การเป็นพี่คนโต  ทำให้เรารู้สึกอยากเป็นน้องคนเล็ก ความคิดเห็นส่วนตัว เราเป็นพี่คนโต ที่แม่ไปทำงานต่างจังหวัด อยู่แค่กับพ่อและน้องปู่กับย่าบ้านอยู่ข้างๆ ซึ่งหน้าที่ทั้งหมดในบ้าน เราต้องเป็นคนดูแลเอง ตื่น04:45อาบน้ำกินข้าง06:00ไปรร.
กลับบ้านตอนเย็น17:10 กลับมาถึงบ้านรียทำงานบ้าน แต่แบ่งกับน้องเท่าๆกัน แต่เราก้ต้องทำมากกว่าอยู่ดี รีบทำเพื่อไปเคลียร์การบ้านงานค้าง
แต่น้องเรากลับบ้านตอนเย็น15:45 มาถึงบ้าน กินอะไรรองท้อง เล่นโทรศัพท์ ดูทีวี พอเราถึงบ้าน17:10 น้องถึงจะเริ่มทำการบ้าน หลังจากนั้น20นาทีพ่อถึงบ้านเราก้ทำงานบ้านในส่วนของเราเสร็จแล้วพ่อก็จะพูดแนวทำนองว่า น้ำหมดอีกแช้ว กรอกน้ำหน่อยเราเลยเรียกน้องมากรอกน้ำ
พ่อก็บอกว่า ”แล้วน้องมันทำการบ้าน“ แค่ประโยคเดียวทำให้เราน้อยใจสุดๆ กับข้าวอะไรเราก็ทำให้น้องกิน น้องเราทำอะไรไม่ค่อยเป้นส่วนใหญ่แม่จะให้เราทำให้น้องตั้งแต่เด็กๆเลยจนตอนนี้น้องเราป.6แล้วยังทำอาหารไม่ได้ เราที่ต้องทำตั้งแต่ป.2
หุงข้าว ล้างจาน ตากผ้า กรอกน้ำ กวาดบ้านถูบ้าน บลาๆ เวลาแม่ใช้ให้เรารีดผ้าให้น้องหน่อย เราก็มักจะพูดว่าให้มันหัดทำเองบ้าง แต่แม่ชอบพูดว่า น้องยังเด็ก น้องเด็กตลอดสำหรับแม่เลย แม่จะกลับบ้านมาวันศุกร์ตอนเย็น กลับวันอาทิตย์ตอนเย็น
แต่คนในครอบครัวส่วนใหญ่สนใจแต่น้อง น้องเราเป็นคนที่ ภูมิต้านทานน้อย ไข้ ง่าย เวลาไปทำอะไรเช่น ตากผ้า อะไรกลางแดดก็มักจะใช้เรา แต่พอเราตากเสร็จ แม่ก็ใช้มาพับผ้าต่อ แต่เน้องนั่งเล่นโทรศัพท์ในห้องแอร์  แล้วงานบ้านเราก็ทำแล้ว การบ้านที่โรงเรียนก็ยังไม่ได้ทำ เพราะที่บ้านเคร่งเรื่องระเบียบวินัยมาก ต้องนอนไม่เกิน21:00
เพราะที่บ้านค่อนข้างหัวโบราณ ไม่เคยได้ไปไหนดับเพื่อนเลย ยกเว้นวันไหนที่รร.เลิกเร็วก่อน1ชม. ได้ไปเดินสหไทกับเพื่อน ไม่เคยไปนอนบ้านเพื่อน เสาร์อาทิตย์ไม่เคยเจอเพื่อน หมูกระทะไม่เคยไปกินกับเพื่อน และไม่กล้าที่จะเอ่ยปากขอเพราะรู้ว่าที่บ้านเป็นยังไง บางทีการที่เราเลี้ยงลูกอยากให้พ่อกับแม่หันมาสนใจพี่คนโตบ้าง อยากให้พ่อแม่เข้าใจเราบ้าง เราไม่เคยทำอะไรให้ใครเดือดร้อนเลย จากความคิดเห็นส่วนตัวพิมพ์ไปน้ำตาคลอเลย😢