ผมได้รู้จักคนๆหนึ่งเรารู้จักกันตั้งแต่ประถม เราเล่นด้วยกันบ่อยๆเขาเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนละผมอยู่กับเขาได้ 1 ปีเเละก็ย้ายโรงเรียน ผมบันทึกเหตุการทั้งหมดไว้ในสมุดก่อนที่สักวันผมอาจจะลืมเรื่องของเธอไป ผมไม่เคยลืมภาพในวันนั้นทุกเหตุการที่มีเธอได้เลยจำได้ทุกอย่างพอขึ้นม.ต้นเราก็ได้ทักกันในแชทแต่ก็เเค่คุยเล่นๆกันประมาณ2วัน ผมทักเขาไปทุกๆปีแต่เหมือนผมยังไม่ได้คิดที่จะจริงจังและวันหนึ่งเห็นเขาโพสสตอรี่กับแฟน ผมพยายามลืมเขาผมใช้เวลาลืมเขาประมาณ 3  ปี แต่จู่ๆวันหนึ่งตอนม.6 เขาก็ทักผมมาทำให้ความทรงจำทั้งหมดที่ผมพยายามลืมมันกลับมา ผมเลยอยากลองจริงจังกับความรักดูซักครั้ง แรกๆเราคุยกันมีหยอดมุขหวานๆกันตลอดเราเลยตัดสินใจไปเจอหน้ากันผมชวนเขาไปดูหนัง พอถึงวันนั้นทุกอย่างราบรื่นหมดต่างฝ่ายต่างมีความสุขวันนั้นสนุกมาก เหมือนเขาจะชอบผมด้วยแต่เขาก็บอกกับผมว่า "เราหยุดคุยกันไหม" ผมถามว่าทำไม เขาบอกว่า ในอนาคตเขาไม่อยากทำให้ทำผมเสียใจ ประมาณว่าเขาจะไปเรียนต่างประเทศละคิดว่าตัวเองในอนาคตเลิกชอบผม เหมือนว่าตอนนี้ยังรักและชอบผมอยู่แต่ในอนาคตอาจไม่รักผมเเล้ว ทั้งที่ผมรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขาผมรู้ว่าเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร เขาคิดอะไร ผมรับเขาได้ทุกอย่างใส่ใจทุกรายละเอียด อนาคตเขาบอกอยากไปเที่ยวรอบโลก ผมก็พยายามเรียนสูงๆหวังว่าในอนาคตจะพาเขาไปได้อยากทำให้เขายิ้มได้มีความสุขทุกวัน แต่เขากลับบอกว่าอนาคตจะเลิกชอบผมและหมดรักในซักวัน เขากลัวเสียผมไป กลัวตัวเองที่ไม่รู้ว่าจะหมดรักผมในวันไหน เขาบอกว่าอนาคตถ้าเขามั่นคงและถ้าเราเป็นคู่ชิวิตกันจะกลับมาเจอกันอีก ในความคิดผมคิดว่าเขายังไม่อยากถูกผูกมัดยังอยากใช้ชีวิตที่ต่างประเทศได้ลองรักใครซักคน ผมคิดถูกไหมครับ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงผมคงสงสารตัวเองที่เผลอรักเขาหมดใจ เหมือนเขายังไม่คิดว่าจะรักผมแบบสุดๆแค่คิดว่าชอบเฉยๆ พี่ๆคิดว่าไงครับ