คือตอนนี้ที่ทำงานเราได้ให้เราย้ายไปทำงานอีกที่สาขานึง พอตกกลางคืนมาเรานอนคิดว่าคนที่ทำงานใหม่เขาจะใจร้ายกับเรามั้ยเราจะอยู่ได้รึเปล่า แบบกลัวไปหมดเลย แล้วคือนอนร้องไห้เพราะเครียดสักพักใหญ่เลยค่ะ ทางมั

เรามีลูก 3 ขวบ ครึ่ง ตอนนี้เรียนอยู่ศูนย์เด็กเล็ก อนุบาล 1 ลูกเราเวลาที่อยู่ที่บ้าน อยู่กับพ่อแม่ จะกล้าแสดงออก ช่างพูด ช่างจา สดใส ร่าเริง หัวเราะ เสียงดัง แต่เมื่อไปโรงเรียน ลูกจะเงียบ ไม่แสดงออก ขี

คือผมเป็นคนที่ขี้อายครับไม่กล้าสบตา ชอบเก็บตัว คิดมาก แต่บางทีตอนอยู่ข้างนอกกับเพื่อนก็เป็นคนกล้าแสดงออก กล้าทำอะไรแปลกๆแต่พอกลับมาอยู่คนเดียวก็รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำแล้วก็กังวลตอนที่ตัวเองอยู่กับเพื่อ

ทีจริงผมโง่เฉยๆแต่พอมาตั้งใจเรียนก้พอเข้าใจไอ้เพื่อนหรือครูครับผมไม่ค่อยพูดเพราะไม่มีไรจะพูดผมก็ไม่อยากพูดด้วยพูดไปก็เหมือนมันตลกหามุขตลกดีๆก็ไม่ได้ก็เลยคิดว่าทำไมครูต้องมองผมเป็นเด็กพิเศษด้วยแค่คนไม่

คือผช.คนนั้นเขาคุยกับเพื่อนเราปกติมากเลยค่ะพูดเยอะ น้ำเสียงอะไรต่างๆก็ไม่เหมือนคุยกันเรา แต่พอคุยกับเรา เขาออกอาการอายๆ พูดเพราะขึ้นแบบสังเกตได้เลยค่ะ พอคุยกัลเรารู้สึกว่าไม่ค่อยกล้าสบตาด้วยค่ะ เชาคิด

ปกติเราเป็นคนไม่ค่อยกล้าแสดงออกเท่าไหร่ แต่พอโตขึ้นมา เราเริ่มรู้สึกว่า คนเรามันก็ต้องมีสังคม จะมาเก็บตัวเงียบๆ โลกส่วนตัวสูงๆก็ไม่ใช่ แต่ในใจก็ยังกลัวๆ ไม่กล้าสักที เราต้องเริ่มยังไงคะ

คือแม่เรากลับมาจากทำงานต่างจังหวัด ไม่ได้กลับบ้านมา1-2เดือน คุยได้ปกตินะ แต่เราแค่ไม่กล้าสบตาแม่ ปกติเป็นคนขี้อายอยู่แล้วอ่ะค่ะ หรือปล่อยนานๆมันจะกล้าเอง?

คือเป็นคนขี้อายไม่ค่อยมั่นใจตัวเองเลยไม่ชอบสบตาคนอื่น ไม่กล้าชวนคุยเป็นคนเงียบๆ อยากมีความกล้าแสดงออกมากกว่านี้ขอคำแนะนำหน่อยคะ😭

คนที่ขี้อายๆๆๆหน่อย พูดไร้สาระ พูดไปเรื่อย ก็เช่น ถ้าเราบินได้ไว้เราไปเที่ยวรอบโลกกันไหม หรือถ้าฉันเป็นเเวมไพร์เมื่อไร่ คอของคุณจะเป็นคอเเรกๆที่ฉันเข้าไปกัดบลาๆๆ คือยกตัวอย่างนะคะ มันเเปลกมากจริง ╥﹏╥&