คือเรารู้สึกเหมือนเป็นที่ระบายอารมณ์ ทำอะไรก็ผิดไปหมด บางทีเราพยายามที่จะช่วยหรือออกความคิดเห็นแต่ถูกบอกว่าน่ารำคาน เราเชื่อว่าถ้าใครอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเราก็คงจะเข้าใจความรู้สึกนี้ดี ความรู้สึกที่เหมือนไม่มีใครต้องการ และไม่มีความน่าเชื่อถือใครจะทำอะไรก็ได้  แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกเหล่านี้ไว้ในใจคนเดียวจะระบายกับใครก็ไม่ได้ ต้องทำตัวเข้มเเข็งไม่มีความรู้สึก ฝืนทำตัวให้เป็นปกติที่สุด  แต่บางทีมันก็เกินขีดจำกัดเราเลยต้องระบายอารมณ์เหล่านี้ออกมาโดยการไปร้องไห้ในห้องน้ำหรือร้องตอนกลางดึก ซึ่งมันเป็นอะไรที่น่าสมเพชมากแต่กลับทำให้เรารู้สึกดีขึ้น  เรื่องบางเรื่องเราอยากจะอธิบายออกไปแต่กลับถูกบอกว่ามันเป็นข้ออ้าง โดยส่วนตัวแล้วเราเป็นคนที่ไม่ชอบให้เรื่องมันใหญ่เราจึงเลือกที่จะเงียบและทำให้เราดูเหมือนคนที่ยอมแพ้คนอ่อนแอ แล้วมันผิดมั้ยที่เราแค่อยากให้เรื่องมันจบถ้าเราเถียงกลับต่างคนต่างใช้อารมณ์ในการแก้ปัญหาแน่นอนว่าไม่จบง่ายๆแน่  บางครั้งเราก็มีความคิดเข้ามาในหัวเหมือนกันนะว่า "ถ้าเราหายไปสักคนทุกคนคงจะมีความสุขมากกว่านี้ ไม่มีตัวน่ารำคานมาขวางหูขวางตา"  มันเป็นความคิดที่.....น่าน้อยใจที่สุดเลยเนอะ 😣 อยากจะทำอะไรก็ต้องมีคนด่าว่าปัญญาอ่อน ไร้สาระบ้าง  หรือไม่ก็  ทำไม่ได้หรอก  นี่ยังไม่รวมถึงคำดูถูกต่างๆเช่น อีบกพร่อง  อีไม่เต็ม   มันเป็นคำที่ไม่ดุหยาบนะแต่เจ็บและยังเป็นคำที่ทำให้น่าน้อยใจกับชีวิตอ่ะ