เป็นคนฟุ้งซ่าน ช่วง3-4เดือนก่อนแม่ป่วยและต้องไปทำงานกับเพื่อนแม่ ทุกๆวันอาสาตื่นตั้งแต่ตี4-5 ช่วยเขาทำงาน เลิกงาน17:00บางวันก็20:00น แต่เหมือนเขาไม่พอใจ ทั้งที่เราพยายามเต็มแล้ว ตะโกนใส่เราต่อหน้าคนงานทั้งที่ทำงาน บ้างทีตีเรา แล้วห้ามเราคุยกับครูไม่งั้นจะไม่ให้เราเรียนหนังสือ เราอยู่ที่นั้น6เดือน พอถึงช่วง3เดือนสุดท้ายเราของแม่กลับไปอยู่ที่กรุงเทพและเรียนต่อ โดยไม่เอาเรื่องเขา
  ตอนนี้ก็ผ่านมา3-4เดือนแล้วที่ออกมาจากที่นั้น
   เราบล็อกช่องทางการติดต่อทั้งหมด แต่ยังปล่อยวางไม่ได้ พยายามนั่งสมาธิเพื่อลืม แต่มันก็ยากเหลือเกิน เรื่องพวกนี้มันติดอยู่ในหัวสมอง มันเหมือนไม่แรงเวลาอ่านหนังอยู่ดีๆก็คิดขึ้นมา ความพวกนี้มันทำให้ชีวิตเราไม่สามารถก้าวเข้าไปในจุดที่ดีขึ้นได้ เสียทั้งสุขภาพกายและสุขภาพใจ

  พยายามคิดคนที่เจอเรื่องแย่กว่าเรายังให้อภัยได้เราก็ต้องทำได้
  และตัวอย่างคำที่เราฟุ้งซ่านก็คือ
-แม่แกตอ.... เห็นพูดมาหลายทีแล้วยังไม่มา(แต่สุดท้ายก็มารับ)
-เด็กคนนี้พยายามสร้างโลกขึ้นมาเอง
-ห้ามถอนหายใจนะไม่งั้นจะตบ
-อย่ากลับมานะไม่งั้นจะล้างกระดานให้หมดเลย
-ยังไม่เคยเห็นใครเห็นแก่ตัวเท่าแกเลย
-ทำงานช้า (ทั้งๆเราทำไวแล้วที่สุดแล้ว)
-ตอนที่แม่... ไม่อยู่ใครรับ...มา
-โรงเรียนหญิงล้วนที่เธอเรียนมันทำให้เธออ่อนสังคม
-เป็นจิตเวช(แต่แม่เราและเพื่อนที่โรงเรียนบอกว่าเรา ปกติ)
-ลายมือไม่สวยเหมือนเด็ก(เพื่อนๆที่โรงเรียนบอกว่าเราลายมือสวยมากๆมือและขอลอกงานบ่อยๆ)

  ตอนนี้เราทั้งรู้สึกติดค้างบุญคุณ รู้โกรธ เกียจ เศร้า รู้สึกผิด เสียดาย

  อยากรู้ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะลืม

  ทุกวันนี้เราดูหนังพระพุทธเจ้าวันละตอน และนั่งสมาธิวันละ7:30นาที(ค่อยๆเพิ่มเวลา) และฟังแผ่เมตตาทุกเย็น
  มีแผนว่าจะไปปฏิบัติทำที่พระอาจารย์โกเอ็นก้า10วันค่ะ