การเสื่อมของหมอนรองกระดูก
โรคนี้พบได้ในผู้สูงวัย หรือคนอายุน้อยที่มีปัจจัยเสี่ยง เช่น ผู้ที่มีน้ำหนักตัวมาก ๆ ยกของหนัก นั่งท่าเดิมนาน ๆ ขับรถนาน ๆ ความเสี่ยงเหล่านี้ทำให้หมอนรองกระดูกค่อย ๆ มีการทรุดตัวลง ไม่สามารถรับน้ำหนักได้ดีเหมือนเดิม
อาการ : มีอาการปวดหลังเรื้อรัง และอาจจะพบอาการตึงเกร็งกล้ามเนื้อเรื้อรังบริเวณคอ บ่า หลังร่วมด้วย

หมอนรองกระดูกโป่งนูน
เป็นภาวะที่พบได้ในผู้ป่วยหมอนรองกระดูกเสื่อมที่ไม่ได้รับการรักษา หมอนรองกระดูกจะค่อยๆทรุดตัว และมีส่วนที่โป่งนูนยื่นออกมาในโพรงประสาทสันหลัง ก่อให้เกิดการกดทับรากประสาทได้
อาการ : ปวดบริเวณคอร้าวไปแขน หรือปวดเอวร้าวลงขา โดยส่วนมากในระยะแรกอาการปวดมักจะเป็น ๆ หาย ๆ ตามกิจกรรม

หมอนกระดูกปลิ้นทับเส้นประสาท
เป็นภาวะที่หมอนรองกระดูกชั้นนอกที่เป็นเอ็นหนามีการฉีกขาด ทำให้เนื่อหมอนรองกระดูกชั้นในที่มีลักษณะเหมือนเจล ปลิ้นเคลื่อนออกมาภายนอก ทำให้เกิดการเบียดทับรากประสาทได้
อาการ : มักจะมีอาการปวดคอ หรือหลัง และมีอาการปวดร้าวไปที่แขน/ขารุนแรง บางรายอาจจะพบว่ามีอาการชา หรืออ่อนแรงร่วมด้วย

สำหรับการรักษาโรคหมอนรองกระดูกสันหลัง ในรายที่อาการไม่รุนแรง แพทย์อาจพิจารณารักษาด้วยการใช้ยาแก้ปวด กายภาพบำบัด และปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการใช้ชีวิต แต่ถ้าอาการยังไม่ดีขึ้นภายใน 4 – 6 สัปดาห์ หรือโรคอยู่ในระยะที่รุนแรงแล้วอาจต้องใช้วิธีผ่าตัด โดยปัจจุบันมีเทคนิคการผ่าตัดด้วยกล้อง Endoscope ซึ่งแผลผ่าตัดจะมีขนาดเล็กกว่า 1 เซนติเมตร จึงใช้ระยะเวลาพักฟื้นสั้นลง ช่วยให้ผู้ป่วยฟื้นตัวและกลับไปใช้ชีวิตได้ตามปกติเร็วขึ้น

ข้อมูลโดย นพ. เอกพล ลาภอำนวยผล ศัลยแพทย์กระดูกและข้อ-โรคกระดูกสันหลัง