คือเรื่องมันมีอยู่ว่าเราอยู่กับปู่มา 6 ปู่แล้ว (ตอนเด็กๆเราอยู่กับตา พ่อแม่เราแยกทางกัน) ปัจจุบันเราอายุ 18 ปี เราอยู่กับปู่ 2 คน คือปู่เราเป็นเป็นคนที่ไม่ค่อยฟังความคิดเห็นคน ชอบบ่นกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ เรื่องจุกจิก เช่นเมื่อ 2 วันก่อนเราซักผ้าตอนประมาณ 10 โมงกว่า เราซักไปเกือบ 2 ชั่วโมงเพราะเราไม่ได้ซักของเราแค่คนเดียว แต่ปู่กลับมาบ่นเราว่าซักผ้าแค่นี้ซักอะไรนานขนาดนั้นถ้าซักนานขนาดนี้จะทำมาหากินอะไรได้ เราก็งงว่าซักผ้า 2 ตระกร้าเราใช้เวลาตระกล้าล่ะ 1 ชั่วโมงมันแปลกหรอ แต่เราก็ได้แค่คิดไว้ในใจเพราะไม่อยากทะเลาะ ไหนจะตอนที่เราทิ้งขยะแล้วเค้าก็มาค้นขยะเราแล้วเจอสายชาร์จ เขาก็เก็บสายชาร์จมาแล้วก็มาบ่นเราว่าทิ้งทำไมแล้วก็บลาๆอ่ะ คือเขาบ่นเยอะแบบเราไม่อยากฟังอ่ะบ่นแบบอย่าหวังจะได้พูดอะไรใดๆทั้งนั้น แล้วเมื่อเช้าเราจะกินโจ๊คบ้านเรามีเครื่องทำกาแฟอยู่เราเลยจะใช้เครื่องทำกาแฟทำน้ำร้อนใส่โจ๊ค แต่เขาบ่นเราว่าใช้ของไม่รู้เรื่องมันจะพังเอาแล้วก็บลาๆๆๆๆ เราก็ไม่ได้ฟังหรอกเราหูทวนลมไป เราขี้เกียจพูดเลยเงียบใส่ (แต่อันนี้เราก็พอเข้าใจอยู่ว่ามันเครื่องทำกาแฟแต่คือเรางงว่าจะเอาน้ำแค่นิดเดียวเองทำไมต้องบ่นขนาดนี้มันเกินไปไหม) แต่ก่อนอื่นจะบอกว่าเมื่อก่อนเราเถียงเก่งนะ แต่ตอนนี้เราใช้ความเงียบเข้าช่วยให้เขาหยุดบ่นเราแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เราผิดไหมที่เราใกล้จะหมดความอดทนแล้วออกจากบ้านหลังนี้ไปเรียนต่อที่ไกลๆ บอกตรงๆสภาพจิตใจเรามันไม่ไหวอ่คือเราอยากจะตะโกนออกไปว่า พอ!!!! หยุดบ่นหนูได้ไหมไม่คิดว่าบรรยายที่การที่ปู่สร้างมันทำให้บ้านมันอึดอัดบ้างหรอ??? #ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านอันนี้แค่ระบายความในใจเฉยๆ ระบายออกแล้วก็ค่อยโล่งหน่อยค่ะเห้อ! อย่าว่ากันนะถ้าอ่านแล้วงงๆ เราเป็นคนพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง5555