ผมรู้สึกตัวเองไม่สำเร็จอะไรสักอย่างเลยครับ บางทีก็รู้สึกเสียชาติเกิด

ตอนสอบเข้าม.1 พ่อแม่พาไปสอบโรงเรียนมัธยมค่อนข้างมีชื่อแถวพระราม 6 ผมสอบไม่ติด พ่อแม่ก็เลยต้องพาไปลุ้นจับฉลากที่โรงเรียนวัดใกล้บ้านแห่งหนึ่ง ปรากฎว่าไม่ได้อีก สุดท้ายพ่อแม่ต้องใช้วิธีฝากเข้าไปเพื่อให้ได้มีที่เรียน

ตอนขึ้นม.4 ก็ต่อที่โรงเรียนเดิม ต่างจากพี่ชายที่ได้เข้าเรียนในโรงเรียนชื่อดังมากกกกกกกกก (คนรู้จักโรงเรียนนี้ทั้งประเทศ) ผมก็เรียนที่เดิมไปจนจบม.6 แต่ไม่ตั้งใจเรียนเท่าที่ควรซึ่งมันกลายเป็นความล้มเหลวครั้งใหญ่หลวงในชีวิตของผม
 
ตอนจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย เนื่องจากตอนม.4-ม.6 ไม่ตั้งใจเรียนเท่าที่ควร ทำให้คะแนนต่างๆที่ใช้เข้ามหาวิทยาลัยออกมาแย่ สุดท้ายติดคณะนึงที่คะแนนไม่สูงมากในสายวิทยาศาสตร์สุขภาพ

ปัจจุบันทำงานในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เป็นงานมนุษย์เงินเดือนปิดทองหลังพระ ต้องคอยรับคำสั่งแพทย์แถมยังต้องรองรับอารมณ์คนไข้ แล้วก็รู้สึกว่าไม่ค่อยมีคนให้เกียรติอาชีพเท่าไหร่ อยากได้เงินเยอะก็ต้องอยู่เวรเยอะ แต่สูงสุดที่ได้ก็แถวๆ 6 หมื่น ถ้ามากกว่านี้ร่างอาจแตกได้

กลับมามองคนรุ่นเดียวกัน บางคนขายของออนไลน์ได้เดือนละล้าน บางคนเทรดหุ้นได้กำไรทีละหมื่น-แสน (ผมไม่รู้จริงๆว่าจะเอาทุนขนาดนั้นมาจากไหน) บางคนโชคดีได้ไปอยู่ต่างประเทศ บางคนก็โชคดีมากได้แฟนรวยต่างจากผมที่ไม่กล้ารักใครด้วยซ้ำ ที่กล่าวๆมาไม่มีใครมาทำงานงกๆเดือนละ 3-4 หมื่นแบบผมเลย

มีบางคนบอกว่าผมได้เยอะแล้ว แต่ทำไมทุกๆครั้งที่ผมมองไปรอบตัวก็มีแต่ผมที่เป็นไอโง่เฮงซวยชีวิตไม่ไปไหน มีแต่คนประสบความสำเร็จ มีแต่คนใช้ของแพงๆ ชีวิตดี รถหลักหลายล้าน ผมทำได้แค่ทำงานงกๆและมองดูเพื่อนๆที่ชีวิตก้าวหน้า ส่วนตัวเองจะติดโควิดตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

สิ่งที่ผมหวังไว้ตอนนี้ก็คือปริญญาโท แต่มันก็ไม่ได้รองรับว่ามันจะทำให้ชีวิตผมอยู่ในระดับเดียวกับคนกลุ่มนั้น ผมคิดมากจนอยากจะจบชีวิตตัวเองไปให้มันจบๆเมื่อเห็นคนใกล้ตัวประสบความสำเร็จคนแล้วคนเล่า

ที่บอกว่าผมทำผิดครั้งใหญ่เมื่อตอนมัธยมนั่นก็คือการที่ผมไม่ตั้งใจเรียน ผมแค้นตัวเองมาก แค้นตัวเองที่สุด แค้นมาจนถึงวินาทีที่พิมพ์กระทู้นี้ ถ้าตอนนั้นผมตั้งใจเรียน ผมจะได้เลือกคณะที่ดีกว่านี้ ทำงานได้เงินเยอะกว่านี้และมีเกียรติมากกว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้