ในระหว่างการเตรียมงาน

ทีมงาน1 : ผกก. ครับ  ฉากแมวกินยาพิษ  ผมเตรียมแมวดำไว้  
ผกก. : ดีมาก  ผมอยากให้มันเหมือนจริงที่สุด  คุณเตรียมยาสลบไว้ด้วย  ตอนที่มันสลบ จะได้ดูเหมือนตายจริง
ทีมงาน2 : เอ แต่ผมไม่เคยวางยาแมว  ต้องใช้ปริมาณเท่าไหร่
ผกก. : ผมจะไปรู้ได้ไงวะ เรียกพวกโมเดลลิ่งแมวมาทำก็แล้วกัน

....

โมเดลลิ่ง:  เฮ้อ... คุณผกก.  คะ  การให้ยาสลบแมว  มันจะไม่ได้ให้ความสมจริงนะคะ  แมวจะสลึมสลือแล้วหมดสติ
ผกก. : แล้วต้องให้ยาอะไร ที่ทำให้น้ำลายฟูมปาก  ชักกระตุก เกร็ง แล้วหมดสติ
โมเดลลิ่ง : หา... ต้องการภาพแบบนั้น  มันไม่ใช่ต้องใช้ซีจีหรือคะ  แค่ให้แมวไปกิน  แล้วตัดมาที่แมวนอนนิ่ง ไม่พอหรือคะ
ผกก. :  มันจะไปำพได้ยังไง ผมต้องการความสมจริง ไม่เข้าใจหรือยังไง
โมเดลลิ่ง( แอบคิดในใจ ทีเล็บเจล แพมเพิส ยังไม่เห็นจะเข้มงวดแบบนี้)
ผกก. : ฟังรู้เรื่องไหม  ละครเรื่องนี้จะต้องสมจริงที่สุด  เรากำลังสร้างมุมมองใหม่ ที่ประวัติศาสตร์ไม่ได้เขียนไว้  ตีความใหม่น่ะ  ให้ผู้หญิงที่ถูกบันทึกว่า ฆ่าลูก มีชู้ ฆ่าผัว เป็นจักรพรรดินีเพียงหนึ่งเดียวในประวัติศาสตร์  
โมเดลลิ่ง(อ้อ...เลยต้องโปรโมทท่าพับเป็ด  กระตุ้นให้คนมาชื่นชมจักรพรรดินีที่ยิ่งใหญ่ในเรื่องท่าพับเป็ดนี่น่ะ)

ผกก. (เริ่มมีอารมณ์ติส มุ่งเน้นสมจริง): เข้าใจกันไหมว่า  ต้องสมจริง