คือการมีชีวิตอยู่อย่างไม่ลำบากของคนที่ไม่เก่งอะไรเลยอย่างเรานี้มันยากมาก รู้สึกว่าชีวิตมีอยู่ในโหมดยากตลอดเวลา(มันมีคนที่อยู่ในโหมดยากกว่า) เกิดมาในครอบครัวที่ยากจน คนพ่อก็แยกทางหายสาบสูญ พอเราเริ่มทำงานได้ซักพักแม่ก็ตาย ทิ้งน้องในเราเลี้ยงดู ต้องหาเงินเลี้ยงน้อง เลี้ยงยาย เลี้ยงหลาน 3 ชีวิต รายได้ต่อเดือ14000-15000 แล้วยายก็ป่วยกว่าน้องกว่าหลานจะเรียนจบแก่พอดี  เราไม่เก่งพอที่จะหาเงินได้เยอะๆ    คิดว่าถ้าเรามีความสามารถอะไรซักอย่างก็คงจะดี  บังเอิญว่าเราเป็นคนที่ใช้ชีวิตให้รอดไปวันๆก็ยากแล้ว เป็นคนที่หลงๆลืมๆ เอ๋อๆ คิดช้าทำช้า ไม่มีความมั่นใจ แย่ (หน้าตาไม่ดีด้วย)   การหาเงินเพื่อจะดิ้นลนให้รอดไปแต่ละเดือนนี้ยากมาก จะเก็บเงินทำอะไรซักอย่างก็มีอันต้องใช้เงินก่อนตลอด   พอยิ่งเวลาผ่านไปก็ยิ่งท้อเหนื่อย อย่างน้อยถ้าเราเป็นคนที่จิตใจเข้มแข็งไม่ย้อท้อก็คงจะดี    คือมันมีมนุษย์ที่ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากแล้วก็สามารถมีชีวิตที่ดีได้ แต่เราเจอความยากลำบากแค่นี้ก็ท้อแล้ว เหมือนจะเจอในสื่ออะไรซักอย่างที่ว่ามียาที่ทำให้ไม่มีความรู้สึก   ถ้าเราไม่รู้สึกอะไรการใช้ชีวิตอาจจะง่ายขึ้น   มันมีมนุษย์ที่กินเหล็กกินตะปูได้ในโลกนี้อยู่จริงๆนะแต่ไม่ใช้ทุกคนจะทำได้ ร่างกายของคนเรามีความแข็งแรงแตกต่างกัน จิตใจก็เหมือนกันบางคนก็มีความอ่อนไหวทางอารมณ์สูงบางคนก็เข้มแข็ง   คนอ่อนแอก็แพ้ไป นี้ก็อยากแพ้เหลือเกินแต่ก็ยังเดินไปบ่นไปท้อไปเครียดไป