เราเป็นคนขี้อายมาก
คือก่อนอื่นเลยพ่อแม่เราเป็นคนที่เลี้ยงตามใจลูก คือถ้าเราไม่ทำงานบ้านหรือไม่ช่วยอะไรก็ไม่ว่า เอาจริงๆเราขอแม่ตั้งแต่หลายรอบมากว่าขอช่วยทำงานบ้าน
แต่แม่ก็ไม่ให้ช่วย แถมไม่สอนเราอีกต่างหาก เวลาออกไปข้างนอกก้ให้แม่ทำให้ทุกอย่างตลอด ส่วนพ่อก็ไม่ตามใจเรามากขนาดนั้น เรื่องเรียนจะเข้มงวดมาก ถ้าถามว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไร คือมันส่งผลให้เราทำอะไรไม่เป็น เป็นเด็กติดแม่ ไม่มีแม่ก้เหมือนจะอยู่เองไม่ได้เลย ส่งผลให้ไม่มีความมั่นใจเวลาทำอะไรด้วยตัวเองและ
แต่ก่อนเราก็เหมือนจะแก้นิสัยขี้อายได้นะ แบบทำอะไรก็กล้าทำ ไม่เคยอายเลย ตอนขึ้นมัธยมแรกๆ ก็กล้าแสดงออกเหมือนคนปกติเลยแต่เราก็มารู้ทีหลังว่าเพื่อนแอบนินทาเรา เมคฟันเราบางเรื่องตลอด ทำให้เป็นคนไม่กล้าทำอะไรกลัวจะตลกในสายตาเพื่อน ช่วงโควิดระบาดแรกๆเราไม่ค่อยออกไปข้างนอกทำให้เพื่อนบ้านชอบบอกว่าเราเก็บตัว ยิ่งเวลาออกไปข้างนอกก็โดนพวกชาวบ้านชอบมองเราแบบเหยียดๆว่าเก็บตัวเล่นแต่เกมแถมโดนท้วงเรื่องนี้บ่อยมากกก ทำให้ยิ่งไม่กล้าออกจากบ้าน ปรากฎว่ากลายเป็นคนเก็บตัวจริงๆเลย ไม่กล้าทำอะไรเลย เพราะแคร์สายตาคนอื่นมากไป แถมยังเอ๋อๆด้วย คือเป็นไรไม่รู้อีกอย่างที่เราเกลียดคือรู้สึกว่าเราหูตึงอีกต่างหากนะ คนพูดอะไรจะไม่ค่อยได้ยิน ส่งผลให้บุคลิกดูเอ๋อจริงๆเลย เพราะคุยไม่รู้เรื่อง คุยกับเขาก็พูดแต่ห๊ะ ห๊ะอย่างเดียวเพราะหูตึงจริงๆ  เวลาคนหัวเราะก็เก็บมาคิดมากตลอด เยากรู้ทำไงให้เลิกบุคลิกนี้ได้ รุ่นพี่ที่รู้จักคือกล้าแสดงออกมาก บางทีก็อิจฉาพี่เค้านะ ไม่เข้าใจทำไมเราเกิดมาเป็นแบบนี้