ช่วงนี้เรารู้สึกว่าเราอยู่คนเดียวไม่ค่อยจะได้ค่ะ คิดฟุ้งซ่านตลอด ดิ่งสุดๆ คิดไปเรื่อยเลย แต่พออยู่กับเพื่อนหรือครอบครัวก็ปกติดีนะคะ มีความสุขแต่ก็ไม่ได้เต็มร้อย ปกติเราเป็นคนชอบดูอนิเมะ ซีรีย์ ชอบวาดรูปและชอบเล่นเกมมากๆ แต่ช่วงนี้เรารู้สึกเบื่อกับทุกอย่างที่เคยชอบทำเลยค่ะ คือบางทีมันก็คิดอยากจะวาดรูปนะคะ แต่ซักพักก็รู้สึกเบื่อ เราวาดรูปดูเมะเล่นเกมมาหลายปี ไม่เคยมีความรู้สึกเบื่อเลย แต่รู้สึกว่า มันเริ่มเป็นตั้งแต่ช่วงเปิดเทอมค่ะ(หรือเป็นเพราะว่าเราไม่ค่อยมีเวลาคะ?) แล้วก็เวลาอยู่ที่โรงเรียน ปกติเวลาเราอยากเข้าห้องน้ำ เรามักจะไปคนเดียวค่ะ(ไม่ค่อยอยากชวนเพื่อนเพราะบางทีมันขี้เกียจเดิน) เมื่อก่อนปกติเราจะค่อนข้างชอบที่คนมองเรา มันจะแบบว่ารู้สึกสวยค่ะlol แต่ช่วงนี้เรารู้สึกว่าเราไม่กล้าไปคนเดียว ไม่ชอบคนมอง ไม่ชอบคนเยอะๆ ต้องมีคนที่ไว้ใจเดินไปด้วยแทบจะตลอด พอมีเพื่อนเข้ามาทำความรู้จักด้วย เราก็จะรู้สึกว่า อีกแล้วหรอ ทำไงดี ต้องทำยังไงดี เปิดใจให้เพื่อนยากมากๆ ส่วนเรื่องที่เราคิดไปเรื่อยคือ ช่วงนี้พ่อกับแม่ไม่ค่อยมีเงิน แล้วค่าเทอมของโปรแกรมที่เราเรียนอยู่มันก็ค่อนข้างสูง แม่จะบ่นกับเราตลอดว่า ตั้งใจเรียนหน่อยนะ แม่ไม่ค่อยจะมีเงิน แล้วบอกให้เราประหยัดๆหน่อย บอกว่าพ่อเอาบ้านไปตั้งแล้วบ้าง อะไรบ้าง เราเลยรู้สึกว่าสาเหตุที่เป็นแบบนี้มันเป็นเพราะเรารึเปล่า? คือเราก็เป็นคนที่เรียนได้กลางๆแต่ถ้าเทียบกับเพื่อนๆในห้องก็อันดับสุดท้ายเลย(ในห้องมี7คน) เราคิดอยู่ตลอดเลยค่ะ ว่าเพราะค่าเทอมของเราทำให้พ่อกับแม่หมุนเงินไม่ทันรึเปล่า ทั้งๆที่พ่อแม่ยอมจ่ายค่าเทอมให้ขนาดนั้นทำไมถึงยังเรียนได้แค่นี้ ทำไมถึงไม่ฉลาดเหมือนคนอื่นบ้าง ทำไมถึงไม่พยายาม ทำไมถึงไม่มีความรับผิดชอบอะไรเลย ทำไมขี้เกียจแบบนี้ ทำไมทำตัวไร้ค่าแบบนี้ อนาคตจะไปทำอะไรได้ จะสอบเข้ามหาลัยยังไง ถ้าไปเรียนพิเศษแล้วเรียนไม่รู้เรื่องต้องทำยังไง ถ้าสอบแล้วไม่ติดต้องทำยังไง พ่อแม่ต้องผิดหวังอีกแน่ๆ มันวนเวียนอยู่ในหัวเราบ่อยๆช่วงนี้ค่ะ โดยเฉพาะตอนที่เราอยู่คนเดียว เคยมีคิดฆ่าตัวตายอยู่ แต่ไม่บ่อย คิดว่าถ้าตายๆไปพ่อกับแม่คงไม่ต้องมาเสียเงินอะไรเยอะแยะขนาดนี้ แต่มันจะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบค่ะ แต่ก็ไม่กล้าทำ เพราะก็กลัวตาย

หลักๆที่เราคิดมากเลยคือเรื่อง การเรียน, พ่อแม่, อื่นๆนิดหน่อย