สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา หากมีข้อผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะคะ🙏🏻🥺

คือเราก็เป็นเด็กผญ.ธรรมดาทั่วไป เป็นคนที่ร่าเริงสดใสตามวัย มีความตลก,โก๊ะ,ติ๊งต๊องหน่อยๆ แต่ก็มีมุมจริงจัง เมื่อมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็มักจะยิ้มตลอด คนรอบข้างส่วนใหญ่ก็จะเอ็นดู เพื่อนๆน้องๆก็จะรู้สึกดีที่ได้อยู่กับเรา เพราะเราเป็นความสบายใจให้กับหลายๆคน แต่หารู้ไหมว่าภายนอกที่ดูมีความสุขกลับซ่อนความทุกข์มากมายไว้อยู่ภายใน (พูดง่ายๆก็เป็นคนชอบเก็บครส.นั่นแหละ) ปีนี้ก็จะ 15 แล้ว เรารู้สึกเครียดมากๆ เพราะต้องเตรียมตัวสอบเข้ารร.ดัง อันที่จริงเรารู้ตัวว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ามาตั้งแต่ตอนอายุ 13-14 เพราะว่ามันมีหลายๆอาการที่บ่งบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เช่น รู้สึกเหนื่อยตลอดเวลา รู้สึกแย่กับตัวเอง ไม่อยากมีชีวิตอยู่ อยากทำร้ายตัวเอง เบื่ออาหาร นอนมากขึ้น รู้สึกว่างานอดิเรกที่เราชอบทำในตอนนี้มันไม่ได้มีความสุขแบบเมื่อก่อนแล้วอย่างวาดรูป,เป็นแฟนคลับวง k-pop ที่เราชื่นชอบ ตอนนี้เราก็ไม่ enjoy กับมันแล้ว เราเคยขอพ่อเราให้พาไปพบจิตแพทย์นะ แต่พอหน้าพ่อเราดูเหวอมาก แล้วพ่อเราก็บอกว่าเราคิดไปเอง ซึ่งเราไม่ได้คิดไปเอง เพราะบางครั้งอาการซึมเศร้าของเรามันหนักมากจนทำให้เราเกิดอาการประสาทหลอน คือเรามักจะมีอาการหูแว่ว มักจะได้ยินเสียงคนด่าและคนหัวเราะเยาะใส่,มีอาการย้ำคิดย้ำทำ เราพยายามจะอธิบายเหตุผลให้พ่อเราฟังแต่พ่อเราพูดแบบไม่เว้นช่องว่างให้เราได้พูดเลย พอไปบอกกับแม่ แม่เราก็บอกว่าเราคิดมาก พอไปบอกน้องชาย น้องชายเราก็เมิน พอบอกเพื่อน เพื่อนบางคนก็เมิน บางคนก็ไม่เข้าใจ ครูที่ไว้ใจก็ยุ่งมากๆ ส่วนน้องสาวเราก็ยังเด็กไปที่จะเข้าใจเรื่องของเรา เราไม่เข้าใจเลย ทำไมเวลาคนอื่นมีเรื่องไม่สบายใจ เราก็ช่วยเหลือเขาตลอด แต่พอเป็นเราที่มีเรื่องไม่สบายใจบ้าง ทุกคนกลับหนีหายกันไปหมด แล้วก็เรื่องที่เราอยากไปพบจิตแพทย์ มันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ เราแค่อยากรักษาตัว เราแค่ต้องการคนที่จะจูงพาเราไปรักษา เราไปเองไม่ได้ เพราะมันติดปัญหาหลายๆอย่าง ทั้งเรื่องเงิน/ระยะทางจากบ้านไปรพ. ตอนนี้เรารู้สึกมืดแปดด้านไปหมดเลยㅠㅠ