เราอายุ 20 ออกจากบ้านอยู่ ตจว. คนเดียว จำเป็นต้องมาส่งตัวเองเรียนตั้งแต่จบ ม.6  ต่ออนุปริญญาเพราะพ่อแม่ไม่มีทุนให้ ทำงานไปด้วย ได้เดือนละ 10,500 บาท ตอนนี้ใกล้จะจบแล้วต้องต่อ ป.ตรี ใช้เงินในการเรียนอีก ซึ่งเงินเก็บเราไม่มีเลย เพราะว่าแต่ละเดือนเราต้องให้ พ่อ แม่ ย่า ค่าชุด นร.น้อง ค่านู้น ค่านี้ เราก็ต้องเรียนด้วยแต่ละอาทิตย์ต้องใช้เงินเยอะพอสมควร แม่ขอยืมก็ไม่เคยทวงคืนสักครั้ง มีตอนเราลำบากบ้างออกมาทำงานแรกๆก็เคยขอพ่อ 200-300 ไม่เคยเกิน นับครั้งได้ พ่อแม่เราไม่ได้ทำงาน มีหนี้สินเยอะ เอาที่ดินไปจำนอง บ้านก็ถูกยึด เพื่อเอามาลงทุนล้มเหลวหมด ปู่เราไม่อยากให้ที่โดนยึดก็ต้องเอาเงินเก็บตัวเองไปจ่ายธนาคาร สวนของปู่เยอะมาก แต่พ่อแม่เราไม่ทำออกมาหาทำงานข้างนอกไม่ได้ช่วยอะไรในสวน เรามีพี่น้อง 4 คน เราเป็นพี่สาวคนโต แต่ละคนแยกกันอยู่ พ่อแม่เรารายได้ไม่แน่นอนบางทีก็ไม่มีกินเลย ประเด็นคือ ตอนนี้เรา พ่อ แม่ ได้เงินค่าสินไหมที่ติด covid 100,000 บาท รวมแล้ว 300,000 แม่โทรมาบอกว่าให้โอนให้เขาหมดเลยจะเอาไปซ่อมรถยนต์เพื่อเอาไว้ หาทุเรียนขายปีนี้ คืนเจ้าหนี้ ตอนที่เราป่วยอาเราเป็นคนออกค่ารักษาให้หมดเลยทุกบาท เราก็รักครอบครัวเรานะ แต่มีหลายเหตุการณ์มากที่ทำให้รู้สึกว่าพึ่งใครไม่ได้แล้ว

ที่อยากจะถามเพื่อนๆว่าเราควรจะให้พ่อแม่เราไหม ทำงานเลี้ยงตัวตั้งแต่อายุ 18 ธันวาปีนี้เรียนจบแล้ว ต้องหาเงินเรียนต่อ เราผิดไหมที่จะให้เขาไปแค่ครึ่งเดียว เพราะเราอยากเอาไว้ เรียน รักษาตัวเองเผื่อติดอีก เราไม่รู้ว่าพ่อแม่เราจะไปลงทุนสำเร็จไหม เขาจะมีข้ออ้างว่าเดี๊ยวทำแล้วมีกำไรจ่ายให้นะ ซึ่งหลายๆครั้งไม่เคยสำเร็จ แม่เราโทรจิกๆให้โอนให้หมด เขาบอกว่าพ่อเป็นคนทำประกันให้ก็ต้องให้เขาไป เราควรทำยังไงดี ตอนนี้ชีวิตเราก็ไม่ได้แย่มาก เรียนไปทำงานไปเรากลัวพ่อแม่ มาตามให้กลับไปอยู่บ้านทำงานบ้าน หางานทำเอาแถวบ้านเช่า พ่อแม่เราเลี้ยงดูมาด้วยการตี ทำร้ายร่างกาย ยังไงเราก็ไม่อยากกลับบ้านที่ไม่ใช้บ้าน เราควรทำและพูดยังไงกับที่บ้านดีทุกคน เห้อ บอกตรงๆ ในใจเราก็คิดตลอดว่า จบ ม6 มา เงินก็หาเลี้ยงตัวเอง ขอก็ไม่ได้ขอแล้ว จะอะไรกับเรานักหนา อยากมีชีวิตของตัวเอง ไม่ได้ขอมาเกิดเลย ตอนนี้พึ่งจะ 20 เรียนก็ยังไม่จบ เงินเดือน10,500 มาถวงบุญคุณแล้ว เคยนึกถึงอนาคตลูกตัวเองอีก 3 คน สักครั้งไหม