ฮาโหลลลล
มาเล่าเรื่องที่เคยเล่าค้างไว้เมื่อปีก่อนจ้า เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกินนึกว่าพึ่งพิมพ์เล่าเรื่องไปเมื่อไม่กี่เดือนก่อนนี้เอง55555
ถ้าใครยังไม่เคยอ่าน กลับไปอ่านได้ที่กระทู้นี้นะคะ "แปะลิ้งค์
https://ppantip.com/topic/40568784 "
มาต่อกันเถอะ...
3.ใครโผล่ออกมา?
ต้องบอกก่อนว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นๆ ไม่ได้ยาวมากนะคะ ผีไม่ค่อยมีเน้นความฮามากกว่า เรื่องเริ่มจาก...เราอยากไปเที่ยวออกทริปกับเพื่อนตอนนั้นเราอยู่ปี 2 ยังไม่รู้จักและไม่สนิทกับศิแล้วก็ดนุ (แล้วเรื่องนี้ก็ทำให้เราสนิทกันจนถึงทุกวันนี้) เป็นทริปแรกของการไปเที่ยวกับเพื่อนเลยก็ว่าได้ ซึ่งมีผู้ร่วมชะตากรรม ดังนี้ พี่มอ พี่นอ แฟน(เก่า)พี่นอ ตีบ สวด แล้วพี่นอก็เลยชวนศิมาด้วยเพราะเขาเป็นสายรหัสเดียวกัน เราก็ชวนน้องรหัสกับแฟนมันมาด้วย สรุปทริปนี้มีกัน 9 คน สถานที่คือแหล่งท่องเที่ยวที่หนึ่งในเขาภูพาน เวลาเดินทาง 6 โมงเช้า (ถามว่าตรงเวลากันไหม?...ก็ไม่)
หลังจากนัดเวลาและสถานที่กับเรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาเดินทาง ให้เดาเอาก็แล้วกันว่าได้เดินทางกันจริงๆกี่โมง555555 เราเป็นคันแรกที่นำทางทุกคนด้วย GPS แล้วก็เป็นตามที่ทุกคนคิดไว้ ฉันหลงทาง!!! หลงไปไกลมาก ปกติระยะทางจะอยู่ที่ประมาณ 36 กม. แต่ GPS นางพาฉันไป 60 กว่า กม.อ่ะแกร!!! เกือบได้ข้ามจังหวัดเข้ากาฬสินธุ์น่ะเธอ แล้วก็หลงอยู่บนภูพานอีกมันก็เฟลอ่ะ ตอนนั้นคิดอย่างเดียวคือ ฉันต้องทำให้ทุกคนยิ้มได้! เราหยุดรถพักกันแล้วก็คุยกันเรื่องเส้นทางใหม่ ฉันผู้ที่ตั้งเป้าหลายว่าทุกคนต้องยิ้มได้ ก็เลยเดินเล่นๆเข้าป่านิดไป (ไม่ได้ไปลึกนะ กลัว) เห็นแล้วล่ะว่ามันรอยเท้าควาย แต่ก็นะ..."เห้ย! รอยเท้าช้างหรือเปล่า" น้องรหัสคนดีของฉันมันก็เลยเข้ามาดูด้วย "ไหนพี่" "อ่อ ไม่ใช่ รอยเท้าควาย55555" "โห้วว พี่เล่นไรเนี้ย" 555555555 เสียงหัวเราะก็ดังขึ้น ทุกคนต้องหัวเราะให้กับความบ้าบออะไรก็ไม่รู้ของสองพี่น้อง เอาล่ะได้ฤกษ์งามยามดีเดินทางต่อ ตอนนี้คิดว่า GPS คงต้องพักก่อนเราตัดสินใจขับรถกลับไปทางเดิมเพื่อไปถามชาวบ้านแถวนั้นแทน ก็ได้เรื่องมาว่า "บ่ไกลดอกลูก หนูขึ้นไปเส้นนี้อีกจัก 4-5 โลกะฮอดแล้วล่ะ" (ไม่ไกลหรอกลูก หนูขับขึ้นไปอีกสัก 4-5 โลก็ถึงแล้ว) โอเคร 4-5 โลก็เอาว่ะ ไม่มีไรจะเสียแล้วนิ ไปจ้าาาา อยากจะบอกว่าเส้นทางคือสุดมาก!!! ทั้งทางเล็ก โค้งน่าตกเขาตาย หินเหมือนจะกลิ้งลงมา ทางขึ้น-ลงที่เหมือนกับลงนรก-ขึ้นสวรรค์ มันทำให้การขับรถทั้งสนุกแล้วก็กลัว ทีนี้ตัดสินใจเชื่อ GPS อีกครั้ง นางก็บอกว่า "ตรงไป ตรงไป" อะเคตรงไป จนมาถึงจุดสิ้นสุดทาง "ถึงที่หมายแล้ว" -ึงงงงงงงงงงงงงง -ูอยากจะกริ๊ด น่ากลัวมากกกกก สิ้นสุดทางคือ วัดป่า จ้าาาาาาา ลักษณะคือ หันขวาหน้าผา หันซ้ายทางขึ้นป่า ตรงหน้ากุฏิพระ อืมมมมม ก็มองหน้ากันสิค่ะ เอาไงดีล่ะทีนี้ บังเอิญมีพระลูกวัดท่านกวาดลานวัดอยู่ก็เลยให้น้องชายสุดที่รักของฉัน(น้องรหัสเราเอง)ไปถามท่าน ได้ความมาว่า "โยมก็เดินขึ้นไปเลย ทางนั้นล่ะเขาเที่ยวกัน" ค่ะท่านขึ้นก็ขึ้นค่ะ ระหว่างทางก็มีชันบ้างราบบ้าง แต่ฉันจะกริ๊ดอีกรอบ บันไดติดกันหน้าผาอ่ะแกรรรรร มองลงไปข้างล่างก็ผาเลย ของตกหมดสิทธิ์ได้คืนจ้า บันไดก็แคบเหลือเกิน 10-15 เซนได้ หวาดเสียวเหลือเกินแม่จ๋าาา
เราทุกคนต่างพากันเดินขึ้นไปดูโน้นดูนี่ไปเรื่อย เริ่มมีอาการหิวข้าวเพราะเรามากันแต่เช้า ลงความเห็นกันว่าหาที่นั่งกินข้าวกันเถอะ โอเคร! ด้วยความที่เรามองไกลๆเหมือนจะเห็นลานหินอยู่มุมๆนึง ลักษณะคือ มีลานหินไม่กว้างไม่แคบมาก ข้างหน้าโล่งๆมองเห็นวิวข้างหน้าสวยๆ และมีเหมือนกุฏิพระ (เราคิดเองนะเพราะข้างในมีพระพุทธรูปแล้วที่นี่คือวัด) บรรยากาศในตอนนั้นจะมีความเย็นๆชื้นๆสบายๆ...(รึเปล่า?) เราก็เดินไปดูคนเดียวเหมือนจะไปดูก่อนว่ามีคนอยู่ไหมอะไรยังไง เดินไปไม่ถึงเท่าไรก็ต้องหยุดชะงัก มันเหมือนมีคนชะโงกหน้าออกมาดู ในใจตอนนั้นคิดว่ามีคนอยู่แน่ๆ เราก็เลยหันไปหาเพื่อนแล้วหันกลับมาดู แก!!! มันไม่มีใครเลยเว้ย ไม่มีใครเลย เราพยายามมองหาแล้วหาอีก เพื่อความแน่ใจก็เรียกเพื่อนไปเลยสิค่ะ "ทุกคนเราเห็นลานหิน ไปนั่งกินข้าวตรงนั้นกันไหม?" "เอาดิ" ทุกคนก็เดินตามมาที่ลานหินนั้น ด้วยความที่เรายังสงสัยก็เลยพยายามมองเข้าไปในกุฏินั้น ข้างในจะมีโต๊ะหมู่บูชา มีพระพุทธรูป มีสบง พื้นว่างๆไม่ค่อยมีอะไร แล้วก็ไม่มีคน... ในใจคือ เตี้ยแล้ววว เจออะไรอีกเนี้ย นั่งกินข้าวไปก็เสียวสันหลังไป มันห้ามไม่ได้จริงๆนะที่จะหันไปมอง มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ได้มีแค่เราอยู่ตรงนั้นอ่ะ
พอเรากินข้าวนั่งพักอะไรเสร็จก็จะกลับ ขาขึ้นไม่เท่าไร ไอ้ขากลับเนี้ยล่ะ "หนูอยากจะร้องไห้" ขาสั่นมากกกก ด้วยความที่อีฉันชอบร้องเพราะแล้วชอบทำให้คนอื่นหัวเราะนั้น ก็จัดไปสักหนึ่งบทเพลง "นอกจากชื่อฉัน มีสิ่งอื่นอีกไหม ที่เธอยังใส่ใจและพอจำมันได้อยู่~" พี่นอ "เอ่อ! -ูจำชื่อ_ึงไปจนตายเลยล่ะ" แล้วทุกคนก็พร้อมใจกันพูดว่า เอ่อ! ใช่!
จบบริบูรณ์
ส่วนเรื่องสถานที่เที่ยวอันที่จริงเราจะไปอีกที่ ซึ่งมันชื่อคล้ายๆ แต่คุณ GPS พาเราเข้าวัดค่ะ อยากจะบอกว่า ขอบคุณ!
แล้วเรามารู้ทีหลังตอนที่เราสนิทกับศิ ตอนนั้นถามเรื่องความรู้สึกที่เจอกันครั้งแรก มันบอกว่า "แกพาฉันมาหลงได้ไง คุณanimal แม่งู! ฉันเกลียดแก แม่งู" จงแปลไปในคำที่เพื่อนคุณใช้กันเอานะคะ55555555
จะเล่าเรื่องที่ 4 ดีไหม มันไม่ใช่เรื่องของเราแต่เป็นเรื่องของพี่มอ เป็นเรื่องที่พี่แกไปเจอเหตุการณ์ในวงบูมของมหาลัยช่วงปี 1
จะเล่าดีไหมอ่ะ?
อยากจะเล่า2
มาเล่าเรื่องที่เคยเล่าค้างไว้เมื่อปีก่อนจ้า เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกินนึกว่าพึ่งพิมพ์เล่าเรื่องไปเมื่อไม่กี่เดือนก่อนนี้เอง55555
ถ้าใครยังไม่เคยอ่าน กลับไปอ่านได้ที่กระทู้นี้นะคะ "แปะลิ้งค์ https://ppantip.com/topic/40568784 "
มาต่อกันเถอะ...
3.ใครโผล่ออกมา?
ต้องบอกก่อนว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นๆ ไม่ได้ยาวมากนะคะ ผีไม่ค่อยมีเน้นความฮามากกว่า เรื่องเริ่มจาก...เราอยากไปเที่ยวออกทริปกับเพื่อนตอนนั้นเราอยู่ปี 2 ยังไม่รู้จักและไม่สนิทกับศิแล้วก็ดนุ (แล้วเรื่องนี้ก็ทำให้เราสนิทกันจนถึงทุกวันนี้) เป็นทริปแรกของการไปเที่ยวกับเพื่อนเลยก็ว่าได้ ซึ่งมีผู้ร่วมชะตากรรม ดังนี้ พี่มอ พี่นอ แฟน(เก่า)พี่นอ ตีบ สวด แล้วพี่นอก็เลยชวนศิมาด้วยเพราะเขาเป็นสายรหัสเดียวกัน เราก็ชวนน้องรหัสกับแฟนมันมาด้วย สรุปทริปนี้มีกัน 9 คน สถานที่คือแหล่งท่องเที่ยวที่หนึ่งในเขาภูพาน เวลาเดินทาง 6 โมงเช้า (ถามว่าตรงเวลากันไหม?...ก็ไม่)
หลังจากนัดเวลาและสถานที่กับเรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาเดินทาง ให้เดาเอาก็แล้วกันว่าได้เดินทางกันจริงๆกี่โมง555555 เราเป็นคันแรกที่นำทางทุกคนด้วย GPS แล้วก็เป็นตามที่ทุกคนคิดไว้ ฉันหลงทาง!!! หลงไปไกลมาก ปกติระยะทางจะอยู่ที่ประมาณ 36 กม. แต่ GPS นางพาฉันไป 60 กว่า กม.อ่ะแกร!!! เกือบได้ข้ามจังหวัดเข้ากาฬสินธุ์น่ะเธอ แล้วก็หลงอยู่บนภูพานอีกมันก็เฟลอ่ะ ตอนนั้นคิดอย่างเดียวคือ ฉันต้องทำให้ทุกคนยิ้มได้! เราหยุดรถพักกันแล้วก็คุยกันเรื่องเส้นทางใหม่ ฉันผู้ที่ตั้งเป้าหลายว่าทุกคนต้องยิ้มได้ ก็เลยเดินเล่นๆเข้าป่านิดไป (ไม่ได้ไปลึกนะ กลัว) เห็นแล้วล่ะว่ามันรอยเท้าควาย แต่ก็นะ..."เห้ย! รอยเท้าช้างหรือเปล่า" น้องรหัสคนดีของฉันมันก็เลยเข้ามาดูด้วย "ไหนพี่" "อ่อ ไม่ใช่ รอยเท้าควาย55555" "โห้วว พี่เล่นไรเนี้ย" 555555555 เสียงหัวเราะก็ดังขึ้น ทุกคนต้องหัวเราะให้กับความบ้าบออะไรก็ไม่รู้ของสองพี่น้อง เอาล่ะได้ฤกษ์งามยามดีเดินทางต่อ ตอนนี้คิดว่า GPS คงต้องพักก่อนเราตัดสินใจขับรถกลับไปทางเดิมเพื่อไปถามชาวบ้านแถวนั้นแทน ก็ได้เรื่องมาว่า "บ่ไกลดอกลูก หนูขึ้นไปเส้นนี้อีกจัก 4-5 โลกะฮอดแล้วล่ะ" (ไม่ไกลหรอกลูก หนูขับขึ้นไปอีกสัก 4-5 โลก็ถึงแล้ว) โอเคร 4-5 โลก็เอาว่ะ ไม่มีไรจะเสียแล้วนิ ไปจ้าาาา อยากจะบอกว่าเส้นทางคือสุดมาก!!! ทั้งทางเล็ก โค้งน่าตกเขาตาย หินเหมือนจะกลิ้งลงมา ทางขึ้น-ลงที่เหมือนกับลงนรก-ขึ้นสวรรค์ มันทำให้การขับรถทั้งสนุกแล้วก็กลัว ทีนี้ตัดสินใจเชื่อ GPS อีกครั้ง นางก็บอกว่า "ตรงไป ตรงไป" อะเคตรงไป จนมาถึงจุดสิ้นสุดทาง "ถึงที่หมายแล้ว" -ึงงงงงงงงงงงงงง -ูอยากจะกริ๊ด น่ากลัวมากกกกก สิ้นสุดทางคือ วัดป่า จ้าาาาาาา ลักษณะคือ หันขวาหน้าผา หันซ้ายทางขึ้นป่า ตรงหน้ากุฏิพระ อืมมมมม ก็มองหน้ากันสิค่ะ เอาไงดีล่ะทีนี้ บังเอิญมีพระลูกวัดท่านกวาดลานวัดอยู่ก็เลยให้น้องชายสุดที่รักของฉัน(น้องรหัสเราเอง)ไปถามท่าน ได้ความมาว่า "โยมก็เดินขึ้นไปเลย ทางนั้นล่ะเขาเที่ยวกัน" ค่ะท่านขึ้นก็ขึ้นค่ะ ระหว่างทางก็มีชันบ้างราบบ้าง แต่ฉันจะกริ๊ดอีกรอบ บันไดติดกันหน้าผาอ่ะแกรรรรร มองลงไปข้างล่างก็ผาเลย ของตกหมดสิทธิ์ได้คืนจ้า บันไดก็แคบเหลือเกิน 10-15 เซนได้ หวาดเสียวเหลือเกินแม่จ๋าาา
เราทุกคนต่างพากันเดินขึ้นไปดูโน้นดูนี่ไปเรื่อย เริ่มมีอาการหิวข้าวเพราะเรามากันแต่เช้า ลงความเห็นกันว่าหาที่นั่งกินข้าวกันเถอะ โอเคร! ด้วยความที่เรามองไกลๆเหมือนจะเห็นลานหินอยู่มุมๆนึง ลักษณะคือ มีลานหินไม่กว้างไม่แคบมาก ข้างหน้าโล่งๆมองเห็นวิวข้างหน้าสวยๆ และมีเหมือนกุฏิพระ (เราคิดเองนะเพราะข้างในมีพระพุทธรูปแล้วที่นี่คือวัด) บรรยากาศในตอนนั้นจะมีความเย็นๆชื้นๆสบายๆ...(รึเปล่า?) เราก็เดินไปดูคนเดียวเหมือนจะไปดูก่อนว่ามีคนอยู่ไหมอะไรยังไง เดินไปไม่ถึงเท่าไรก็ต้องหยุดชะงัก มันเหมือนมีคนชะโงกหน้าออกมาดู ในใจตอนนั้นคิดว่ามีคนอยู่แน่ๆ เราก็เลยหันไปหาเพื่อนแล้วหันกลับมาดู แก!!! มันไม่มีใครเลยเว้ย ไม่มีใครเลย เราพยายามมองหาแล้วหาอีก เพื่อความแน่ใจก็เรียกเพื่อนไปเลยสิค่ะ "ทุกคนเราเห็นลานหิน ไปนั่งกินข้าวตรงนั้นกันไหม?" "เอาดิ" ทุกคนก็เดินตามมาที่ลานหินนั้น ด้วยความที่เรายังสงสัยก็เลยพยายามมองเข้าไปในกุฏินั้น ข้างในจะมีโต๊ะหมู่บูชา มีพระพุทธรูป มีสบง พื้นว่างๆไม่ค่อยมีอะไร แล้วก็ไม่มีคน... ในใจคือ เตี้ยแล้ววว เจออะไรอีกเนี้ย นั่งกินข้าวไปก็เสียวสันหลังไป มันห้ามไม่ได้จริงๆนะที่จะหันไปมอง มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ได้มีแค่เราอยู่ตรงนั้นอ่ะ
พอเรากินข้าวนั่งพักอะไรเสร็จก็จะกลับ ขาขึ้นไม่เท่าไร ไอ้ขากลับเนี้ยล่ะ "หนูอยากจะร้องไห้" ขาสั่นมากกกก ด้วยความที่อีฉันชอบร้องเพราะแล้วชอบทำให้คนอื่นหัวเราะนั้น ก็จัดไปสักหนึ่งบทเพลง "นอกจากชื่อฉัน มีสิ่งอื่นอีกไหม ที่เธอยังใส่ใจและพอจำมันได้อยู่~" พี่นอ "เอ่อ! -ูจำชื่อ_ึงไปจนตายเลยล่ะ" แล้วทุกคนก็พร้อมใจกันพูดว่า เอ่อ! ใช่!
จบบริบูรณ์
ส่วนเรื่องสถานที่เที่ยวอันที่จริงเราจะไปอีกที่ ซึ่งมันชื่อคล้ายๆ แต่คุณ GPS พาเราเข้าวัดค่ะ อยากจะบอกว่า ขอบคุณ!
แล้วเรามารู้ทีหลังตอนที่เราสนิทกับศิ ตอนนั้นถามเรื่องความรู้สึกที่เจอกันครั้งแรก มันบอกว่า "แกพาฉันมาหลงได้ไง คุณanimal แม่งู! ฉันเกลียดแก แม่งู" จงแปลไปในคำที่เพื่อนคุณใช้กันเอานะคะ55555555
จะเล่าเรื่องที่ 4 ดีไหม มันไม่ใช่เรื่องของเราแต่เป็นเรื่องของพี่มอ เป็นเรื่องที่พี่แกไปเจอเหตุการณ์ในวงบูมของมหาลัยช่วงปี 1
จะเล่าดีไหมอ่ะ?