2ปีก่อน เราเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่มาบรรจุเป็นครูที่โรงเรียนของเราแล้วเราก็รู้สึกชอบเขาตั้งแต่ตอนนั้นเราเองก็เป็นผู้หญิงจนนานไปมันก็เริ่มกลายเป็นความรักที่เราและเขาต่างก็รู้สึกแต่เราก็เก็บไว้ทั้งคู่จนเราจบม.6เรามาเรียนที่บ้านเกิดเขาและเขาก็ยังสอนอยู่ที่บ้านเกิดเราแล้วก็เริ่มคุยกันในเชิงดูใจกันและด้วยความที่เรายังเรียนอยู่ยังไม่พร้อมและที่บ้านเขาเองคงรับไม่ได้พวกเราเลยตกลงกันว่าความสัมพันธ์นี้จะเก็บเป็นความลับ เขาเป็นคนติดบ้านมากที่บ้านเขาดูแลใส่ใจเป็นอย่างดีคอยไปรับไปส่งและใส่ใจทุกรายละเอียดของเขาเป็นอย่างดีครอบครัวของเขาเอ็นดูเราในฐานะที่เราเป็นลูกศิษย์ของเขาทั้งเพื่อนเราเพื่อนเขาเข้าใจแค่ว่าเราสนิทกันแทบทุกคนที่สำคัญในสังคมรู้จักเราและรู้ว่าเราคือลูกศิษย์ของเขาเราทั้งคู่ทั้งเครียดและกดดันจากสังคมรอบข้าง เพราะฐานะเราที่ต่างกันบ้านเราจนมากส่วนบ้านเขาพอมีหน้ามีตาเป็นชนชั้นกลาง เราเรียนมหาลัยที่ไม่ได้ดีเท่าไหร่ต้องทำงานไม่ค่อยมีเวลาส่วนเขาเรียนจบมหาลัยชั้นนำผลการเรียนดีเยี่ยมและกำลังเริ่มเรียนป.โทอายุเขาและเราที่ห่างกันเกือบ10ปีที่ควรจะแต่งงานหรือมีแฟนเพื่อนของเขาทยอยแต่งงานบางคนมีลูกไปทีละคนบางคนไปเที่ยวด้วยกันตลอดแต่เราไปไหนไม่ได้เพราะไม่มีเงินทุกเดือนยังต้องยืมเงินเขามาซื้อข้าวกินตลอดทุกครั้งที่เจอกันเขาต้องโกหกที่บ้านมาตลอดแล้วด้วยที่ช่วงนี้โควิดที่บ้านเขาก็ไม่อยากให้ออกไปไหนและเราก็ห่วงเขาเราไปหาเขาที่บ้านเราไม่ได้เพราะไม่มีเงินได้แต่รอเขากลับมาบ้านแล้วนัดเจอช่วงที่ได้หยุดนานๆทีเจอกันทีไม่บ่อยเขาพูดมาตลอดว่ารอเราเรียนจบเราจะเริ่มความสัมพันธ์ที่ชัดเจนเราเองก็เห็นด้วยแต่ผ่านมาปีแรกความที่คนรอบข้างเขาต่างก็รู้จักเราพอพูดถึงเราในเชิงเอ็นดูสงสารที่เราตั้งใจเรียนบ้านไม่ค่อยมีเงินก็ยังมุ่งมานะมาเรียนไกลเขารู้สึกผิดและกดดันทุกครั้งเราเองก็รู้สึกแบบนั้นเมื่อรู้หรือได้ยินมาแบบนั้นแม่เขาเอ็นดูเรามากแม่เราแต่งงานใหม่ตั้งแต่เราเด็กมากแล้วแม่เขาใจดีกับเรามากเรานับถือแม่เขาเหมือนแม่เราคนหนึ่งเราเองเรากลัวมากว่าท่านรู้เรื่องแล้วจะเกลียดเราพ่อของเขาคนในครอบครัวเขารักเขามากเรายิ่งกลัวกำแพงมันสูงแล้วทำให้เราและเขารู้สึกแย่เราเลยตัดสินใจเลิกกัน รอซักวันหนึ่งที่โอกาส เวลา ทุกอย่างมันเหมาะสมถ้ามันใช่มันคงจะวนกลับมาเองเขาก็รอเรานานแล้วรวมๆก็ผ่านมา2ปีแล้วเราอยากให้เขาเจอสิ่งที่ดีนะเขาอาจจะเจอใครที่ดีกว่าเราก็ได้แต่มันติดตรงที่เราทั้งคู่ยังรักกันถึงตอนนี้จะเลิกกันไปแล้วแต่เรายังแอบหวังว่าคนที่ยืนข้างๆเราในอนาคตยังเป็นเขาอยู่ เราควรทำยังไงดีการปล่อยมือกันตอนนี้มันจะดีกับเราทั้งคู่รึเปล่าแล้วถ้ามันใช่ในอนาคตเราจะได้วนกลับมาเจอกันอีกมั้ย ตอนนี้เรารู้แค่ว่าการจากกันของเราตอนนี้เราเจ็บมากกำแพงที่กั้นเรากับเขาไม่ใช่อะไรที่ปีนง่ายๆเลยบางทีมันก็อาจจะถูกต้องนะแต่มันไม่ได้ถูกใจ เรากับเขาผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งเยอะยิ้มหัวเราะด้วยกัน กอดกันร้องไห้ก็หลายทีแล้ว สุดท้ายเราจะไม่มีโอกาสได้รักกันบ้างเลยหรอ?