สวัสดีค่ะทุกคน คือว่าเราเป็นอะไรก็ไม่รู้ เราไม่รู้ว่าเราสับสนกับชีวิตความคิดหรืออะไร
คือเรารู้สึกว่าไม่ชอบแม่ตัวเองอ่ะค่ะ แล้วก็ทะเลาะกันบ่อยมากแทบจะทุกวันจนเรารู้สึกซึม แล้วเราก็คิดๆ คิดไปเรื่อยว่าแต่ละเรื่องที่ทะเลาะกันมานี่ใครถูกใครผิดกันแน่ถ้าเราผิดเราก็จะแก้ไข
เราเป็นคนเงียบๆไม่เข้าสังคมมีเพื่อนสนิทแค่3คนแต่ก็ยังไงๆอยู่เพราะเรารู้สึกว่ามันยังไม่สุด แล้วก็จะพูดมากก็ต่อเมื่ออยู่กับคนสนิทแต่บางครั้งก็ไม่พูด เงียบไปเลย ชอบอยู่คนเดียว นั่งจมกับความคิด เพ้อบ่อย เหม่อลอย เป็นคนขี้อายไม่ชอบเปิดเผยเช่นโพสต์รูปในsocial เก็บความรู้สึกเก่ง ชอบที่มืดๆ ประมาณ INFP-Tอ่ะค่ะ เราอาจจะพิมพ์ไม่หมดเพราะว่าตอนนี้สมองว่างมากค่ะคิดไรไม่ค่อยออกเลย
ค่ะ เรารู้สึกไม่ชอบแม่ตัวเองเพราะอะไรก็ไม่รู้สับสนไปหมดเลยค่ะ คือพ่อกับแม่เราแยกทางกันตั้งแต่ป.5ตอนนี้เราก็อายุ14จะ15แล้วค่ะอยู่ม.3
ก็คือว่าช่วง2021โควิดก็ระบาดหนักแล้วแม่เราก็กลับมาบ้านจนถึง1ปีเต็มๆเลยค่ะแล้วคือเรากับแม่ไม่ค่อยถูกกันทะเลาะกันบ่อยอย่างที่บอกเลยค่ะจนซึมแต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะไปถึงเป็นซึมเศร้าไหมก็ไม่รู้แต่ก็ไม่น่าจะเป็น เราจะขอพิมพ์ประมาณให้ซัก1เหตุการณ์ แล้วในช่วง1ปีนั่นน่ะค่ะ เหตุการณ์เรื่องน้องค่ะ น้องเรามีสองคน ช.1ญ.1 คนนึงอยู่ป.2คนนึงอยู่อ.2แล้วคือน้องมันชอบแบบว่าบอกไม่ฟัง แบบว่าเล่นเกมแล้วเปิดไมค์ด่ากันกับคนในเกมทั้งสองคนเลยค่ะ เราก็เลยบอกไปว่าอย่าพูดแบบนี้มันไม่ดี มันใช่คำที่จะพูดไหมไม่เคยบอกสอนแบบนี้เลยนะ อันนี้คือคำที่เราพูดกับน้องแบบจริงๆที่เราจำได้ค่ะแล้วน้องเราทั้งสองคนก็เหมือนจะไม่พอใจแล้วก็ด่าเราค่ะคำหยาบเลย เราขอบอกไว้ก่อนนะคะเราไม่เคยพูดคำหยาบมห้น้องได้ยินส่วนมากได้ยินมาจากเพื่อนแล้วก็ในเกมค่ะ
เราก็เลยตีค่ะ แต่ก็ไม่ได้ตีแรงมากใช้มือตีขา แล้วก็ไม่ได้ร้องไห้อะไรนะแต่ว่าพอแม่เดิมมาไรงี้อ่ะค่ะพวกนางก็จะร้องไห้แบบบีบน้ำตาได้อ่ะค่ะแบบร้องไห้เลยแล้วแม่ก็ถามน้องว่าเป็นไรน้องก็บอกว่าเราตีแล้วก็ร้องแบบร้องๆแล้วแม่ก็ถามเราว่าตีน้องทำไมเราก็บอกตามเหตุผลไปแม่ก็บอกว่าน้องมันยังเด็กอยู่แล้วก็ว่าเราอ่ะค่ะคือเราเป็นแบบว่าถ้าไม่ผิดก็จะเถียงหรืออธิบายค่ะเราก็เถียงไปอธิบายไปแต่แม่ก็ไม่ฟังอยู่ดีแล้วก็โยงไปเรื่องต่างๆนาๆเรียนไม่ดีมั่งแต่การเรียนเราก็ระดับปานกลางอ่ะค่ะ ว่านิสัยเหมือนพ่อ-ึงเป้ะเลย เห็นไหมคนอื่นน่ะทำให้มันได้แบบเขามั่งสิแล้วด้วยความที่ว่าตอนนั้นเราคิดว่าเราไม่ผิดเราก็เลยเถียงไปๆเราก็อยากให้แม่เข้าใจแหละค่ะว่ามันไม่ใช่อย่างที่เห็นแต่แม่ก็ไม่ฟังแล้วแม่ก็ร้องไห้ว่าเราไม่เคยรักเป็นลูกอกตัญญูแล้วเขาก็งอนเราค่ะเป็นแบบนี้บ่อยมากทะเลาะเรื่องน้องนี่เป็นบ่อยสุดก็มีอื่นๆบ้างแบบว่าเราไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำที่จะอธิบายให้เข้าใจยังไงดีอ่ะค่ะ คือเราบอกไม่ถูกสิ่งที่เราอธิบายได้ตอนนี้คือเหมือนเขาเป็นคนมีเหตุผลกับทุกอย่างแต่เขาไม่ฟังเหตุผลเลยอ่ะค่ะ เเต่เราก็คิดว่าแม่ก็รักเราแหละแต่เหมือนจะรักมากเกินไป แบบว่าไม่ค่อยปล่อยให้เป็นอิสระแล้วเวลาเขาโมโหเขาเหมือนคนเป็นประ-าทอ่ะค่ะ(ขอโทษนะคะถ้าตรงนี้ไม่เหมาะสม)แล้วเหมือนพูดแทงใจแบบว่าถ้า-ึงเป็นแบบนี้โตไปก็ไม่ได้เป็นอะไรหรอก แล้วเขาก็แบบว่าเหมือนfeelกำลังแสดงหนังอ่ะค่ะขอโทษนะคะที่ต้องพิมพ์แบบนี้แต่เราไม่รู้ตะอธิบายยังไงคือมันใกล้เคียงสุดแล้วอ่ะค่ะแล้วก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนเราเป็นแบบที่บอกไปตอนแรกอ่ะค่ะไม่เข้าสังคมเลยเป็นซึมๆบางที่ก็อยากตายแล้วเราก็เคยทำร้ายตัวเองอยู่หนักสุดก็ช่วงม.2แล้วก็เป็นแบบนี้บ่อยจนเรารู้สึกว่าจะเถียงไปเพื่อไรวะแล้วก็เริ่มเฉยชากับทุกอย่างจนเขาเห็นเราเริ่มเปลี่ยนไปเขาก็ถามเรานะว่าเป็นไรลูกแต่เราก็ตอบตลอดว่าไม่เป็นไรเขาก็ถามเราว่าเป็นซึมเศร้ารึเปล่าเราก็ก็บอกไม่เขาบอกว่าถ้าไม่ได้เป็นซึมเศร้าก็อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหมแต่การที่เขาบอกเราแบบนี้เรารู้สึกเอียนไม่รู้ทำไมทุกๆวันนี้ที่เขาบอกรักหรือทำดีกับเราเรารู้สึกเอียนไปไมดเลยก็กลายเป็นคนเงียบกับแม่ครอบครัวแล้วก็กลายเป็นคนชอบอยู่กับเพื่อนซะมากกว่าแต่เฉพาะคนที่สนิทแล้วเราก็เหมือนแบบเอาเรื่องทุกอย่างมาคิดว่าจริงๆแล้วใครผิดกันแน่เป็นแบบนี้จนมาถึงทุกวันนี้เลยค่ะก็เลยมาตั้งกระทู้ดู จริงๆก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เราอยู่ป.6แล้วแหละค่ะเพียงแค่ว่าไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วก็พึ่งทะเลาะกันอีกเมื่อกี้ไปด้วย แล้วเราก็กำลังตามความฝันตัวเองอยู่ค่ะคือเราอยากเป็นศัลปินเกาหลีแต่มันยากมากเราก็คิดว่าเราทำได้ดีทั้งสามอย่างเลยนะรวมถึงความสามารถพิเศษอื่นๆแล้วเขาก็ชอบมาตัดกำลังใจแบบทำอยู่แบบนี้มันไม่ได้สักทีหรอกถ้าไม่ไปโพสต์ถ้าไม่โพสต์ก็จะไม่มีคนมาติดต่อเราก็เลยอธบายว่ามันไม่จำเป็นต้องโพสต์ก็ได้แม่ตอนนี้ก็กำลังอออยู่ถ้าผ่านจนครบรอบที่เขากำหนดก็จะได้ไปเทรนเลยแต่เขาก็ไม่ฟัง คือเราก็เข้าใจว่าเขาอยากสนับสนุนแหละแต่เราก็ยังเป็นคนขี้อายอ่ะเนอะแต่เราก็อายแค่กับครอบครัวนะเราเป็นคนอายกับครอบครัวแต่ไม่อายกับคนอื่นเช่นอยู่บ้านไม่กล้าแต่งตัวเพราะอายครอบครัวแต่เวลาไปหาเพื่อนก็แต่งนั่นแหละค่ะสุดท้ายก็ได้อัดวิดิโอเต้นให้เขาไปลงเฟสเพราะเขาจะโกรธเราแล้วเขาก็ลงไป แล้วพอเราเป็นซึมๆแบบนี้แต่ว่าเก็บความรู้สึกเขาก็ไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรไหมเขาก็ได้แต่ว่า เราก็ชอบstraykids เมนฮยอนจินที่เขาเป็นศิลปินเกาหลีอ่ะเนาะ้ราก็เลยสามารถอยู่กับอะไรแบบนี้ได้ทั้งวันในห้องตัวเองปิดไฟแล้วก็หวีดแต่บางครั้งที่หวีดเนี่ยก็หวีดแบบเหมือนฝืนเพราะกำลังรู้สึกดิ่งแล้วก็บางครั้งที่รู้สึกเศร้าเสียใจก็ไปดูวิดิโอศิลปินที่เราขอบค่ะไม่ก็เปิดรูปแล้วก็ร้องไห้ใส่ไม่รู้ทำไมแต่มันรู้สึกดีเหมือนมีคนที่เราชอบมาปลอบอยู่ข้างๆ แล้วเราก็ชอบคุยคนเดียว นั่นแหละค่ะมันเป็นความรู้สึกของคนที่โตขึ้นรึยังไง เราสับสนหรือไม่สับสน เราผิดหรือไม่ผิดหรือเราเป็นอะไร ข่วยบอกหรืออธิบายให้เราฟังหน่อยได้ไหมคะในข้อความที่เราพิมพ์อาจไม่ค่อยรู้เรื่องก็ต้องขอโทษด้วยนะคะคือมันไม่รู้ว่าจะพิมพ์อะไรก่อนดีแล้วก็หัวว่างเปล่ามากค่ะ เรายังพิมพ์ไม่หมดหรอกนะคะเยอะมาก😅
เราก็ต้องขอขอบคุณด้วยนะคะที่อ่านมาจนจบ
แล้วก็ขอบคุณที่เสียเวลามาอ่านข้อความชีวิตของเราค่ะ😊🙏
ทุกคนคะช่วยเราหน่อยค่ะ
คือเรารู้สึกว่าไม่ชอบแม่ตัวเองอ่ะค่ะ แล้วก็ทะเลาะกันบ่อยมากแทบจะทุกวันจนเรารู้สึกซึม แล้วเราก็คิดๆ คิดไปเรื่อยว่าแต่ละเรื่องที่ทะเลาะกันมานี่ใครถูกใครผิดกันแน่ถ้าเราผิดเราก็จะแก้ไข
เราเป็นคนเงียบๆไม่เข้าสังคมมีเพื่อนสนิทแค่3คนแต่ก็ยังไงๆอยู่เพราะเรารู้สึกว่ามันยังไม่สุด แล้วก็จะพูดมากก็ต่อเมื่ออยู่กับคนสนิทแต่บางครั้งก็ไม่พูด เงียบไปเลย ชอบอยู่คนเดียว นั่งจมกับความคิด เพ้อบ่อย เหม่อลอย เป็นคนขี้อายไม่ชอบเปิดเผยเช่นโพสต์รูปในsocial เก็บความรู้สึกเก่ง ชอบที่มืดๆ ประมาณ INFP-Tอ่ะค่ะ เราอาจจะพิมพ์ไม่หมดเพราะว่าตอนนี้สมองว่างมากค่ะคิดไรไม่ค่อยออกเลย
ค่ะ เรารู้สึกไม่ชอบแม่ตัวเองเพราะอะไรก็ไม่รู้สับสนไปหมดเลยค่ะ คือพ่อกับแม่เราแยกทางกันตั้งแต่ป.5ตอนนี้เราก็อายุ14จะ15แล้วค่ะอยู่ม.3
ก็คือว่าช่วง2021โควิดก็ระบาดหนักแล้วแม่เราก็กลับมาบ้านจนถึง1ปีเต็มๆเลยค่ะแล้วคือเรากับแม่ไม่ค่อยถูกกันทะเลาะกันบ่อยอย่างที่บอกเลยค่ะจนซึมแต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะไปถึงเป็นซึมเศร้าไหมก็ไม่รู้แต่ก็ไม่น่าจะเป็น เราจะขอพิมพ์ประมาณให้ซัก1เหตุการณ์ แล้วในช่วง1ปีนั่นน่ะค่ะ เหตุการณ์เรื่องน้องค่ะ น้องเรามีสองคน ช.1ญ.1 คนนึงอยู่ป.2คนนึงอยู่อ.2แล้วคือน้องมันชอบแบบว่าบอกไม่ฟัง แบบว่าเล่นเกมแล้วเปิดไมค์ด่ากันกับคนในเกมทั้งสองคนเลยค่ะ เราก็เลยบอกไปว่าอย่าพูดแบบนี้มันไม่ดี มันใช่คำที่จะพูดไหมไม่เคยบอกสอนแบบนี้เลยนะ อันนี้คือคำที่เราพูดกับน้องแบบจริงๆที่เราจำได้ค่ะแล้วน้องเราทั้งสองคนก็เหมือนจะไม่พอใจแล้วก็ด่าเราค่ะคำหยาบเลย เราขอบอกไว้ก่อนนะคะเราไม่เคยพูดคำหยาบมห้น้องได้ยินส่วนมากได้ยินมาจากเพื่อนแล้วก็ในเกมค่ะ
เราก็เลยตีค่ะ แต่ก็ไม่ได้ตีแรงมากใช้มือตีขา แล้วก็ไม่ได้ร้องไห้อะไรนะแต่ว่าพอแม่เดิมมาไรงี้อ่ะค่ะพวกนางก็จะร้องไห้แบบบีบน้ำตาได้อ่ะค่ะแบบร้องไห้เลยแล้วแม่ก็ถามน้องว่าเป็นไรน้องก็บอกว่าเราตีแล้วก็ร้องแบบร้องๆแล้วแม่ก็ถามเราว่าตีน้องทำไมเราก็บอกตามเหตุผลไปแม่ก็บอกว่าน้องมันยังเด็กอยู่แล้วก็ว่าเราอ่ะค่ะคือเราเป็นแบบว่าถ้าไม่ผิดก็จะเถียงหรืออธิบายค่ะเราก็เถียงไปอธิบายไปแต่แม่ก็ไม่ฟังอยู่ดีแล้วก็โยงไปเรื่องต่างๆนาๆเรียนไม่ดีมั่งแต่การเรียนเราก็ระดับปานกลางอ่ะค่ะ ว่านิสัยเหมือนพ่อ-ึงเป้ะเลย เห็นไหมคนอื่นน่ะทำให้มันได้แบบเขามั่งสิแล้วด้วยความที่ว่าตอนนั้นเราคิดว่าเราไม่ผิดเราก็เลยเถียงไปๆเราก็อยากให้แม่เข้าใจแหละค่ะว่ามันไม่ใช่อย่างที่เห็นแต่แม่ก็ไม่ฟังแล้วแม่ก็ร้องไห้ว่าเราไม่เคยรักเป็นลูกอกตัญญูแล้วเขาก็งอนเราค่ะเป็นแบบนี้บ่อยมากทะเลาะเรื่องน้องนี่เป็นบ่อยสุดก็มีอื่นๆบ้างแบบว่าเราไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำที่จะอธิบายให้เข้าใจยังไงดีอ่ะค่ะ คือเราบอกไม่ถูกสิ่งที่เราอธิบายได้ตอนนี้คือเหมือนเขาเป็นคนมีเหตุผลกับทุกอย่างแต่เขาไม่ฟังเหตุผลเลยอ่ะค่ะ เเต่เราก็คิดว่าแม่ก็รักเราแหละแต่เหมือนจะรักมากเกินไป แบบว่าไม่ค่อยปล่อยให้เป็นอิสระแล้วเวลาเขาโมโหเขาเหมือนคนเป็นประ-าทอ่ะค่ะ(ขอโทษนะคะถ้าตรงนี้ไม่เหมาะสม)แล้วเหมือนพูดแทงใจแบบว่าถ้า-ึงเป็นแบบนี้โตไปก็ไม่ได้เป็นอะไรหรอก แล้วเขาก็แบบว่าเหมือนfeelกำลังแสดงหนังอ่ะค่ะขอโทษนะคะที่ต้องพิมพ์แบบนี้แต่เราไม่รู้ตะอธิบายยังไงคือมันใกล้เคียงสุดแล้วอ่ะค่ะแล้วก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนเราเป็นแบบที่บอกไปตอนแรกอ่ะค่ะไม่เข้าสังคมเลยเป็นซึมๆบางที่ก็อยากตายแล้วเราก็เคยทำร้ายตัวเองอยู่หนักสุดก็ช่วงม.2แล้วก็เป็นแบบนี้บ่อยจนเรารู้สึกว่าจะเถียงไปเพื่อไรวะแล้วก็เริ่มเฉยชากับทุกอย่างจนเขาเห็นเราเริ่มเปลี่ยนไปเขาก็ถามเรานะว่าเป็นไรลูกแต่เราก็ตอบตลอดว่าไม่เป็นไรเขาก็ถามเราว่าเป็นซึมเศร้ารึเปล่าเราก็ก็บอกไม่เขาบอกว่าถ้าไม่ได้เป็นซึมเศร้าก็อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหมแต่การที่เขาบอกเราแบบนี้เรารู้สึกเอียนไม่รู้ทำไมทุกๆวันนี้ที่เขาบอกรักหรือทำดีกับเราเรารู้สึกเอียนไปไมดเลยก็กลายเป็นคนเงียบกับแม่ครอบครัวแล้วก็กลายเป็นคนชอบอยู่กับเพื่อนซะมากกว่าแต่เฉพาะคนที่สนิทแล้วเราก็เหมือนแบบเอาเรื่องทุกอย่างมาคิดว่าจริงๆแล้วใครผิดกันแน่เป็นแบบนี้จนมาถึงทุกวันนี้เลยค่ะก็เลยมาตั้งกระทู้ดู จริงๆก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เราอยู่ป.6แล้วแหละค่ะเพียงแค่ว่าไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วก็พึ่งทะเลาะกันอีกเมื่อกี้ไปด้วย แล้วเราก็กำลังตามความฝันตัวเองอยู่ค่ะคือเราอยากเป็นศัลปินเกาหลีแต่มันยากมากเราก็คิดว่าเราทำได้ดีทั้งสามอย่างเลยนะรวมถึงความสามารถพิเศษอื่นๆแล้วเขาก็ชอบมาตัดกำลังใจแบบทำอยู่แบบนี้มันไม่ได้สักทีหรอกถ้าไม่ไปโพสต์ถ้าไม่โพสต์ก็จะไม่มีคนมาติดต่อเราก็เลยอธบายว่ามันไม่จำเป็นต้องโพสต์ก็ได้แม่ตอนนี้ก็กำลังอออยู่ถ้าผ่านจนครบรอบที่เขากำหนดก็จะได้ไปเทรนเลยแต่เขาก็ไม่ฟัง คือเราก็เข้าใจว่าเขาอยากสนับสนุนแหละแต่เราก็ยังเป็นคนขี้อายอ่ะเนอะแต่เราก็อายแค่กับครอบครัวนะเราเป็นคนอายกับครอบครัวแต่ไม่อายกับคนอื่นเช่นอยู่บ้านไม่กล้าแต่งตัวเพราะอายครอบครัวแต่เวลาไปหาเพื่อนก็แต่งนั่นแหละค่ะสุดท้ายก็ได้อัดวิดิโอเต้นให้เขาไปลงเฟสเพราะเขาจะโกรธเราแล้วเขาก็ลงไป แล้วพอเราเป็นซึมๆแบบนี้แต่ว่าเก็บความรู้สึกเขาก็ไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรไหมเขาก็ได้แต่ว่า เราก็ชอบstraykids เมนฮยอนจินที่เขาเป็นศิลปินเกาหลีอ่ะเนาะ้ราก็เลยสามารถอยู่กับอะไรแบบนี้ได้ทั้งวันในห้องตัวเองปิดไฟแล้วก็หวีดแต่บางครั้งที่หวีดเนี่ยก็หวีดแบบเหมือนฝืนเพราะกำลังรู้สึกดิ่งแล้วก็บางครั้งที่รู้สึกเศร้าเสียใจก็ไปดูวิดิโอศิลปินที่เราขอบค่ะไม่ก็เปิดรูปแล้วก็ร้องไห้ใส่ไม่รู้ทำไมแต่มันรู้สึกดีเหมือนมีคนที่เราชอบมาปลอบอยู่ข้างๆ แล้วเราก็ชอบคุยคนเดียว นั่นแหละค่ะมันเป็นความรู้สึกของคนที่โตขึ้นรึยังไง เราสับสนหรือไม่สับสน เราผิดหรือไม่ผิดหรือเราเป็นอะไร ข่วยบอกหรืออธิบายให้เราฟังหน่อยได้ไหมคะในข้อความที่เราพิมพ์อาจไม่ค่อยรู้เรื่องก็ต้องขอโทษด้วยนะคะคือมันไม่รู้ว่าจะพิมพ์อะไรก่อนดีแล้วก็หัวว่างเปล่ามากค่ะ เรายังพิมพ์ไม่หมดหรอกนะคะเยอะมาก😅
เราก็ต้องขอขอบคุณด้วยนะคะที่อ่านมาจนจบ
แล้วก็ขอบคุณที่เสียเวลามาอ่านข้อความชีวิตของเราค่ะ😊🙏