ตามหัวข้อเลยค่ะ หนูไม่รู้ว่าหนูเป็นอะไรกันแน่หนูมารู้ตัวว่าเป็นครั้งแรกตอนหนูอยู่ม.2
( อายุ 13 ) ค่ะ คือกลุ่มเพื่อนมีปัญหากันทำให้กลุ่มแตกกันเราเลยต้องไปยุกับกลุ่มที่เรารู้สึกไม่สนิท เพราะเพื่อนสนิทเรา2คน สนิทกับกลุ่มนี้ แต่เราเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ไม่สนิทกับใครเลยยกเว้นเพื่อนเรา 2 คน ช่วงแรกๆเราพยามปรับตัวแล้วแต่มันก้รุ้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ต่อๆมาเราเริ่มคิดมาก กังวล แล้วอาการต่อๆมาก็เริ่มมีคือ หดหู่อยุ่ข้างในใจ ไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลา ตื่นมาไม่รู้สึกสดใส รู้สึกแย่ที่จะต้องไปรร. รุ้สึกใจสั่น มือสั่น ช่วงนั้นมันทรมานมากที่จะต้องตื่นไปรร.เลือกได้ก้ไม่อยากตื่นขึ้นมาเลยค่ะ แต่มันก็หายไปได้ 2 ปีเพราะเรียนออนไลน์ตอนนั้นรู้สึกว่าหนูโชคดีมากที่โควิดมันมาตอนนั้นพอดีทำให้หนูไม่ต้องไปรร. แต่มันก็กลับมาเป็นอีกครั้งตอนเปิดเทอมมอ.4 ( 15 ปี ) 2 วันแรก อาการแบบเดิมเหมือนตอน.2 ก็กลับมาเป็นอีกแล้ว ครั้งนี้หนูรู้สึกว่ามันแย่มากๆ จนต้องบอกพ่อแม่ว่าหนูอยากไปหาหมอจริงๆ หนูรู้สึกว่าหนูเริ่มควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้ว มันรู้สึกแย่มากเลยนะคะ เวลาเห็นเพื่อนคนอื่นเค้ายิ้มหัวเราะปกติกันหมด มีแต่หนูที่รู้สึกแย่อยู่คนเดียว มันทรมานอยู่ข้างในตัวเองมาก ในใจในหัวมันจะกะวนกะวายอยู่ตลอดเวลา จะหยุดคิดก็หยุดไม่ได้ กลัวเพื่อนจะไม่ชอบเรา กลัวไม่มีเพื่อน กลัวๆๆไปหมด ตื่นมาก็รู้สึกแย่มากที่จะต้องไปรร. มันเหนื่อยมากจริงๆค่ะ T T ตอนบอกพ่อกับแม่เค้าเหมือนจะไม่เชื่อหนูด้วยซํ้าเค้าบอกว่าหนูแกล้งเป็น คิดมากฟุ้งซ่านไปเอง แต่หนูพูดกับเค้าตรงๆว่ามันเป็นแบบนี้จริงๆ มันรู้สึกแย่รู้สึกหดหู่แค่ไหน หนูไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไร หนูกลัวการเข้าสังคม? หรือหนูแค่เพ้อเจ้อไปเอง? ตามที่พ่อกับแม่บอก ทุกคนคิดว่าไงกันคะ หนูเลือกได้ก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ ทำยังไงให้มันหายๆจากอาการนี้ดีคะ 😭😭😭
เราเป็นแพนิคหรือเป็นอะไรกันแน่
( อายุ 13 ) ค่ะ คือกลุ่มเพื่อนมีปัญหากันทำให้กลุ่มแตกกันเราเลยต้องไปยุกับกลุ่มที่เรารู้สึกไม่สนิท เพราะเพื่อนสนิทเรา2คน สนิทกับกลุ่มนี้ แต่เราเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ไม่สนิทกับใครเลยยกเว้นเพื่อนเรา 2 คน ช่วงแรกๆเราพยามปรับตัวแล้วแต่มันก้รุ้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ต่อๆมาเราเริ่มคิดมาก กังวล แล้วอาการต่อๆมาก็เริ่มมีคือ หดหู่อยุ่ข้างในใจ ไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลา ตื่นมาไม่รู้สึกสดใส รู้สึกแย่ที่จะต้องไปรร. รุ้สึกใจสั่น มือสั่น ช่วงนั้นมันทรมานมากที่จะต้องตื่นไปรร.เลือกได้ก้ไม่อยากตื่นขึ้นมาเลยค่ะ แต่มันก็หายไปได้ 2 ปีเพราะเรียนออนไลน์ตอนนั้นรู้สึกว่าหนูโชคดีมากที่โควิดมันมาตอนนั้นพอดีทำให้หนูไม่ต้องไปรร. แต่มันก็กลับมาเป็นอีกครั้งตอนเปิดเทอมมอ.4 ( 15 ปี ) 2 วันแรก อาการแบบเดิมเหมือนตอน.2 ก็กลับมาเป็นอีกแล้ว ครั้งนี้หนูรู้สึกว่ามันแย่มากๆ จนต้องบอกพ่อแม่ว่าหนูอยากไปหาหมอจริงๆ หนูรู้สึกว่าหนูเริ่มควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้ว มันรู้สึกแย่มากเลยนะคะ เวลาเห็นเพื่อนคนอื่นเค้ายิ้มหัวเราะปกติกันหมด มีแต่หนูที่รู้สึกแย่อยู่คนเดียว มันทรมานอยู่ข้างในตัวเองมาก ในใจในหัวมันจะกะวนกะวายอยู่ตลอดเวลา จะหยุดคิดก็หยุดไม่ได้ กลัวเพื่อนจะไม่ชอบเรา กลัวไม่มีเพื่อน กลัวๆๆไปหมด ตื่นมาก็รู้สึกแย่มากที่จะต้องไปรร. มันเหนื่อยมากจริงๆค่ะ T T ตอนบอกพ่อกับแม่เค้าเหมือนจะไม่เชื่อหนูด้วยซํ้าเค้าบอกว่าหนูแกล้งเป็น คิดมากฟุ้งซ่านไปเอง แต่หนูพูดกับเค้าตรงๆว่ามันเป็นแบบนี้จริงๆ มันรู้สึกแย่รู้สึกหดหู่แค่ไหน หนูไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไร หนูกลัวการเข้าสังคม? หรือหนูแค่เพ้อเจ้อไปเอง? ตามที่พ่อกับแม่บอก ทุกคนคิดว่าไงกันคะ หนูเลือกได้ก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ ทำยังไงให้มันหายๆจากอาการนี้ดีคะ 😭😭😭