- ปัญหาที่หนักหนาสาหัสอย่างหนึ่ง ของนักฝึกภาววนา ที่เคยอ่านตำรามามากมาย หรือ ชอบจำหลักธรรมมามากมาย เต็มหัวเต็มพุง ..เมื่อมาฝึกภาวนา ก็ไม่มีความสามารถจะบังคับให้จิตรวมสงบลงได้เลย  แม้จะฝึกมานานๆ หลายๆปีก็ตาม  ก็ไม่เคยได้รับรสชาติของความสงบของจิตที่รวมลงเป็นอัปปนาสมาธิ เลย เพราะมีตัวขัดขวางที่เป็นนิวรณ์สำคัญตัวหนึ่งมาขัดขวางในจิต คือ จิตจะไปหน่วงเอาความจำต่างๆที่เคยอ่านตำรามา หรือ เคยฟังมา  ...แล้วเอาข้อความหรือความจำนั้น มา นึกๆคิดๆ ปรุงแต่งจินตนาการไปเรื่อยๆๆ  ทำให้จิตสงบลงไม่ได้สักที แม้จะฝึกมานานกี่ปีๆ ก็ตาม
- ดังนั้น ก่อนจะฝึกภาวนา ต้องทำจิตให้ลืมตำราไปก่อน เสมือนไม่เคยรู้ ไม่เคยอ่าน ไม่เคยฟังมาก่อนเลย คล้ายๆเป็นมนุษย์จากต่างดาว เพิ่งมาเยี่ยมเยียนโลกเป็นวันแรก แล้วถูกจับฝึกภาวนาเลย  ไม่เคยรู้เรื่องอะไรๆเกี่ยวกับการภาวนา หรือ หลักธรรมใดๆมาก่อนเลย
- สมัยหลวงปู่มั่นยังมีชีวิตอยู่  พระหรือใครๆที่เคยเป็นนักตำรามาก่อน  ถ้ามาขออยู่เพื่อฝึกภาวนากับท่าน  หลวงปู่มั่นจะบอกให้คนนั้นวางตำราทิ้งไปก่อน
- เมื่อฝึกภาวนา ให้ลืมทุกๆอย่างทิ้งออกไปจากใจให้หมด  กำหนดจิตให้เห็นสภาวะที่ปรากฏตามอาการจริงๆในปัจจุบัน ในขณะนั้น เท่านั้น 
- แต่ ถ้าไม่อาจจะกำจัดอาการฟุ้งซ่านพวกนั้นออกไปได้ ก็ต้องใช้วิธีแก้แบบ รุนแรง หนักหน่วง ดังต่อไปนี้ ซึ่งจะได้ผลไว แต่ต้องฟันฝ่าความทุกข์ทรมานมากๆ ต้องใช้ความพยายาม และ ความอดทนอย่างทะลุขีดจำกัดของคนธรรมดา  จึงจะผ่านไปได้
 (๑) อดอาหารติดต่อนานๆ เช่น อดครึ่งเดือน หรือ ๑ เดือน หรือ ๒ เดือน
 (๒) อดหลับอดนอน  ดำรงแค่อิริยาบถ ๓ คือ ยืน  เดิน  นั่ง  เท่านั้น ...แม้จะหลับก็หลับได้ แต่ต้องหลับในท่าที่กำลัง ยืน หรือ เดิน หรือ นั่ง อย่าเผลอหลับในท่านอนโดยเด็ดขาด ..
 (๓) นั่งนิ่งๆ เหมือนรูปปั้น กดข่มทนเวทนาเจ็บปวดแสบร้อน นานๆ ไม่ยอมขยับแม้นิดเดียว ไม่ว่าจะรู้สึกทั้งปวดทั้งร้อนๆๆ มากๆก็ตาม หรือ โดนแมลงกัด โดนยุงกัด อะไรก็ตาม ก็จะไม่ยอมขยับแม้นิดเดียว ..นิ่งให้ได้แบบนั้นติดต่อยาวนานอย่างน้อย ๒ ชั่วโมงขึ้นไป