♦♦♦♦ เทวาตุนาหงัน ♦♦♦♦

  ๏ กูแกล้งสรรค์บุษบาลงไป  หวังจะให้เป็นคู่ครองกัน

        ก็ไม่เลี้ยงตามวงศ์ที่จงให้     ทำตามน้ำใจหุนหัน

        รักแต่ที่ต่ำพงศ์พันธุ์           บากบั่นตัดรอนบ่ห่อนคิด

        เดิมว่าไม่เลี้ยงบุษบา         แล้วกลับมาภิรมย์สมสนิท

       กูมิให้สู่สมชมชิด               จะปลดปลิดบุษบาพาไปฯ


เรื่องย่อ :

         [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ “จินตนา” หรือ “จินนี่” บัณฑิตจบใหม่ที่อยู่ในช่วงพักผ่อนและกำลังจะตัดสินใจเรียนต่อที่ต่างประเทศ ทว่าเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นมาเสียก่อนเมื่อ “วิชยะ” หรือ “วิช”  รักฝังใจตั้งแต่สมัยเรียนของจินตนาได้โทรศัพท์มาจากภูเก็ตเพื่อขอความช่วยเหลือเกี่ยวกับกริชโบราณที่เขาได้รับมาจากคุณทวด บนกริชนั้นมีภาษาชวาโบราณสลักไว้ว่า ‘มิสาอุณากรรณ’  ซึ่งมันจะไม่เป็นเรื่องใหญ่เลยถ้าไม่มี ‘คนประหลาด’ ออกมาจากกริชเล่มนั้น

            ที่จริงแล้ว ‘คนประหลาด’ ที่วิชยะเห็นก็คือ ‘ระเด่นบุษบาหนึ่งหรัด’ นางในวรรณคดีที่ถูกลมหอบออกมาพร้อมกับกริชขององค์ปะตาระกาหลา เทพยดาบรรพบุรุษแห่งวงศ์เทวัญ บุษบาปรากฏขึ้นมาในลักษณะของสตรีที่งดงามตามแบบฉบับของวรรณคดีโดยไม่มีผิดเพี้ยน แวบแรกที่วิชยะเห็นบุษบา เขาก็รู้สึกราวกับว่าสวรรค์ได้ประทานผู้หญิงที่คู่ควรมาให้เขา โดยหลงลืมความเป็นจริงที่ว่าเขาและเธอนั้นแตกต่างกันมาก สร้างความไม่พอใจให้แก่จินตนาอยู่ลึกๆ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากคอยช่วยเหลือวิชยะและระเด่นบุษาอย่างเงียบๆ

            แต่แล้ววันหนึ่งจินตนาก็ฝันว่าเธอได้กริชมาเล่มหนึ่ง บนกริชเล่มนั้นสลักข้อความประหลาดอย่างที่เธอไม่เข้าใจ เมื่อตื่นขึ้นมา จินตนาก็พบว่าหล่อนกำกริชเล่มนั้นไว้ในมือ ทีแรกเธอคิดจะเอามันไปให้วิชยะดู ภายหลังเธอเกิดเปลี่ยนใจ นำมันกลับกรุงเทพมาด้วย เพียงแค่คืนแรกที่จินตนานำกริชเล่มนั้นมาไว้ในห้อง เธอก็ฝันว่ามีผู้ชายหน้าตาคมสันคนหนึ่งกำลังตระกองกอดหล่อนไว้ พลางกระซิบถ้อยคำหวานหูและเรียกเธอว่า “น้องจินตะหรา” อย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน เธอถูกถ้อยคำหวานหูของ ‘เขา’ ล่อลวงให้ชักกริชออกมา
            ทันทีที่จินตนาชักกริชออก ชายในฝันของหล่อนก็ปรากฏตัวขึ้น เขาคือ “ปันหยี” ซึ่งน่าแปลกที่เธอทราบชื่อเขาได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่พบหน้า และดูเหมือนว่าการปรากฏตัวของเขาจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของทั้งวิชยะและเธอไปตลอดกาล..



๏ แล้วว่าอนิจจาความรัก               พึ่งประจักษ์ดั่งสายน้ำไหล

ตั้งแต่จะเชี่ยวเป็นเกลียวไป           ที่ไหนเลยจะไหลคืนมา

สตรีใดในพิภพจบแดน                ไม่มีใครได้แค้นเหมือนอกข้า

ด้วยใฝ่รักให้เกินพักตรา              จะมีแต่เวทนาเป็นเนืองนิตย์ฯ