ปัจจุบันผมอายุ29ครับ แต่บอกกับครอบครัวเสมอว่า ไม่ได้สมัครใจเกิดมา ทำให้ครอบครัว สตั๊นไปพอสมควร…โดยชี้แจงเหตุผลดังนี้
1.)พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย สมัยก่อนบริโภคปลาและสิ่งแวดล้อมไปแทบหมดทั้งตัว รุ่นผมเหลือหางปลาติดเนื้อแถมซากผุๆของคนใช้ชีวิตเปลืองไปแล้วซึ่งไม่เป็นธรรมในแง่ทรัพยากรณ์บ้านและการได้เสพ
2.)สมัยก่อนพวกเขาใช้ชีวิตตามสนองตนเองมาแล้ว โดยเทียบ%การใช้ชิวิตเผื่อเราสร้างฐานเผื่อเราแค่ไหน ดูจากบริบทแวดล้อมในครอบครัว สร้างอะไรไว้เผื่อหรือสักแต่ใช้สอยคนgenหลานเป็นม้ารองบ่อน ของทั้งฝั่ง2ตระกูลที่ผสมพันธ์เป็นเราเกิด
3.)ความลำเอียงรักลูกไม่เท่ากันของ ปู่ย่า ตายาย ที่ให้ทรัพยากรณ์ในการบริโภคและสร้างตัวของน้าอาลุงป้า มากกว่าพ่อแม่เรา ซึ่งพอแก่มาก็หน้าที่หลาน(ได้รึ) รุ่นหลานจะเห็นความลำเอียงของ2ตระกูล
พอมองตรงนี้ ความกตัญญูคือหัวแต่ด้านก้อยของเหรียญคือซากพังๆที่บริโภคก่อนจนเต็มโดยไม่คิดเผื่อคนรุ่นรับไม้ต่อจะเอาที่ไหนคืบหน้า จะเอาที่ไหนจ่ายรอบวง
ซึ่งตรงนี้ ผมบอกไม่ได้สมัครใจเกิดมา และไม่ขอเกิดในวงตระกูลนี้อีก และถามย้อนกลับถึงคนรุ่นปู่ย่าตายายพ่อแม่ มีแผนสำหรับอนาคตเราไหม หรือสักแต่บริโภคชิ้นปลามันแล้วเหลือซากมาให้คนรุ่นที่ไม่ได้สมัครใจเกิดหาม. ทรัพยากรณ์ในอดีตพวกท่านบริโภคจนหนำใจแล้ว ปู่ย่าตายายลงทุนในลูกไม่เท่ากัน แต่มารักหลานตอนไม่มีคนดูแล ไม่ได้ส่งเสียหลานเท่าลูกสักหน่อยเพราะทุ่มไปรุ่นลูก ตรงนี้พอเราชี้แจงครอบครัวร้าว แต่ผู้ใหญ่ทุกคนตอนนี้หลังตรง มีวินัย คิดหน้าคิดหลัง และใช้เราน้อยลงด้วยละอายใจว่า ใช้เราโดยไม่มีแผนรองรับเรา. ผมยิงตรงว่าในครอบครัวผู้ใหญ่หน้าไหนมีแผนสร้างเสริมเราส่วนไหนบ้าง ถ้าไม่มีแผนสร้างเราดั่งแผนธุรกิจ แปลว่าอะไร.อย่ามาใช้คำว่าครอบครัวเลย เอาเราไปค้ำความพอใจรอบวงครอบครัวหรือ ถ้าคนในครอบครัวโอหังจะเกลียดเราไปเลย แต่ถ้าเขาเข้าใจผู้ใหญ่จะมีวินัยมากขึ้นครับ. ไม่รุ้ว่าจะโหดไปไหมนะแต่มันทำให้เกิดการคำนึงและตระหนักในผู้ใหญ่ที่บ้าน
ในหลักการของคำสอนนึง …คนรับใช้ที่เช็ดถูพื้น ได้บำเพ็ญประโยชน์เพื่อเรือนของเรา เราต้องเคารพเขา เพราะสังคมภายนอกไม่ได้บำเพ็ญอะไรเพื่อเรือนเจ้า
พอใช้หลักการตรงนี้สแกรนทุกสิ่ง เราจะเห็นว่าใครปันเราเสมอ ใครคิดเผื่อเสมอ ลงแรงเพื่อเราแท้จริง เราเองก็จะหลังตรงมีวินัย แม๊แต่ในครอบครัวก็สแกรนออกมาว่ากินเราหลายคนอยู่. สุดท้ายสำหรับเราที่เห็นผู้บำเพ็ญตนเพื่อเราเสมอคนผู้นั้นคือแม่ นอกนั้นไม่มีใครบำเพ็ญตนเผื่อเราเลย. ปัจจุบันครอบครัวกับผมล้วนมีระยะถอยจากเราและดูมีวินัยขึ้นมาก ซึ่งแลกด้วยความแตกเป็นส่วนๆ ซึ่งญาติมิตรบอกผมคือผู้พังคำว่าครอบครัว แต่ผมมองว่าครอบครัวคือเขาได้เปรียบบนโครงสร้างมานาน พอเจอข้อคิดเห็นนี้สตั๊นเป็นฟืนเป็นไฟ
หมายเหตุ แก้ไขเยอะเพราะสดคำผิดและพิมพ์ตก บางทีก็แป้นผสมคำเองครับเลยต้องแก้ไข ตอนนี้จบแล้ว
ไม่ได้สมัครใจเกิด คำที่ผมใช้ตีครอบครัว
1.)พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย สมัยก่อนบริโภคปลาและสิ่งแวดล้อมไปแทบหมดทั้งตัว รุ่นผมเหลือหางปลาติดเนื้อแถมซากผุๆของคนใช้ชีวิตเปลืองไปแล้วซึ่งไม่เป็นธรรมในแง่ทรัพยากรณ์บ้านและการได้เสพ
2.)สมัยก่อนพวกเขาใช้ชีวิตตามสนองตนเองมาแล้ว โดยเทียบ%การใช้ชิวิตเผื่อเราสร้างฐานเผื่อเราแค่ไหน ดูจากบริบทแวดล้อมในครอบครัว สร้างอะไรไว้เผื่อหรือสักแต่ใช้สอยคนgenหลานเป็นม้ารองบ่อน ของทั้งฝั่ง2ตระกูลที่ผสมพันธ์เป็นเราเกิด
3.)ความลำเอียงรักลูกไม่เท่ากันของ ปู่ย่า ตายาย ที่ให้ทรัพยากรณ์ในการบริโภคและสร้างตัวของน้าอาลุงป้า มากกว่าพ่อแม่เรา ซึ่งพอแก่มาก็หน้าที่หลาน(ได้รึ) รุ่นหลานจะเห็นความลำเอียงของ2ตระกูล
พอมองตรงนี้ ความกตัญญูคือหัวแต่ด้านก้อยของเหรียญคือซากพังๆที่บริโภคก่อนจนเต็มโดยไม่คิดเผื่อคนรุ่นรับไม้ต่อจะเอาที่ไหนคืบหน้า จะเอาที่ไหนจ่ายรอบวง
ซึ่งตรงนี้ ผมบอกไม่ได้สมัครใจเกิดมา และไม่ขอเกิดในวงตระกูลนี้อีก และถามย้อนกลับถึงคนรุ่นปู่ย่าตายายพ่อแม่ มีแผนสำหรับอนาคตเราไหม หรือสักแต่บริโภคชิ้นปลามันแล้วเหลือซากมาให้คนรุ่นที่ไม่ได้สมัครใจเกิดหาม. ทรัพยากรณ์ในอดีตพวกท่านบริโภคจนหนำใจแล้ว ปู่ย่าตายายลงทุนในลูกไม่เท่ากัน แต่มารักหลานตอนไม่มีคนดูแล ไม่ได้ส่งเสียหลานเท่าลูกสักหน่อยเพราะทุ่มไปรุ่นลูก ตรงนี้พอเราชี้แจงครอบครัวร้าว แต่ผู้ใหญ่ทุกคนตอนนี้หลังตรง มีวินัย คิดหน้าคิดหลัง และใช้เราน้อยลงด้วยละอายใจว่า ใช้เราโดยไม่มีแผนรองรับเรา. ผมยิงตรงว่าในครอบครัวผู้ใหญ่หน้าไหนมีแผนสร้างเสริมเราส่วนไหนบ้าง ถ้าไม่มีแผนสร้างเราดั่งแผนธุรกิจ แปลว่าอะไร.อย่ามาใช้คำว่าครอบครัวเลย เอาเราไปค้ำความพอใจรอบวงครอบครัวหรือ ถ้าคนในครอบครัวโอหังจะเกลียดเราไปเลย แต่ถ้าเขาเข้าใจผู้ใหญ่จะมีวินัยมากขึ้นครับ. ไม่รุ้ว่าจะโหดไปไหมนะแต่มันทำให้เกิดการคำนึงและตระหนักในผู้ใหญ่ที่บ้าน
ในหลักการของคำสอนนึง …คนรับใช้ที่เช็ดถูพื้น ได้บำเพ็ญประโยชน์เพื่อเรือนของเรา เราต้องเคารพเขา เพราะสังคมภายนอกไม่ได้บำเพ็ญอะไรเพื่อเรือนเจ้า
พอใช้หลักการตรงนี้สแกรนทุกสิ่ง เราจะเห็นว่าใครปันเราเสมอ ใครคิดเผื่อเสมอ ลงแรงเพื่อเราแท้จริง เราเองก็จะหลังตรงมีวินัย แม๊แต่ในครอบครัวก็สแกรนออกมาว่ากินเราหลายคนอยู่. สุดท้ายสำหรับเราที่เห็นผู้บำเพ็ญตนเพื่อเราเสมอคนผู้นั้นคือแม่ นอกนั้นไม่มีใครบำเพ็ญตนเผื่อเราเลย. ปัจจุบันครอบครัวกับผมล้วนมีระยะถอยจากเราและดูมีวินัยขึ้นมาก ซึ่งแลกด้วยความแตกเป็นส่วนๆ ซึ่งญาติมิตรบอกผมคือผู้พังคำว่าครอบครัว แต่ผมมองว่าครอบครัวคือเขาได้เปรียบบนโครงสร้างมานาน พอเจอข้อคิดเห็นนี้สตั๊นเป็นฟืนเป็นไฟ
หมายเหตุ แก้ไขเยอะเพราะสดคำผิดและพิมพ์ตก บางทีก็แป้นผสมคำเองครับเลยต้องแก้ไข ตอนนี้จบแล้ว