น้อยใจ คือความสุขหรือความทุกข์?
สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องจะมาสอบถามทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้
คือเราได้คบกับแฟน มาครึงปีแล้ว เราอายุ 22 แฟนอายุ 31 ค่ะ
ซึ่งเราน้อยใจแฟนบ่อย ๆเนื่องจากเค้าเป็นคนที่ไม่ชอบแสดงอาการ ความรู้สึก
เวลาเราน้อยใจ ก็จะปรึกษากับเพื่อนสนิทอยู่บ่อย ๆ แต่รอบนี้ เราอยากรู้ในหลายๆแง่คิด เลยตั้งกระทู้มาสอบถามทุกคนค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า ช่วงนี้เนื่องจาก โควิดระบาด เราจึงต้องกลับมาอยู่บ้าน ซึ่งต้องห่างกับแฟน เรายอมรับนะคะว่าเราคิดถึงพี่เค้ามากทุกวัน พยายามจะชวนคุยอยากคุยกับเค้า ซึ่งเค้าไม่ค่อยจะสนใจใส่ใจเราเท่าไหร่ ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ส่วนมากจะเล่นเกมค่ะ ซึ่งเราก็แอบน้อยใจอยู่คนเดียวว่าเราทำตัวน่าเบื่อหรือยังไง บางทีอยากให้ เค้าบอกว่าอยากเจอเราบ้าง คิดถึงเราบ้าง เราก็รอเค้าบอก เพื่อที่จะกลับไปหาเค้า
กลายเป็นว่าเราบอกเค้าอยู่คนเดียว พอถามก็ตอบว่า อือ เคร จ้า บางทีก็เปลี่ยนเรื่องคุยเหมือนไม่ค่อยจะสนใจค่ะ
เราก็คิดอยู่ในใจทุกวันนะคะ ว่าพี่เค้าอาจจะคิดเหมือนเรา แต่แค่ไม่แสดงออก พยายามไม่คิดมาก มองบวกตลอด
คือก่อนคบกัน พี่เค้าโสดมาหลายปีละค่ะ ซึ่งเป็นเราด้วยที่มาขอพี่เค้าคบ เค้าอาจจะชินที่อยู่ตัวคนเดียวหรืออิสระจะไปไหนมาไหนก็ไม่ต้องบอกใคร
แต่เรากลับรู้สึกเหนื่อย ที่เหมือนตามเค้าอยู่ทุกวันเลยค่ะ
เราพยายามทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่เพื่อที่จะได้ให้พี่เค้าประทับใจว่าเราไม่ใช่เด็กน้อยที่งี่เง่า น่ารำคาน พยายามประคองความรักไปให้ได้มากที่สุด
เพราะเราไม่ค่อยทะเลาะกันเลยค่ะ นี่ก็ถือว่าเป็นส่วนดีใช่มั้ยคะ แต่เราอยากรู้ว่านี่มันมีความสุขจริงๆหรอคะ ? ตอนนี้เรากำลังสับสนว่าเราควรต้องทำตัวยังไงดี ? ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะ
น้อยใจ คือความสุขหรือความทุกข์?
คือเราได้คบกับแฟน มาครึงปีแล้ว เราอายุ 22 แฟนอายุ 31 ค่ะ
ซึ่งเราน้อยใจแฟนบ่อย ๆเนื่องจากเค้าเป็นคนที่ไม่ชอบแสดงอาการ ความรู้สึก
เวลาเราน้อยใจ ก็จะปรึกษากับเพื่อนสนิทอยู่บ่อย ๆ แต่รอบนี้ เราอยากรู้ในหลายๆแง่คิด เลยตั้งกระทู้มาสอบถามทุกคนค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า ช่วงนี้เนื่องจาก โควิดระบาด เราจึงต้องกลับมาอยู่บ้าน ซึ่งต้องห่างกับแฟน เรายอมรับนะคะว่าเราคิดถึงพี่เค้ามากทุกวัน พยายามจะชวนคุยอยากคุยกับเค้า ซึ่งเค้าไม่ค่อยจะสนใจใส่ใจเราเท่าไหร่ ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ส่วนมากจะเล่นเกมค่ะ ซึ่งเราก็แอบน้อยใจอยู่คนเดียวว่าเราทำตัวน่าเบื่อหรือยังไง บางทีอยากให้ เค้าบอกว่าอยากเจอเราบ้าง คิดถึงเราบ้าง เราก็รอเค้าบอก เพื่อที่จะกลับไปหาเค้า
กลายเป็นว่าเราบอกเค้าอยู่คนเดียว พอถามก็ตอบว่า อือ เคร จ้า บางทีก็เปลี่ยนเรื่องคุยเหมือนไม่ค่อยจะสนใจค่ะ
เราก็คิดอยู่ในใจทุกวันนะคะ ว่าพี่เค้าอาจจะคิดเหมือนเรา แต่แค่ไม่แสดงออก พยายามไม่คิดมาก มองบวกตลอด
คือก่อนคบกัน พี่เค้าโสดมาหลายปีละค่ะ ซึ่งเป็นเราด้วยที่มาขอพี่เค้าคบ เค้าอาจจะชินที่อยู่ตัวคนเดียวหรืออิสระจะไปไหนมาไหนก็ไม่ต้องบอกใคร
แต่เรากลับรู้สึกเหนื่อย ที่เหมือนตามเค้าอยู่ทุกวันเลยค่ะ
เราพยายามทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่เพื่อที่จะได้ให้พี่เค้าประทับใจว่าเราไม่ใช่เด็กน้อยที่งี่เง่า น่ารำคาน พยายามประคองความรักไปให้ได้มากที่สุด
เพราะเราไม่ค่อยทะเลาะกันเลยค่ะ นี่ก็ถือว่าเป็นส่วนดีใช่มั้ยคะ แต่เราอยากรู้ว่านี่มันมีความสุขจริงๆหรอคะ ? ตอนนี้เรากำลังสับสนว่าเราควรต้องทำตัวยังไงดี ? ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะ