ของเราเรียกว่าไม่ปกติดีกว่า คือเรารู้ตัวว่ามันไม่ได้หลายอย่างอะไร  เเต่เเค่งานมันไม่ได้ไปทางเดียวกัน  ยกตัวอย่าง
คือเรื่องซักผ้าค่ะ ((เเม่ใช้ซักผ้า เราก็ทำเพราะนั่นคือหน้าที่เรา))​  เราก็รอผ้าปั่น1ชั่วโมง(หลายตะกร้า)​ ซึ่งการบ้านพูดตามตรงหยุดเสาร์อาทิตย์ก็ไม่สามารถเสร็จได้  เราอยากใช้เวลา1ชั่วโมงนั้นในการทำการบ้านมาก เเต่เราไม่อยากที่จะทำๆอยู่เเล้วต้องลุกไปตากผ้า   (ถ้าถามว่าทำไม1ชั่วโมงถึงทำการบ้านไม่ได้  เพราะสมองเรามันไม่ไปค่ะ มันพะวง มันคิดอะไรไม่ค่อยออก)​    เราน่าจะเป็นคนประเภทที่ชอบทำงานให้เสร็จในทีเดียว   เวลามันชนกันทำการบ้านเวลาก็จะไม่พอ  รู้สึกเหมือนตอนนี้ตัวเองจัดสรรเวลาไม่ได้ จุกๆน้ำตารื้นตลอด
     เเต่ก่อนช่วงม.2เราอ่อนไหวมาก  เวลาจัดของเเล้วเราไม่รู้จะเอาไว้ไหนเราก็ร้องให้คนเดียว จนอาการมันหายไปหลายปี จนตอนนี้ม.5 อารมณ์นั้นมันกลับมาอีกเเล้วค่ะ งานบ้านก็ต้องทำ การบ้านก็กลัวไม่ได้ทำ    เราว่าสาเหตุหลักตอนนี้ เพราะเราห่วงเรื่องการบ้านมากกว่าเรื่องงานบ้าน  ช่วยมาพิมพ์ให้เราได้สติทีค่ะ

ปล.เป็นมาตลอด เรื่องการวางเเพลนว่าเราจะทำอย่างงี้ๆๆ วันนี้จะทำการบ้านทั้งวัน วันนี้จะทำงานบ้าน  ถ้าเรามีเเพลนทำงานบ้านดูซีรีส์เเล้วมีเรื่องอื่นเเทรกเข้ามาเเล้วเรายังพอทำต่อได้   เเต่ถ้ามาเเทรกตอนทำการบ้านเเพลนจะล่มทันทีเพราะตอนสมองเเล่นไม่ได้มาง่ายๆ (ล่มในที่นี้คือ ถึงทำต่อมันก็จะทำได้ไม่ดี )​ เเม้จะเเทรกมาเเค่30นาทีก็ตาม เราไม่ชอบนิสัยตัวเองเลยค่ะ