คือเราอาย14เรื่องมันอยู่ที่ เย็นวันนั้นเราก็ทำงานบ้านเสร็จหมดแล้วเลยนอนเล่นเกม ยายเราก็นั่นอยู่ข้างๆผ่านไปสักพักยายก็บอกให้เราไปเปิดโทรทัศน์ให้แกเปิดไม่เป็น เราก็บอกว่ารอแป๊บนึงนะ เราก็เล่นเกมต่อ(ยายเค้าก็มีแท๊บเล็ตนะคะเค้าก็นั่งดูแท็บเล็ต) สักพักเขาก็เลื่อนเก้าอี้เสียงดังเก็บข้าวของปึงปัง เราก็รู้ละว่าเคืองเราแน่ๆ เราก็ลุกขึ้นจะไปเปิดให้ ยายก็บอกว่า ไม่ต้องขึ้นบ้านนะ นอนข้างล่างไป อีเด็กเนรคุณ แค่นี้ใช้ไม่ได้เสียข้าวสุก เนรคุณแต่เด็ก ตามจริงมันมีเยอะกว่านี้ค่ะ แต่เรารู้สึกเสียใจท่อนนี้มากๆ เราเป็นหลานที่แย่ขนาดนั้นเลยหรอ เราไม่ได้เถียงหรอกค่ะ เราก็แอบคิดว่าเราอาจจะมีส่วนผิดก็ได้ที่ไม่นอมไปเปิดให้ แต่แค่ไม่ได้เปิดโทรทัศน์ให้มันถึงขั้นเป็นเด็กเนรคุณเลยหรอคะ ทั้งที่ปกติแล้วช่วยงานบ้านทุกอย่าง ถึงเวลาที่งานทุกอย่างเสร็จก็มานอนเล่น ก่อนจะเล่นทุกครั้งก็ถามตลอดว่ามีอะไรทำอีกไหม เราผิดถูก