เราเรียนหมอปี 5 แล้วค่ะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราเรียนแบบชิลๆมาตลอด หมายถึงไม่ซีเรียส เรียนแค่พอผ่าน ซึ่งก็ผ่านมาตลอด มีช่วงกดดันมีช่วงเครียดเป็นปกติของการเรียนแพทย์ แต่เราไม่เคยชอบเลย เราเหมือนแค่เรียนไปวันๆ พอเอาตัวรอด เรารู้สึกว่านี่อาจไม่ใช่ที่ของเรา เราคิดว่าเราคงทำต่อไปได้นะ แต่ไม่ได้มีความสุขขนาดนั้น เคยได้ยินมาว่า ถ้าเราได้ทำงานที่เราชอบ เราจะรู้สึกเหมือนไม่ได้ทำงาน เรายังไม่เคยสัมผัสเลยกับความรู้สึกนั้น เพราะทุกวันนี้แค่ลืมตาตื่นขึ้นมา ก็รู้สึกฝืนมากๆ เรารู้สึกเหมือนที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรา เราไม่เคยชอบความกดดัน แต่เราดันอยู่ในที่ที่ต้องเจอความกดดันอยู่เรื่อยๆ เราอยากได้เฉิดฉายบ้าง เพราะพอเราไม่ได้รู้สึกชอบมัน เราเลยทำมันออกมาได้ไม่สุด เหมือนลูกเป็ดในฝูงหงส์ เรากลัวมากๆว่าเราจะไม่พร้อม เพราะจนตอนนี้เรายังรู้สึกว่ามีความรู้ไม่พอสักที เราอยากให้มีใครสักคนที่เข้าใจ บอกเราว่าเราทำได้ดีแล้ว เราดีพอจะอยู่ตรงนี้ต่อไป เราไม่เข้าใจความรู้สึกของเราตอนนี้เท่าไหร่ หลักๆคงขอกำลังใจมั้งคะ เราเหนื่อยมากจริงๆ เราจะพยายามให้คนไข้ไม่โชคร้ายที่เจอเรานะคะ เราจะพยามยาม ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ขอบคุณค่ะ
ปล.เราไม่ได้มีอาการซึมเศร้า อยากทำร้ายตัวเองหรืออะไรเทือกนั้นนะคะ เราแค่ท้อ และคิดว่าตัวเองยังไม่ดีพอ