คือ ผมเป็นคนที่ไม่ได้ขาดความอบอุ่นในครอบครัวหรืออะไร ฐานะปานกลาง ไม่ต้องดิ้นรนอะไรมาก ตอนเด็กคือเหลวไหลไปวันๆ แต่ก็ไม่ขนาดสร้างความเดือดร้อนให้ใคร ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยซื้อของที่อยากซื้อ ของสะสม ซื้อความสุขให้ตัวเอง พอถึงจุดๆนึง ผมเบื่อสิ่งนั้น ผมก็ไปชอบสิ่งใหม่แล้วก็วนแบบนี้ไปเรื่อยๆ มีความสุขกับสิ่งที่ผมครอบครอง พอมาถึงจุดๆหนึ่งผมไม่อยากมีความสุขกับวัตถุเพราะผมรู้ว่าวันนึงถ้าผมทำมันหายหรือมันไม่อยู่ผมคงทุกข์ใจ ผมจึงเริ่มหันมาสนใจสิ่งที่ทำให้ผมชอบและศรัทธาทางจิตใจแทน สิ่งที่สมบูรณ์แบบในความคิดผม อาจจะเพราะ ตัวผมไม่สมบูรณ์แบบทำให้ผมโหยหามัน แต่แล้วก็เหมือนสิ่งๆนั้นจะเติมเต็มผมไม่ได้จิตใจมันก็คิดแต่ว่ายังสมบูรณ์แบบไม่พอ ถึงใจผมจะรู้ว่าลึกๆไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบก็ตามที เคยคิดที่จะแก้ปัญหาด้วยการไม่ชอบอะไรไปเลยจะได้จบๆ แต่พอมาคิดดูเหมือนมันขาดศรัทธาขาดจุดมุ่งหมายไป ด้วยความที่ผมคิดมากกับจิตใจตัวเองและไม่รู้ว่าความสุขที่แท้จริงคืออะไร ตอนนี้ผมเรียนอยู่ใกล้จบมหาลัยแล้วบางทีเรามีงานมีสิ่งที่ต้องทำความคิดนี้ก็กวนใจ