สวัสดีครับ ผมอยากถามคิดเห็นคนอื่นๆครับ ช่วยแนะนำหน่อยนะครับ 🙏🏻🙏🏻 ผมเครียดมากเลย
    ขออธิบายก่อนนะครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องของคนคุยผมนะครับ ขอเกริ่นห่อนนะครับ ตัวผมเองมาทำงานที่ไม่ใช่บ้านเกิดตัวเองนะครับ ตัวผมเองไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เป็นทุนเดิมแล้วเลยเข้าใจเรื่องนี้ได้ยากครับ ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึง เขาเป็นคนที่ดูสดใสนะครับ แต่ลึกๆแล้วสัมผัสได้เลยว่าเป็นคนที่อมทุกข์มาก มีวันนึงผมถามเขาว่าเขาชอบทำอะไรงี้ เขาก็ตอบแบบ เออเหมือนคนใช้ชีวิตไปวันๆ ไรงี้ จนความสงสัยผมมันหมดความอดทน จึงถามเขาตรงๆว่าเรื่องมันเป็นยังไง จนได้รู้ว่าตั้งแต่จบมาพ่อแม่บังคับให้กลับมาอยู่บ้าน โดยที่บ้านเขาเปิดร้านอาหาร เขาเป็นลูกคนสุดท้อง พ่อแม่จะให้กลับมาทำงานที่บ้าน เขาทนอยู่มา 3 ปีแล้วครับ โดยตัวเอาเอง โตมาในจังหวัดเก็ต แล้วก็ไปเรียนต่อที่กรุงเทพ เพื่อนๆส่วนใหญ่ก็อยู่จังหวัดอื่นๆ ที่บ้านมีแค่ญาติผู้ใหญ่ ตัวผมเองก็พยายามชวนเขาทำนู้นทำนี้ แต่ก็ติดตรงที่ว่า แค่เขาทำงานที่บ้านเสร็จ อยากจะไปเที่ยว ไปหาอะไรกินข้างนอกยังโดนบ่นเลย อยากกินชาบู กินอาหารที่อยากกิน ยังต้องรอวันที่ ที่บ้านเข้าภูเก็ตเพื่อได้ติดไปกิน 
-เรื่องก็ประมาณนี้ครับ เขาเป็นผู้หญิงที่ดูเหมือนสดใส ร่าเริง ที่ลึกๆแล้วรู้สึกได้เลยว่าน่าสงสาร การที่ต้องฝืนทำอะไรที่ไม่ชอบ ตัวเขาเองอยากเป็นเซล อยากไปที่ไหนก็ได้ไม่ใช่ที่บ้าน ผมอยากให้เขามีความสุข แบบความสุขจริงๆ ที่ไม่ต้องฝืนอะครับ อยากให้เขาได้เป็นตัวเขาเอง ผมเข้าใจ คนในครอบครัวก็ไม่ใช่ แต่ผม อยากเห็นเขามีความสุขจริงๆครับ ไม่อยากเห็นเขาต้องฝืนตัว 
-ผมคิดว่าเออ หากิจกรรมให้ทำ ก็ทำไม่ได้เพราะที่บ้านไม่ให้ไปไหน เขาอายุ 27 แล้วอะครับ ถ้าผมเป็นเขา ก็คงอยากมีชีวิตของตัวเอง ทุกวันนี้จะเจอกันได้ ผมต้องขับรถไปกินอาหารที่ร้านเขาอะครับ ซึ่งก็อยู่ลึกเข้าไปเลย 

ผมควรทำยังไงดีครับ ผมอบากเห็นเขายิ้มจริงๆ อยากให้เขาได้ทำในสิ่งที่เขาอยากทำ ช่วยแนะนำหน่อยนะครับ