ขอกล่าวก่อน ก่อนที่ผมจะอายุขึ้นเลข2ก็มีเพื่อนปกติทั่วไป เพื่อนในตอนเรียน เพื่อนที่สนิทในตอนเรียน เท่านั้น แต่พอจบระดับชั้นทีไรกลายเป็นคนไม่รู้จักทันที FB ก็ลบทิ้ง #เราเป็นคนลบทิ้งเอง เพราะรู้สึกว่าเพื่อนแต่ละคนดูเปลี่ยนไปมาก จากที่คุยกันในทุกวันๆ พิมพ์ตอบในแชททุกๆวัน กลายเป็นว่าเราทักหาเขาไป เขาไม่ตอบอะไรเราเลย เราเลยรู้สึกว่า เออ มุงคงไม่ได้นับกูเป็นเพื่อนแล้วสินะ โอเค ลบไปไม่เป็นไร แล้วพอได้เข้าระดับชั้น ปวช. ก็กลายเป็นเหมือนเดิมตลอด ความรู้สึกแบบนี้มันยังวนเวียนจนเราจบ ปวส.ก็ยังเป็นแบบนี้เหมือนเดิม คือเรียนจบแยกย้ายทางใครทางมัน จนสุดท้ายก็ไม่มีเพื่อนเหมือนเดิม555
แต่เพื่อนตอนเรียน เราก็แอบคิดมาตลอดว่าเขาคิดว่าเราเป็นเพื่อนหรือเปล่า จบแล้วจะยังติดต่อกันอยู่ไหม กลายเป็นว่าไม่จ้า555 มุงใครกรูไม่รู้จัก โอเคเลยจ้า555 กลายเป็นว่าเราตอนนี้มีโลกส่วนตัวสูงหรืออย่างไรเนี่ยแหละ กลุ่ม ช่องทางการติดต่อ อะไรเราลบทิ้งหมด ไม่สนใจ จะมีงานเลี้ยงรุ่นหรืออะไรช่างม่าง เพราะถึงไปก็ไม่มีเพื่อน555 หรือไลพ์สไตล์เรามันแปลกไปจากคนอื่นเหรอ เราเป็นคนไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ปาร์ตี้ ไม่ชอบที่มีคนเยอะๆ หรือจุดนี้หรือเปล่าที่ทำให้เราไม่มีเพื่อนกันแน่นะ หรือที่เรียกว่าโลกส่วนตัวสูง คงไม่มั้งเพราะกิจกรรมในเวลาเรียนเราก็ร่วมตลอด ใครทักมาอะไรเราก็ตอบตลอด เรื่องส่วนตัวบางอย่างก็คุยกันได้ตลอด แต่แปลกที่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย555 หรือเราถูกกำหนดชีวิตให้ไม่มีชีวิตในสังคมกันแน่นะ เพื่อนก็ไม่มี คนคุยก็ คุยสักพักก็กลายเป็นหนักขวาตลอด555 ก็เลยเลิกคุยไป แฟนก็ไม่เคยมีหรอก จีบทีไรก็นกตลอด555 หรือเราคงถูกกำหนดให้มีชีวิตแบบนี้ไปจนตายหรือเปล่า ไม่มีเพื่อน ไม่มีแฟน ไม่มีสังคม จนเราก็รู้สึกเหงา เศร้า แอบนั่งซึมคนเดียวทุกๆวัน ไม่รู้ว่าไอสิ่งเหล่านี้จะทำให้เราเป็นซึมเศร้าไหม ไม่แน่ใจ แต่เราคงไม่คิดถึงการฆ่าตัวตายหรอก เพราะยังมีสิ่งที่เราอยากทำอยู่อีก แล้วเราไม่คงคิดติ้นมาตายเพราะเรื่องแบบนี้แน่ๆ สงสารพ่อแม่ 

กล่าวซะยาวเลย555 เอาเป็นว่าใครมีประสบการณ์แบบนี้บ้าง เล่าชีวิตคุณให้ฟังหน่อยครับ ว่าเป็นแบบผมบ้างไหม ขอบคุณครับ