เราเหนื่อยมาก เราไม่รู้จะอธิบายยังไง ครอบครัวเรามันแปลกไปหมด พ่อเราแย่มาก ตบตีเรากับแม่มาตลอด มีเมียน้อย เอาเมียน้อยมานอนบ้าน แต่ในเฟสเขามีคนนับถือมากมาย เขาสร้างภาพ ไม่มีใครเชื่อเลยว่าแท้จริงแล้วนิสัยเขาเป็นยังไง เราเคยขอแม่ให้หย่าแม่เราก็ไม่ยอมหย่า บอกว่าทนเพราะยังรัก แม่เราเป็นโรคที่ไม่สามารถมีเพศสัมพันได้ค่ะ เหมือนน้ำหล่อลื่นไม่มีแล้วเวลาสอดใส่ก็จะมีอาการล๊อค พ่อเราอายุ60แต่ยังเรี่ยวแรงดี แม่เราเลยอนุญาตให้พ่อไปมีบ้านเล็กบ้านน้อย ตอนนี้แม่เราอายุ58แล้ว ทีนี้มาพูดถึงเรื่องพ่อเราต่อ พ่อเราเป็นคนอคติกับทุกอย่าง มีครั้งนึงตอนม3เราขอพ่อไปกินชาบูกับเพื่อนในกลุ่มเพราะเพื่อนบางคนในกลุ่มจะย้ายไปอยู่รรอื่น (รร.เราเป็นหญิงล้วน)พ่อเราไม่ให้เพราะบอกว่าเดี๋ยวเพื่อนพาไปใจแตก ป๊าเห็นพวกนักเรียนหญิงหลอกเพื่อนไปให้ญาติรุมข่มขืนมาเยอะแล้ว เราบอกว่าไปห้างแถวบ้านเอง เพราะบ้านเราอยู่ใกล้ห้างค่ะ พ่อเราก็ค้านหัวชนฝาแล้วก็เอามือถือเราโทรไปด่าเพื่อนชุดใหญ่แล้วปิดท้ายด้วยการกำมือแล้วทุบไปที่หลังคอเรา ตอนนั้นเราล้มเข่าทรุดค่ะ เจ็บมาก จำได้ว่าน้ำตาไหลแล้วเขาก็ด่าว่าอย่าสำออย ตอนกูอายุน้อยกว่าปู่เอาไม้มาเฆี่ยนหลังกูจนเลือดอาบ แต่เขาคงลืมไปว่าเราเป็นเด็กผู้หญิงอายุแค่15 แล้ววันไหนเวลาพ่อเราเมาหรือกินเหล้าเขาก็จะอาละวาดทุบตีเรา แต่ไม่เคยมีแผลให้เห็นชัดเลยนะคะ เขาจะตบหน้าเราบ้าง ถอดรองเท้าเอามาฟาดหน้าบ้าง แต่ส่วนมากจะตบหัวเรา บางครั้งก็ตบให้เราล้มแล้วก็เตะเราพร้อมกับด่าประมาณว่าเกิดมาทำไม ถ้าไม่มีเราก็จะสบายกว่านี้ พอเรามีรอยแดงเขาก็จะสั่งให้เอามือถือมาให้เขาเพราะเขากลัวว่าเราจะถ่ายรูปแล้วก็ให้เราไปอยู่ในห้องนอนโดยที่ล๊อคกุญแจไว้ บางครั้งแม่เราก็โดนเหมือนกันแต่แม่เราไม่ยอมบอกใคร เวลาไปทำงานก็ไม่บอกใครเพราะแม่เราบอกว่าอายเขาถ้าให้ใครรู้ว่าพ่อเป็นแบบนี้ พี่สาวเราก็โดนค่ะ บางทีก็โดนหนักกว่าเรามากๆ แต่เขาทำอะไรไม่ได้เพราะเขากลัว แม่บอกว่าให้เรารียเรียนให้จบแล้วหางานทำ ถึงตอนนั้นพ่ออาจตีเราน้อยลง แต่ถ้าจะไปอยู่ข้างนอกคงไม่ได้ เราไม่อยากไปแจ้งตำรวจหรือออกข่าวเพราะพ่อเรามีเส้นสายเยอะ เราเคยโทรหาตำรวจสมัยม.2แล้วก็มีตำรวจมาตรวจสอบที่บ้านจริงๆ สุดท้ายพ่อเราโทรหาใครไม่รู้แล้วตำรวจก็กลับกันไปเลย สุดท้ายก็จบลงทีเราโดนทำร้ายอีกแล้ว พ่อเราเรียนจบรร.ดังมา เป็นรร.ชายล้วนที่พวกทหารเรียนกันเยอะ เพื่อนพ่อเราที่ทำงานในวงการบันเทิงหรือพวกทหารก็มีเยอะมาก มีบางคนทำงานในวังด้วย ทุกวันนี้เราเครียดมาก รู้สึกอยากตาย เพราะตั้งแต่เด็กเราไม่มีความชอบอะไรเลย ไม่มีแพชชั่นในการใช้ชีวิตอยู่ต่อ ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี เราแค่อยากมีชีวิตปกติแบบคนอื่น เราเคยนัดพบจิตแพทย์ของโรงเรียนแต่จิตแพทย์ก็บอกว่าให้พาพ่อไปหาหมอ เรากลับบ้านมาบอกแม่ แม่เราบอกว่าสมัยคบกันพ่อเราเคยไปหาหมอบำบัด แต่ก็ไม่ได้ผลอะไร แต่เราว่าพ่อเราแค่อยากหาอะไรระบายเพราะพ่อเราตกงานมาตั้งแต่อายุ30กว่าแล้ว ไปทำงานที่ไหนก็ไปด่าเขาจนไม่มีใครรับเข้าทำงาน ทุกวันนี้ก็นอนอยู่บ้านใช้เงินแม่ ยิ่งช่วงโควิดเขายิ่งไม่ได้ไปไหนเลย แม่บอกว่าอารมณ์คนแก่เครียด แต่เราว่ามันเกินไปค่ะ เราอยากระบายใจจะขาด แต่เพื่อนเราหลังๆก็ไม่ค่อยอยากยุ่งกับเราเพราะกลัวพ่อเรา เราเคยระบายกับเพื่อนแล้วพ่อมาพอดี พ่อเราเลยด่าเพื่อนไปแล้วปาโทรศัพท์เราลงพื้นจนจอแตก ตอนนี้เราหมดหนทางแล้วจริงๆ เราคิดว่าวิธีที่จะหลุดพ้นคือตายแต่เราก็ไม่กล้าพอที่จะฆ่าตัวตายเพราะเรากลัว ถ้าเราตายแล้วแม่เราจะอยู่ยังไง พ่อเราจะทำร้ายแม่หนักกว่าเดิมมั้ย หรือถ้าตายมีวิธีไหนที่จะตายโดยเร็วที่สุดมั้ย เคยมีคนบอกว่าจะตกนรกแล้วก็ต้องฆ่าตัวตายทุกวันจนกว่าจะหมดอายุขัย เราบอกเลยว่าเรายอม อย่างน้อยถ้ามันจะทำให้หลุดพ้นจากคนแบบนี้