แล้วว่าอนิจจาความรัก     พึงประจักษ์ดั่งสายน้ำไหล
ตั้งแต่จะเชี่ยวเป็นเกลียวไป     ไหนเลยจะไหลคืนมา
สตรีใดในพิภพจบแดน     ไม่มีใครได้แค้นเหมือนอกข้า
ด้วยใฝรักให้เกิดพักตรา     จะมีแต่เวทนาเป็นเนืองนิตย์
โอ้ว่าเสียดายตัวนัก     เพราะเชื่อลิ้นหลงรักจึงช้าจิต
จะออกชื่อลือชั่วไปทั่วทิศ     เมื่อพลั้งคิดผิดแล้วจะโทษใคร