลัว และ กำลังถูกลวนลาม เรารู้ว่า ต่อให้คนบอกให้คุณสู้ คุณก็จะสู้ไม่ไหว
(ร่างกายจะไม่ฟังคำสั่ง เหมือนสมองไม่สั่งการชั่วขณะ เกร็ง จะทำอะไรไม่ถูก)
ซึ่งพวก อาชญากร มักจะเลือกเหยื่อแบบนี้ค่ะ  พวกนี้มองออก  ว่าใครรังแกง่าย

แต่ยังไง ก็ไม่แนะนำ ให้เฉย อย่างน้อย ต้องมีปฏิกิริยา ให้พวกมันรู้ตัว ให้หยุด
ถ้ายิ่งเฉย จะยิ่ง ตกเป็นเหยื่อค่ะ

เวลาขอความช่วยเหลือ  (ถ้ากล้าทำ) ให้ขอแบบเฉพาะเจาะจง (เราอ่านเจอวิธีนี้มา แต่ไม่เคยลองใช้ค่ะ)
เช่น มองเห็นผู้ชาย ที่ดูแข็งแรง ให้เรียกไปที่เขา มองไปที่เขาโดยตรง แล้วขอให้เขาช่วย
วิธีนี้ จะได้ผล ทั้งต่อตัวคนร้ายเองจะกลัว  และคนที่ถูกขอให้ช่วยจะไม่ปฏิเสธที่จะให้ความช่วยเหลือคุณ

แม้เรา ถูกสอนให้ยอม แต่ตอนเราประสบเหตุ  เราสู้ค่ะ
ตอนนั้น ความกลัวไม่มี มีแต่ความโกรธและพร้อมแลก (ซึ่งมาคิดตอนนี้แล้วใจหาย หากโชคไม่ดี เราคงจะตายไปแล้ว)

อีกเรื่อง ที่เราจะไม่ทำเลย คือการเล่นโทรศัพท์ ในที่สาธารณะค่ะ (ถ้าจำเป็นต้องใช้ก็จะ หยิบมาดูธุระไม่นาน แล้วรีบเก็บ)
เรามองว่าเสี่ยงมาก เวลาเห็นใคร จ้องแต่หน้าจอ  เพราะจะทำให้ ความระมัดระวังตัวลดลง
มันเปิดให้คนร้ายเลือกเราเป็นเหยื่อได้ง่ายค่ะ

ผู้หญิงเรา บางที หากมัวรอความช่วยเหลือจากคนอื่น ไม่ทันค่ะ
ต้องฝึกมีสติ / หูตาต้องไว และมีสัญชาตญาณในการระวังภัยไว้เสมอ จะทำให้เอาตัวรอดปลอดภัยได้ดีกว่าอยู่ในความประมาทค่ะ