แทบทุกวันที่ฉันจะโดนน้องชายขังฉันอยู่นอกบ้าน ฉันพยายามที่จะคุยกับใครสักคนคนแรกที่ฉันคิดว่าเค้าน่าจะอยู่ข้างฉันได้ดีที่สุดคือพ่อกับแม่แต่ก็ไม่มีใครรับสายฉันเลยบางครั้งเค้าก็รับแล้วเค้าก็จะพูดกับฉันว่าเรื่องไร้สาระ ฉันแทบจะไม่เคยได้รับความยุติธรรมจากครอบครัว เวลาน้องร้องไห้ แม่กีบพ่อจะตีฉันโดยที่เขาไม่ถามอะไรเลยเขาไม่รู้อะไรด้วยซ้ำ ฉันเคยโดนน้องชายอายุ 12 เอาสายยางรัดข้อฉันเอาสายไฟตีฉันฉันเป็นแผลทั่วตัวไปหมดแต่ฉันบอกแม่เค้าก็จะบอกว่าทำไมฉันถึงยอมให้มันตีช่องทางที่น่าเป็นคนบอกว่าฉันเป็นพี่ควรที่จะยอมน้องถ้าฉันตีน้องกลับไม่ว่าฉันจะแผลเยอะแค่ไหนฉันจะเป็นคนโดนลงโทษ เหตุการณ์แบบนี้เริ่มขึ้นตอนที่ฉันอายุ7ขวบฉันต้องเผชิญกับโรคซึมเศร้าตั้งแต่อายุ 12จนตอนนี้ จนตอนนี้ฉันอายุ 14 ย่าง 15 แล้ว ฉัฉันไม่ชอบความรู้สึกโดดเดี่ยวฉันอยากให้ครอบครัวขอโทษฉันบ้างจังแต่มันคงมากไปฉันไม่เคยโดนแม่จะถามว่าฉันเจ็บไหมเหนื่อยไหมฉันไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากเขาฉันไม่เคยได้รับเหมือนที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งคนได้รับ ทำไมต้องเป็นฉันที่โดนทิ้งให้อยู่คนเดียว