คือผมจะเล่าเรื่องราวแล้วทุกคนช่วยตอบหน่อยครับว่าสรุปผมงี่เง่าไม่ยอมเปิดใจไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย ไม่มีความคิดเหมือนผู้ใหญ่ใช่มั้ยครับ
เรื่องมีอยู่ว่าผมมีคนคุยอยู่คนนึง นางมาเล่าเรื่องเพื่อนสนิท(ผู้ชาย)ของนาง นางบอกว่านางกับเพื่อนคนนี้รู้จักกันมานานมากกกๆๆ แค่มองตาก็รู้ใจ ไปไหนไปกัน ทำทุกอย่างคล้ายๆคนรัก รู้ไส้รู้พุงกันทุกอย่าง รู้แบบทุกๆอย่างจริงๆ ต่างฝ่ายต่างรู้ว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร ผมได้ฟังแค่นี้ก็แอบหวงหน่อยๆเพราะมันดูเหมือนจะสนิทกันมากเกินไป (แค่ในความคิดผมนะครับ ทุกคนอาจคนว่าเป็นเรื่องปกติ) แต่ผมก็พยายามเข้าใจเพราะเหมือนที่นางเล่า ด้วยที่รู้จักกันมานานมากๆ มันก็อาจจะเป็นเรื่องปกติ แต่หลังๆมาทุกครั้งที่นางทะเลาะกับเพื่อนสนิทคนนี้นางจะเศร้ามากๆร้องไห้ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ไม่ค่อยคุยกับผมสักเท่าไหร่ พอถึงเวลาจะมาคุยก็กลายเป็นมาระบายเรื่องของเพื่อนคนนั้นตลอด จนทำให้ผมรู้สึกไร้ค่ามากๆ ทั้งๆที่มีผมอยู่ทั้งคน แต่ก็ทำให้นางมีความสุขไม่ได้เท่าเพื่อนคนนั้นเลย ผมเลยระบายไปในเชิงน้อยใจว่า " ทีเค้าทะเลาะกับแก แกแลดูไม่เสียใจเลย แลดูไม่แคร์ด้วยซ้ำว่าเค้าจะหายไปจากแกหรือเปล่า " นางก็ตอบมาประมาณผมงี่เง่า ไม่แยกแยะ ไม่เข้าใจอะไรเลย เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนโดนบอกเลิกบ่อยมากๆ เพราะเรื่องนี้ สรุปแล้วผมเป็นแบบที่นางบอกใช่มั้ยครับ ผมต้องแก้ไขตัวเองยังไง เพื่อให้อยู่กับนางได้ หรือผมควรพอดี