คือกลุ่มพวกเราเป็นนักแสดงซีรี่ย์แนว the gifted ผสม strangers thing ที่มาในรูปแบบซีรี่ย์นักเรียน Y ใน รร คาทอลิก ผกก ก็เป็นที่คนรู้จักผม ก็จับเด็กในวงดนตรีมารวมๆกันนี่แหละครับ ผมกับเพื่อนๆก็มาแสดงในเรื่องนี้ เมนแคสมี 4 คน เป็นเพื่อนสนิทผมหมดเลยและ 1ในนั้นมีแฟนของผมด้วย แต่ผมถูก ผกก ว่าหน้าแก่เกินไปที่จะเป็นนักเรียน นักเรียนรวมน่าจะ10-15คนได้ ผมได้เป็นบาตรหลวงใน รร ครับ บทน้อยมาก แต่การแสดงก็คือความฝันผม พอมาที่กองแต่ละทีมันน่าน้อยใจที่ กลุ่มเพื่อนเรา และ แฟนแต่งตัวเหมือนกัน ในบทที่เราอยากเล่นมาก ด้วยความที่ผมชอบฮอโมนสมัยก่อน ชุดนักเรียน อัสสัมชัญคือที่สุดที่อยากใส่ ไปถึง ตัวชูเรื่องคือนักเรียน ทุกคนเข้าฉาก หัวเราะ เฮฮาทั้งวัน ส่วนผม รอแล้วรอเล่าคนเดียว บางวันก็ออกแค่ฉากเดียว แต่ไปนั่งรอทั้งวันที่กองถ่าย ร้อน เหงา รู้สึกแปลกแยก เวลานั่งคุยกัน4-5 คน เราเป็นคนเดียวแต่งตัวธรรมดา เพราะไม่มีบทในวันนั้น รู้สึกตัวคนเดียวครับ คือเราไปถ่ายกันที่ ตจว นะครับ เป็นที่จัดนิทรรศการกลางเขา บางวันเพื่อนสนิทกับแฟนพูดเล่นกันในบท เราเป็นคนเดียวที่ไม่เข้าใจ กลายเป็นว่าตอนนี้กลัวชุดนักเรียน มันกลายเป็นปมในใจ ตอนแอบดูคนอื่นเข้าฉากมันเสียใจมากๆ ทุกคนมีความสุข สนุกกัน แต่สิ่งที่เราได้มันได้แค่นั่งรอเข้าฉาก ถ่าย2 วันบางวันไม่มีบทด้วย แต่ต้องไปนั่งรอ เบื่อๆ พอไประบายให้แฟนฟังว่าเรารู้สึกแบบนี้ แฟนก็ไม่เข้าใจ เพราะเขาก็เป็น 1 ใน นักเรียน เล่าๆอยู่เรียกเมนแคสไปเข้าซีน เขาก็ลืมเรื่องเราละ เราแบบ โดดเดี่ยว ไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง บอกตรงๆ อายครับ น้อยใจ + อิจฉา เพื่อนสนิทที่สุดขอบเราดันเป็นเมนแคส ไม่รู้ใครจะเข้าใจเรามั้ย แต่เราอยากมีคนที่เข้าใจเราจริงๆ มันทรมานในความคิดมากๆ ทุกครั้งที่ต้องไปถ่าย แต่ก็อยากไปเพราะชอบกองถ่าย เสียใจมากครับ
โรคซึมเศร้า มีใครเคยตกอยู่ในอารมณ์แบบนี้มั้ยครับ อยากมีคนที่เข้าใจเราจริงๆสักคน