ขอสอบถาม+ระบายค่ะ

รู้สึกน้อยใจมาก ทุกวันนี้เราแทบไม่อยากกลับบ้านเลย เราคิดถึงพ่อแม่นะ แต่เรากลัวคำถามที่ต้องเจอ (เพราะไปทีไรเจอทุกรอบ)
ทุกครั้งที่กลับไป ก็ชอบถามว่ามีเท่านั้นไหม มีเท่านี้ไหม จ่ายอันนี้ให้ได้ไหม แต่ไม่เคยถามคำถามว่า เหนื่อยมั้ย สบายดีไหม งานเยอะไหม งานเป็นไงบ้าง 
บางทีเราไม่ได้กลับบ้าน ทักไลน์มาไม่เคยมีคำถามเลยอย่างที่บอกเลย ไม่ทักมายืมเงิน ก็ส่งคลิปที่ชอบมีเนื้อหาประมาณว่า
บุญคุณต่างๆ, อย่าไขว่ขว้าความสำเร็จจนลืมคนข้างหลัง หรืออย่าลืมบุญคุญคนที่เลี้ยงมางี้

เราไม่เข้าใจค่ะ ตอนเด็กๆ แม่บังคับให้กู้ กยศ เพื่อจ่ายค่าเทอมและเงินรายเดือนเอามาหมุนใช้จ่ายในครอบครัว
ทั้งๆที่เราไม่ได้อยากกู้เลย โตขึ้นเราต้องผ่อนจ่ายเองทั้งหมด เขาเรียกว่าบุญคุณจากพ่อแม่ไหมคะ?
รวมถึงต้องช่วยจ่ายทั้งค่าบ้านที่ไม่ใช่ของเราเอง  น้ำ ไฟ เน็ตเราก็ต้องหารจ่ายกับน้อง ช่วยกันจ่าย (น้องชายกู้ซื้อบ้านอยู่กับพ่อแม่ แต่เราไม่ได้อยู่ด้วย)
บางครั้งแม่ก็ทักมาขอเงินไปเล่นหวย ขอเงินซื้อข้าว ทั้งที่น้องซื้อกับข้าวเข้าบ้านทุกวัน
น้องเป็นคนอยู่กับพ่อแม่ ยังเป็นคนพูดเลยว่าทุกวันนี้พ่อแม่ไม่ต้องทำงาน นอนเฉยๆยังได้เลย ทำไมทำตัวเหมือนตัวเองลำบาก
ใช่ค่ะ ทุกวันนี้พ่อแม่แทบไม่ต้องจ่ายอะไรเลย เราไม่เข้าใจ เราลืมบุญคุณเขาตรงไหนคะ

ก็พยายามคิดว่าเขาก็เป็นแบบนี้แหละ เวลากลับไป เขาทำข้าวให้มันก็คือการแสดงความรักแล้ว 
แต่มันก็อดคิดไม่ได้เลยค่ะ เราเหนื่อย ต้องการคำบางคำที่ฟังแล้วรู้สึกดีมาจากปากพ่อแม่เราบ้าง ไม่ใช่คนอื่น
เคยคุยกับเขาเรื่องนี้แล้ว เขาไม่พูดอะไร เหมือนเดิมค่ะ

เราควรจัดการความรู้สึกแบบนี้ยังไงดีคะ