มาถึงบางธรณีทวีโศก                         ยามวิโยคยากใจให้สะอื้น
โอ้สุธาหนาแน่นเป็นแผ่นพื้น                           ถึงสี่หมื่นสองแสนทั้งแดนไตร
เมื่อเคราะห์ร้ายกายเราก็เท่านี้                           ไม่มีที่พสุธาจะอาศัย
ล้วนหนามเหน็บเจ็บแสบคับแคบใจ               เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกา

อยากได้คำแปลของบทนี้ทั้งบทเลยค่ะ