ทำไมเราถึงเลือกที่จะทำลายตัวเองแทนที่จะทำลายคนที่เขาทำให้เราดำดิ่งสู่ความเศร้าแบบนี้ ฉันถามตัวเองแบบนี้มาตลอดเลย ฉันมักจะตอบตัวเองว่า "ฉันอ่อนแอเกินไปที่จะทำแบบนั้น ฉันทำมันไม่ได้ '  ความคิดนี้ไม่เคยหายไปฉันอ่อนไหวกับทุกคำพูดที่ออกมาจากปากของคนที่ไม่ได้คิดว่ามันจะทำลายความรู้สึกของฉันเมื่อฉันได้ยินมัน มันเหมือนมีดที่ค่อยๆฝังเข้าไปในแก่นความรู้สึกและฉันมักจะจดจำมันคิดถึงมันเรื่อยๆ เหมือนฉันค่อยเอามีดเล่มนั้นมีแทงที่เดิมซ้ำๆ
หรือว่าเป็นฉันกันนะที่ทำร้ายตัวเอง หากฉันอ่อนไหวง่ายขนาดนี้ อ่อนแอขนาดนี้ ฉันจะอยู่บนโลกนี้ได้อย่างไร