คือมันเริ่มมาจากตอนม.1ค่ะ เราไปสนิทกับพี่ที่คนคนนึงชอบเพราะพี่เค้าคือเพื่อนของพี่รหัสเรา คือเราไม่รู้ว่าคนนั้นชอบอ่ะค่ะ แต่สนิทกันแบบพี่น้องนะคะ แล้วจากนั้นตอนเราม.2วันนึงเราไปถึงโรงเรียนเช้าค่ะ เลยมานั่งรอกับเพื่อน ขอใช้อักษรย่อคือCนะคะ คือเราไปนั่งกับCแล้วก็เพื่อนของC ซึ่งเพื่อนของCก็เป็นเพื่อนกับคนนั้นอีกทีนึงค่ะ แล้วพอคนคนนั้นมาถึง เราเห็นเลยค่ะว่าเค้ามองเราด้วยสายตาแบบ'อีนี่มาทำไม' จากนั้นเราก็ลุกเลยค่ะ

หลังจากเหตุการณ์นี้ เราจะมีอาการนี้มาเกือบ2ปีค่ะ คือเวลามีคนมามองที่เรา เราจะคิดว่าเราทำอะไรให้เค้าเกลียดหรือเปล่า ถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะไม่รู้จักกับเราเลย ความคิดนี้มันก็ยังวนอยู่ในหัวเราตลอดเวลาเลยค่ะ เราพยายามห้ามความคิดนี้แล้ว เราพยายามคิดว่าคนไม่รู้จักกันจะทำอะไรให้เกลียดได้ยังไง แต่มันก็ได้ผลแค่แปปเดียวค่ะ แล้วความคิดเดิมก็จะมาอีก เราควบคุมความคิดแย่ๆนี้ไม่ได้เลยค่ะ

พอมันมีความคิดแบบนี้เรื่อยๆ นิสัยเราก็เริ่มเปลี่ยนค่ะ จากคนที่เฟรนด์ลี่มากๆ ตอนนี้กลายเป็นคนที่แปลกมากขึ้น แปลกในที่นี้คือจากคนที่เคยสนิท คนที่เราเคยเป็นตัวของตัวเองและสบายใจเวลาอยู่ด้วย เรากลับรู้สึกอึดอัดเวลาต้องสนทนากับคนๆนั้น เป็นแบบนี้หลายคนเลยค่ะ แล้วก็วนลูปเดิม คิดว่าเค้าต้องเกลียดเราจากนิสัยแปลกๆของเราแน่ๆ เราเลยต้องแกล้งทำตัวสบายๆเวลาอยู่กับเค้า ทั้งๆที่ความเป็นจริงไม่ใช่เลย

เวลาเราไปที่โรงเรียนเรานั่งรถโดยสารไปค่ะ เราก็จะมีความคิดแย่ๆเหมือนเดิมเลย คือคิดว่าคนรอบข้างต้องนินทาเราอยู่แน่ๆ อันนี้เราแก้ปัญหาโดยการฟังเพลงแล้วหลับไปเลยค่ะ555 แต่ที่โรงเรียนคือหนักจนเราอึดอัด เวลาเรานั่งจองโต๊ะที่โรงอาหาร เราจะคิดว่าคนที่ผ่านไปมาต้องนินทาเราหรือเกลียดเราแน่ๆ เราคิดว่าคนรอบตัวต้องเกลียดและนินทาเราไปหมด

เวลาอยู่ที่บ้าน เราคุยกับแม่แล้วแม่เราชอบไม่ตอบ เราก็จะคิดว่าเราทำอะไรผิดไปไหม

เรื่องทั้งหมดก็ประมาณนี้แหละค่ะ ยาวมาก5555 ขอบคุณที่อ่านมาถึงตอนนี้นะคะ