ขอเกริ่นเรื่องก่อนนะคะ เป็นลูกคนสุดท้องค่ะ ในช่วงวัยเด็กโดนตามใจจนเคยตัว ทำให้มีนิสัยอยากได้อะไรต้องได้ ไม่งั้นจะร้องโวยวาย ทำลายข้าวของเสียหาย จนได้ตามสิ่งที่ต้องการ พอเริ่มเข้าสู่ม.ต้น เนื่องจากคุณพ่อเป็นครูสอนในรร.ที่เราเรียน (แต่ไม่ได้สอนเรา)ทำให้รู้สึกว่าตัวเองมักจะโดนเปรียบเทียบกับพี่ชาย และเพื่อนๆ จากครูคนอื่นๆ และครอบครัว ในเรื่องของผลการเรียน มักจะได้ยินคำที่ว่า เป็นถึงลูกครูต้องเรียนเก่ง จากคนรอบข้างเสมอ แต่เมื่อไหร่ที่ผลการเรียนตกก็มักจะโดนพูดเสียดสีใส่ ซึ่งอาจจะคิดมากเกินไปหรืออย่างไรก็ตามแต่ก็ทำให้เมื่อไหร่ที่เราโดนบ่นเรื่องผลการเรียน จะชอบพูดประชดว่าตัวเองไม่มีใครรัก คนนู้นดีกว่าคนนี้ดีกว่า  รู้สึกเหมือนขาดความอบอุ่น ทำให้เป็นคนไม่ค่อยคบเพื่อน ชอบอยู่คนเดียวมากกว่า ชอบอยู่ในโลกส่วนตัว เมื่อไหร่ที่มีอะไรมาขัดขวางมักจะหงุดหงิด ประชดประชันใส่ทุกคนรอบข้าง (ที่รู้จัก) ก็ดำเนินชีวิตมาจนเรียนจบ โดยในใจลึกๆก็ยังคิดว่าไม่มีใครรัก ใครสนใจอยู่แล้ว ทำให้รู้สึกโหยหาแต่ความรัก จนเริ่มมีแฟน ก็จะติดแฟนมาก ไปไหนต้องบอก โทรเช็คทุกวัน ระแวงทุกอย่าง เหมือนจะผูกขาดเขาอยู่กับเราคนเดียว หมกมุ่นอยู่แต่เรื่องความรัก  ถ้าทะเลาะกันก็จะเสียใจร้องไห้ บางครั้งจะรู้สึกชาไม่มีแรง หัวใจเต้นแรง หายใจไม่ออก แล้วก็เก็บตัวอยู่ในห้องเป็นวันๆ ทั้งๆที่หากทะเลาะกับคนอื่น ก็จะเหวี่ยงวีน ประชดประชัน จนอีกฝ่ายเงียบ กับคนไม่รู้จักเราควบคุมอารมณ์ได้ แต่กับครอบครัวหรือเพื่อน จะคุมอารมณ์ไม่อยู่เลย วีนใส่แล้วก็เก็บมาโทษตัวเอง มาเสียใจเอง จะเก็บตัวอยู่ในห้องจนกว่าจะหาย คนรอบข้างก็ไม่ใส่ใจ เพราะรู้ว่าเดี๋ยวก็หาย เป็นอย่างนี้เสมอ

อาการอย่างนี้ถือเป็นเรื่องปกติมั้ยคะ มีวิธีไหนบ้างจะช่วยระงับอารมณ์ได้บ้างคะ