.
.

ฟังรีวิวแบบจัดเต็มๆได้ในคลิป 
.
.
The Last 10 Years 
.
.
สารภาพว่าพกทิชชู่เข้าโรงหลายแผ่น
แต่ไม่ได้ใช้เลย!? แป่ว เหตุผลคืออะไรกันนะ?
.
.
แปลกดี ทั้งที่ตัวหนังเองว่าด้วยเรื่องราว 10 ปีสุดท้ายในการต่อสู้ชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเผชิญโรคทางปอดที่รักษาไม่หาย กับชายอีกคนหนึ่งที่ชีวิตเคว้งคว้างจนไม่อยากใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ต่อ เหตุการณ์ทั้งหมดเริ่มที่พวกเขาไปพบกันในวันคืนสู่เหย้ารวมรุ่นกับเพื่อนเก่าๆ ที่ทำให้ความสัมพันธ์ในช่วงเวลาที่แสนจำกัดถูกสร้างขึ้นมาโดยที่ไม่ทันตั้งตัว
.
.
หากเรารักใครสักคน 
เราจะอยากมีชีวิตต่อ
เพื่อที่จะได้ไปเจอเขา 
อยู่กับเขา 
บอกรักเขา
และจากที่ใช้ชีวิตแบบไม่กลัวตาย
จะกลับกลายเป็นกลัวขึ้นมาทันที
เพราะว่า เราไม่อยากสูญเสียใครคนนั้นของเราไป
.
.
รู้ทั้งรู้ว่าพลอตน้ำตาแตกตับพังแน่นอน
รู้ว่ากระแสคำวิจารณ์คนนั่งน้ำตาไหลกันทั่ว
รู้ว่าทำรายได้สูงยอดขายตั๋วพุ่งทะลุที่ญี่ปุ่นเป็นหนังแห่งปี
แถมมีทั้งเคนทาโร่ กับนานะ โคมัตสึ สองนักแสดงแม่เหล็ก
พร้อมกับวงดนตรี Radwimps ที่ทั้งเพลงและสกอร์ก็มีเอกลักษณ์มากๆในตัว
.
.
เออ องค์ประกอบโคตรส่งเสริมหนังขนาดนี้
แต่ดูจบแล้วแค่น้ำตาซึมนิดๆกับฉากช่วงท้ายเท่านั้นเอง
ทั้งที่เป็นพลอตที่เราชอบและน่าจะอินอยู่แล้ว
คนดูรอบๆในโรงก็พากันน้ำตาไหลสูดน้ำมูกไปหลายคน
ทว่าสำหรับเรา หนังกลับไม่ทำงานกับเราแบบนั้นขนาดนั้นแฮะ
.
.
ส่วนนึงเราว่าหนังมันยังบิ้วไม่สุด (แต่ไม่ใช่มันไม่บิ้วนะ มันก็จัดหนักจัดเต็มเหมือนกัน แต่จังหวะมัน และตัวละครนี่แหละที่ยังซื้อเราไม่ค่อยได้) ขยายความคือ ตัวละครยังไม่เข้าไปนั่งในใจเราขนาดนั้น หลายฉากมันดูรีบเล่าและพยายามไป โดยเฉพาะการเปลี่ยนปีแบบให้มันครบ10ปีแบบนี้ ไม่สามารถเทียบกับการใช้วิธีการเล่าแบบนี้กับหนังอย่าง Ito ได้เลย
คือไม่สมูธ
.
เหตุผล ตรรกะตัวละคร เราเข้าใจนะในสิ่งที่มันทำ
แต่บทจะมาก็มา บทจะไปก็ไป บางฉากดูเล่ากระโดดและขาดความเมคเซ้นจ์ กลายเป็นว่าเรากลับเห็นใจตัวละครพระเอกมากกว่าตัวนำนางเอกของเรื่องซะงั้น ทั้งที่นางก็ป่วยแลัวนานะก็แสดงไว้ได้ดราม่าจัดเต็ม แต่เรากลับรู้สึกดรอปกับตัวละครนี้
.
ช่วงแรกหนังอืดใช้ได้เลย ไม่นึกว่าหนังจะเอื่อยแบบนี้
แต่พอพ้นช่วงนึงของเรื่อง หนังก็กลับมาต่อติดกับเรา
หนังมีซีนสโลว์ที่จะเป็นเหมือนsignatureให้หนัง แต่จังหวะมันแปลกๆ โดยเฉพาะสโลว์ฉากจบ เราไม่ซื้อแฮะ แต่เข้าใจตัวละครนะในโมเม้นนั้นว่าคิดอะไร
.
ต่อมา เอา Radwimps มา เราว่าไม่ค่อยคุ้มเลย
ในหนังอ.มาโกโตะ ชินไค วงนี้ได้ปล่อยของเด็ดดวงกว่ามากๆ
แต่เรื่องนี้กลายเป็นแค่ช่วงเพลงเอนท์เครดิตเท่านั้น
ที่รู้สึกว่าได้ความเป็นวงนี้กลับมาหน่อย แต่ตัวสกอร์เอง
เขาก็ทำในสไตล์เขาซึ่งก็มีกลิ่นอายแบบ Your Name หรือ Weathering with you บ้าง แต่สกอร์เรื่องนี้ ยังเอาไปเทียบสองเรื่องนั้นไม่ติด คือมันยังไม่จำขนาดนั้น แต่ไม่ใช่ว่าไม่ดี
.
ที่ดีคือการแสดงดีเลยแหละ และบรรยากาศใบไม้เปลี่ยนสี
โปรดักชั่น งานถ่ายภาพ ถือว่าทำออกมาได้งดงามสมบรรยากาศ โดยเฉพาะฉากหิมะ ดูช่างหนาวเย็นจับใจ
.
.
โดยสรุป ถ้าหนังแนวประมาณนี้
เรื่องนี้ยังแพ้หนังตับอ่อนฯของเรายาวไกล
ในขณะที่ถ้าเป็นฝั่งฮอลลีวู้ด โรคเกี่ยวกับปอดรักษาไม่หาย
และเป็นหนังรัก เรากลับคิดถึง Five Feet Apart ซึ่ง 5Feet ก็ทำไว้ได้น่าประทับใจกว่าเรื่องนี้ไปหลายขุมมากๆเช่นกัน
.
.
ฉากที่เราชอบที่สุดของเรื่องนี้ The Last 10 Years 
น่าจะเป็นฉากสารภาพรักของพระเอก ประโยคในฉากนั้น
มันทำให้เราได้เข้าใจจริงๆว่า ตัวละครนี้ปรารถนาจะมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อสิ่งใด