เรื่องของเรื่อง พ่อแม่อยากได้หลานมาก บวกกับเป็นผู้ชายคนเดียวของตระกูล เลยถูกกดดันดันหนักตั้งแต่เรียนยังไม่จบ
  ผมรู้เรื่องมาสักพักละ เพราะเค้าเล่าให้ฟังแต่คิดว่าเป็นเรื่องขำๆ
แต่แล้ว
  เมื่อเสาร์ที่แล้ว ทางบ้านบินลงมาจัดการด้วยตนเอง
คนที่น้องเค้าจะแต่งงานด้วยเป็นลูกของเพื่อน มีดีกรีเดียวกัน
แฟนผมเป็นสัตวแพทย์ส่วนคนนั้นเป็นหมออะไรไม่รู้
ด้วยการนัดแนะให้กินข้าวด้วยกันทั้งครอบครัว
ผมรู้ว่าเค้าเครียด เคยนอนร้องไห้ด้วย แต่ขัดทางบ้านไม่ได้
จะเปิดตัวก็ไม่ได้ เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาระหว่างเราเพราะเราทั้งคู่ไม่เคยคิดจะบอกใครอยู่แล้ว แค่รู้ว่าเราสองคนคิดยังไงต่อกันก็พอ
บวกกับพ่อเป็นคนดุมาก ตอนเป็นเด็กก็โดนขู่มาตลอดว่าห้ามเป็นนะ
  แต่ผมเครียดยิ่งกว่า ตลอดเวลาที่คบกันมาไม่เคยมีความรู้สึกนี้เลย
  ทั้งระแวง ทั้งนอยด์ ทั้งฟุ้งซ่าน
ว่าเค้าต้องไปเทคแคร์กันมั้ย ต้องเจอกันเพื่อเรียนรู้กันมั้ย
  ผมไม่อยากรู้สึกแบบนี้
ใจหนึ่งก็อยากจบๆกันไป ไม่อยากทรมาน ระแวง นอยด์ สาระพัดจะวนมาในหัว
   ผมต้องทำตัวยังไง
จะงี่เง่าให้ถึงที่สุด
หรือจะอยู่ข้างเค้าเข้าใจเค้า เพราะที่ผ่านมาเราคือคนที่เข้าใจเค้า ยอมรับในความอินดี้ ในความเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูง
อยู่กะผมเค้าเป็นตัวของเองได้เต็มที่
ผมต้องทำตัวเป็นคนดีใช่มั้ย ไม่ระแวง ไม่น้อยใจ
อยู่ข้างเค้าในวันที่เค้ามีปัญหา
หรือจะยอมเจ็บทีเดียวแล้วเดินออกมา
  หลุดจากความรู้สึกแบบนี้ ระแวง น้อยใจ มันทรมานนะ
สงสารเค้าก็สงสาร
หรือตัวผมเองนั่นแหละน่าสงสารที่สุด
   เพราะสุดท้ายยังไงเค้าก็เลือกความต้องการของครอบครัวเค้าอยู่ดี
  อาจจะเป็นเพราะเค้ารักเราไม่พอที่จะสู้ไปด้วยกัน
ขอยื้อขอหลอกตัวเองสักพักคงไม่นาน
สุดท้ายมันก็ "เท่าเดิม"