จะเล่าตั้งแต่ต้นนะ
คือเรื่องเริ่มจากน้องของผมนั้งทำการบ้านตั้งแต่ 2 ทุ่ม ถึง 3 ทุ่ม คือ การบ้าน ให้เขียน อะไรซักอย่าง(ไม่ได้ดู ว่าทำอะไร) ในใบงาน ให้เขียนเต็มบรรทัด มีอยู่10กว่า บรรทัด มันเขียนได้เกินครึ่ง แล้วมันคิดไม่ออก ตอนนั้น ช่วง2 ทุ่มครึ่งละ มันก็นั้งคิดไป เขียนไป จน3 ทุ่มต้องนอน มันเอาโทรศัพท์ ไปชาร์จ แล้วป้ามาเห็นแล้วก็ บ่นว่าทำหน้าบูดหน้างอทำไม มันก็ตอบว่าคิดการบ้านไม่ออก ป้าก็สวนมาเลยว่าแค่การบ้านจะหน้าบูดหน้างอทำไม ห๊ะคนเครียดต้องทำหน้ายังไงวะทำหน้ายิ้มหรอ คนเครียดดูก็รู้ว่าเครียด เพราะออกจาก สีหน้าหมด แต่ป้าผมดันไม่รู้ แล้วทำเป็นรู้ทุกอย่าง
มีอีกเรื่อง เป็นเรื่องงานบ้าน ป้าผมชอบบ่นมาไม่ช่วยงานทั้งๆที่ช่วยตลอด แล้งก็โดนแย่งไปทำตลอด หาเรื่องกดดันทุกอยาง เช่นกวาดบ้านเสร็จ พ่อผมจะโซฟา(เขาทำงี้ตลอดก่อนนั้ง"เป็นนิสัย"นะ) แล้วมันมีเศษไม้แขวนเสื้อ ตกบนพื้น ป้าก็บ่นว่ากวาดไม่สะอาดแล้วก็เอางานไปทำ ไม่รู้จะบ่นอะไรนักหน่า