ตอนแรกแค่รู้สึกเศร้า หดหู่ ไร้ค่า แต่ตอนนั้นคือไม่ได้หนัก แค่เวลารู้สึกแย่ไม่ว่าจะโกรธ เศร้าอะไรแบบนี้จะแค่ต่อยกำแพงแรงๆให้รู้สึกดีขึ้น แต่พอหลังมันเศร้ามันหดหู่จนไม่อยากทำอะไร นั่งเหม่อแล้วคิดแค่ว่าอยากตาย ไม่มีใครเข้าใจ ถ้าตายไปมันจะดีกว่านี้มั้ย คนรอบข้างจะมีความสุขกว่านี้มั้ย เหมือนเราเป็นจุดสีดำที่ทุกคนต่างมองว่ามันแตกต่างทำอะไรก็ดูผิดไปหมด แค่โดนอะไรกระทบนิดเดียวคือเศร้าไปแล้ว เราเหนื่อยกับคำพูดแรงๆ เหนื่อยกับทุกอย่าง มันแค่รู้สึกว่าไม่อยากเจอใคร ไม่อยากทำอะไร อยากหลับไปเฉยๆ แต่นึกถึงหน้าพ่อแม่แล้วทำไม่ลง เราไม่ได้ปัญญาอ่อนอะไรเลยจริงๆนะแต่เราทรมานกับความคิดเราจริงๆความรู้สึกก็ด้วย มันเหนื่อยมากจริงๆนะ ฉันเป็นแค่คนๆนึงที่ความรู้สึกอ่อนไหว ฉันแค่ต้องการคนที่เข้าใจฉัน ฉันแค่ต้องการคำพูดดีๆแต่ฉันกลับได้รับสิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บ เหมือนหนามที่คอยทิ่มแทงฉันตลอดเวลา จริงๆแล้วพวกเขาทุกคนไม่ผิดแต่กลับเป็นฉันที่ผิด ฉันคงอ่อนแอเกินไปที่จะมีชีวิต ฉันผิดที่ชอบคิดในแง่ลบ ฉันผิดแค่คนเดียว เพราะว่ามันคือฉัน