ชีวิตคู่ที่ยั่งยืน
ไม่ใช่ชีวิตที่จ้องเอาผิดเอาถูก
แต่เป็นชีวิตที่จ้องเอาความสบายใจ
ไม่ถือสาเรื่องไม่เป็นเรื่อง
ไม่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่
ช่วยกันทำเรื่องใหญ่ให้เป็นเรื่องเล็ก
อภัยได้ก็อภัย เรื่องที่แล้วก็แล้วกันไป

พูดง่ายๆ ชีวิตคู่ที่ยั่งยืน
อาจเป็นชีวิตที่มี ‘คนผิด’ สองคน
มาใช้ชีวิตอย่างถูกต้องอยู่ด้วยกัน

คนที่จ้องเอาผิดเอาถูกหนักๆ
มักเป็นพวกชอบคิดเองเออเองว่า
อะไรผิดอะไรถูก
หรือถึงขั้นบัญญัติขึ้นมาเองว่า
อะไรบุญอะไรบาป
ไม่สนใจใครจะว่ายังไง
รู้แต่ว่าถ้าตัวเชื่ออย่างนี้
ความเชื่ออย่างนี้แหละถูก
ความเชื่ออย่างนี้แหละคือหลักฐาน
ไม่ต้องไปอ่าน ไม่ต้องไปฟังใครที่ไหนอีก

ยิ่งถ้ามีบทบาทในสังคมทางใดทางหนึ่ง
มีผู้สนับสนุน มีผู้ให้การยอมรับ
ก็ยิ่งเป็นฐานให้เกิดอัตตาแบบเจ้าใหญ่นายโต
ตัว ‘กูถูกแน่’ จึงเด่นล้ำนำหน้ามาแต่ไกล
คนใกล้ตัวจะโดนหนักที่สุด

เมื่อมนุษย์มีความอึดอัด
ไม่เหลือความสบายใจ
ทำอะไรก็ถูกตัดสินว่าผิดหมด
ที่สุดมักเกิดอาการอยากหนีร้อนไปพึ่งเย็น
ไม่แปลกถ้าจะอยากหาใครสักคน
ที่ช่วยให้สบายใจกว่า
หรือช่วยให้รู้สึกว่าชีวิตมีค่ากว่าเคย

เมื่อรักจะมีความสุขกับการเป็นใหญ่
ในการตัดสินประเภท แกผิด ฉันถูก
ในที่สุดอาจต้องเป็นทุกข์
กับการสูญเสีย ‘คนผิด’ อันเป็นที่รักไป
ด้วย ‘อัตตาผิดๆ’ ของตนนั่นเอง!
บทความ : ดังตฤณ