ถ้าหนังเรื่องนี้ออกตัวเป็นหนังอาร์ตสุดแนวอย่าง Moulin Rouge  คงไม่มีคำถามถึงความสมจริงและคนดูคงไหลไปตามจินตนาการที่หนังพาไป
 
แต่หนังลดความอาร์ตลงครึ่งหนึ่งแต่ยังเจอกับฉากต่อไปนี้  
- ภาพสวยเกือบทุกฉากจนบางทีเหมือนฝัน  หาความสกปรกไม่มี
- นางเอกจิกตาคมๆหวานๆใส่กล้องจนคนดูระทวย  บางทีไม่แน่ใจว่ามันปกติไหม
- นางเอกเล่นเกมส์กับชายคนรักและจัดการคู่แข่งทางการเมืองเหมือนกำลังโลดแล่นบนละครเวที
- บางฉากนางเอกมีบุคลิกเท่ๆ  ทำให้อดนึถถึงแคแรกเตอร์ใน The Matrix ไม่ได้
- นางเอกเข้าถึงบุคคลสำคัญอย่างนายกรัฐมนตรี  เจ้าพ่อมาเฟีย  ผู้อำนวยการโรงเรียน  ประหนึ่งกำลังร่ายรำมนต์สะกด
- ฉากเต้นระบำในหนังมันควรมีในหนังดราม่าสมจริงหรือเปล่า  หากสมมติว่านี่ไม่ใช่หนังอินเดียจะได้ไม่มีข้ออ้างว่าต้องมี  
 
ถ้าดูเพียงครึ่งเรื่องแล้วลุกออกเพราะมันดูแปร่งๆในที  หลายอย่างดูหลวมจนหาความสมจริงไม่ได้  อดคิดไม่ได้ว่านี่เป็นหนังเอเชียอีกเรื่องที่ลุ้นเอาใจช่วยแต่สุดท้ายก็ออกทะเลไปอีกรายหรือเปล่า
 


แต่...หากดูจนจบแล้วคิดใหม่  มันอาจไม่ใช่อย่างนั้น
 
นี่ไม่ใช่หนังสารคดี  นี่ไม่ใช่หนังดราม่าสมจริงชนิดที่ต้องเข้าไปค้นห้องสมุดเพื่อหาชีวประวัติแบบเป๊ะๆแล้วสร้างตามแบบช็อตต่อช็อต
 
***สิ่งที่ผู้กำกับทำคือพาคนดูไปหาที่นังที่ไหนสักแห่ง  ชวนหลับตาแล้วหวนรำลึกถึงประวัติของใครบางคน  ภาพไหนที่อยากเห็นก็จะเด่นชัดสีสันสดใสรื่นเริงบันเทิงใจ ภาพไหนไม่อยากเห็นก็เหมือนหมอกจางๆเลื่อนลอยไปมา  หมดสองชั่วโมงถึงเวลาออกจาก...ห้วงคำนึงที่รำพึงรำพัน...นั้น  ต่างคนก็แยกย้ายไปใช้ชีวิตปกติ***
 
ทำเอาต้องหันมามองอุตสาหกรรมภาพยนต์และผู้กำกับของอินเดียเลยว่า...ไม่ธรรมดาจริงๆ
 
******************
สิ่งเดียวในหนังที่รู้สึกหดหู่ คือ เหล่าบรรดาโสเภณีไม่ได้มาทำด้วยความเต็มใจแต่ถูกล่อลวง  หลอกลวง บังคับขืนใจให้มาทำ  ทั้งที่ยังเป็นด.ญ.ที่ควรไปกระโดดโลดเต้นตามประสาเด็ก
 
น่าเศร้าใจ